Czas adwentu

Wieniec adwentowy to  naprawdę świetny wynalazek jak ma się problemy z zapamiętywaniem tych wszystkich nazw świątecznych okresów. Przynajmniej ja do tych osób należę. Odkąd pojawił się w naszym domu wieniec adwentowy nazwa sama utrwaliła się w pamięci i chłopcom lepiej przyszło przyswoić nazwę i zrozumieć ten czas oczekiwania. Mnie najbardziej podoba się to, że wykracza poza współczesny, dziecięcy schemat świąt: choinka, Mikołaj i prezenty. Wieniec adwentowy przebija to i to jest moim zdaniem w nim najpiękniejsze... A pojawił się jak zwykle przypadkowo. Czy u Was też wiele rzeczy wydarza się samo, jakby nie bezpośrednio za Waszym zamysłem? Często nazywa się to przypadkiem, ale w moim przypadku, ten przypadek nie do końca jest przypadkowy. Czym jestem starsza i czym dłużej się nad tym zjawiskiem ,,moich przypadkowości” zastanawiam to dochodzę do dziwnego wrażenia, że to coś innego… zupełnie innego. Po prostu jakoś tak za dużo jest tych przypadków… ale o nich pisać nie zamierzam przynajmniej na razie. 

Znany jest wszystkim początek mojego tutaj mieszkania, o wieńcu adwentowym nigdy nie słyszałam, a jak widziałam w telewizji to pewnie brałam za jakąś tam ozdobę świąteczną. W mojej rodzinie nie praktykowało się a w kościołach do których chodziłam, jeśli nawet gdzieś były to ja na nie, nie zwracałam uwagi. Zafascynowana kilka lat temu rozmowami na pewnym forum o giełdach staroci, sama zapragnęłam wybrać się na takowe. I znalazłam sobie takie miejsce, pojechałam i przyznać się muszę, że tak jak sobie obiecywałam, że będę do niego wracać, to do tej pory ponownie do niego nie pojechałam… dlatego tym bardziej dopatruję się w tym czegoś więcej. Bardzo mi się targ podobał i mnóstwo fajnych stoisk było z przeróżnymi rzeczami. Wtedy jeszcze byłam zafascynowana wszystkim co reprezentuje inne państwa i nabyłam różne talerzyki, misy… i coś co wpadło mi w oko, ale nie miałam pojęcia co to jest.
Po prostu uśmiechnęło się do mnie a ja do dnia dzisiejszego nie mam pojęcia dlaczego odwzajemniłam ten uśmiech. Dzieci wybierały sobie różne różności, czerpiąc ogromną radość z przebywania w takim miejscu. Śmieszne zakupy pokazałam na zaprzyjaźnionym portalu i ku memu zaskoczeniu zostałam oświecona, że to właśnie lichtarz na wieniec adwentowy. Wstyd się przyznać, ale musiałam poszukać w necie co to jest? I jeśli nie pasuje do mojego wyznania to może wśród znajomych z różnych przekonań religijnych znajdę mu dom, bo ja do religijnych artefaktów wszystkich kultur mam ogromny szacunek. A tu niespodzianka! Miałam go przemalować, odnowić… ale… za każdym razem, kiedy go trafię podczas porządków, to się do mnie uśmiecha. 

Nasz pierwszy

To właśnie za jego sprawą, wybrałam się do lasu po ozdoby na niego… po bardzo długiej przerwie spowodowanej depresją. Nasz wieniec adwentowy jest każdego roku bardzo podobny do siebie bo specjalnie idziemy do lasu… chodzę z dziećmi to taki nasz rytuał. Zbieramy to co akurat wpadnie nam w oko ale z darów lasu, gałązki sosen leżących na ziemi, nie tniemy z żywego, zdrowego drzewa. Zbieramy szyszki, kłosy traw… co znajdziemy i wyda nam się przydatne do kompozycji. Dlatego one są bardzo podobne do siebie. Najśmieszniejsza

Z zeszłego roku z pomarańczową nutą zapachową

sprawa jest ze świecami. Każdego roku obiecuję sobie, że kupię specjalnie komplet jednakowych świec aby czekały na lichtarz adwentowy, mam na to cały rok i zawsze zapominam. Dziś też ich nie mam… chociaż chcę je jutro kupić. Rok rocznie zaglądamy do szuflady ze świecami i z nich każdy wybiera swoją. Z tym, że ja z mężem wybieramy jedną, wspólną. Marzą mi się takie nowiutkie, jak przystało na świąteczny akcent… może w tym roku się uda?

Sobota 29 listopada br.
Mrozek nawiedził nas z samego rana, bagatela -7 stopni C i jedno z moich dzieci zrezygnowało z wyprawy do lasu. Mąż, miłośnik lasu w ogóle schował się w kotłowni i udawał bardzo zajętego. Więc poszłam tylko z jednym dziecięciem... ubrani niczym na wyprawę biegunową
niosąc koszyk wiklinowy. Nim doszliśmy do lasu to już musieliśmy się rozpancerzyć z lekka, bo za gorąco nam było. W lesie... cisza... jeden odważny głos odzywał się przez całą naszą wędrówkę gdzieś wysoko w drzewach. A tak to zaskakująca cisza. Non stop dziwi mnie widok dywanu z liści w lesie. Jak przystało na mieszczucha opadłe liście kojarzą mi się jesienią i to wczesną... w parkach, w których dość szybko są zgrabione, zebrane i śladu po nichnie ma. A w lesie nikt nie grabi i one leżą....leżą i leżą i zadziwiają mnie swoim widokiem. Dojrzeliśmy ślady jeleni lub saren, dokładnie nie wiem, bo do tego celu musiałabym przeprowadzić badania bakteriologiczne. Nie ukrywam, że liczyłam troszkę, że może uda nam się jeśli nie zobaczyć to może chociaż usłyszeć jakieś dzikie zwierzę. Nie brałam aparatu na tę zimnicę, więc zdjęć nie ma. Zajrzeliśmy nad leśne oczko aby popatrzeć jak wygląda skute lodem. Spacerując leśnymi dróżkami co i rusz natykałam się na kawałki kor z drzew, a to gałązki sosny... a to kawałek patyka... i tak zbierając kawałek po kawałeczku zaczęła tworzyć się wizja tegorocznej ozdoby lichtarza. Rok rocznie mamy wieniec  z zebranych gałązek sosnowych przybranych w przeróżny sposób, więc tym razem chciałam coś innego. Naprawdę innego ale związanego z lasem. Najszerszy kawałek kory stał się podstawą całości... na nim znalazł się kawałek konaru, któremu na pewno nie śniło się, że swoim wyglądem wkomponuje się w tak ważną ozdobę świąteczną. Kolor srebrnych świec wybrały kawałki brzozowej kory... i tak po woli... po woli... aparat okropnie spłaszcza tę kompozycję, w rzeczywistości pomijając świece jest trójwymiarowa.

Niedziela 30 listopada br. 

Zapłonęła pierwsza świeczka...