Święta, święta...

Tegoroczne Święta Bożego Narodzenia chyba przejdą do historii ze względu na swoją pogodę. Już bywały biezśnieżne święta ale jeszcze nie było tak ciepłego grudnia jaki jest w tym roku na Mazowszu. Dzisiaj nasunęła mi się  taka refleksja, że znudzeni zimową porą, jej trudnościami, z powodu jej braku będziemy dość szybko tęsknić za tą bielą, jasnością nocną, skrzypieniem śniegu pod butami i wieloma innymi rzeczami z nią związanymi jak prozaicznymi gwiazdkami płatków śniegu. Taka uroda człowieka, że jak coś ma to nie umie tego docenić, kiedy to traci... przemija, tęskni za tym i odczuwa tego brak. Ja jeszcze tego braku nie odczuwam, ale taka właśnie refleksja mi się nasunęła. Jutro Wigilia...

Czas świąteczny, czas radości i serdeczności... Czas spędzony w gronie rodzinnym, wśród przyjaciół i... choinki. I o niej będzie dzisiejszy post. Nie będę rozpisywać się na temat braku w naszym domu żywej choinki, w każdym razie preferowana jest sztuczna. Nie przypuszczałam, że można się tak bardzo przywiązać do kogoś wpadającego do domu z wizytą raz do roku. Ale widać można. A nasza choinka jest nietypowa i jak przystało na członka naszej rodziny ,,inna" a mianowicie zrzuca igiełki jak prawdziwa. Pierwszego roku słysząc uwagi naszych znajomych dlaczego mamy sztuczną, przemyślała sprawę i przy kolejnej Wigilii już śmieciła jak prawdziwa.   Jest z nami od nastu lat i nie wyobrażam sobie innej. 

Imitacja sosny, niegdyś o gęstych, grubych gałązkach, dziś już nie ma tego imponującego pokroju ale i tak jest piękna. Witała z nami - Miśków, poszerzających naszą rodzinę, spędziła z nami pierwsze święta w nowym domu i w nowym miejscu i była świadkiem wielu ważnych zdarzeń naszej rodziny. Jej wyjątkowość i nasze przywiązanie do niej wieńczą ozdoby świąteczne w jakie się co roku przyozdabia. Przystrojona jest w ozdoby i bombki dziecięce jak bałwanki, koszyczki, grzybki... bombki z mojego dzieciństwa, w zeszłym roku zaledwie stłukła się najstarsza moja bombka mająca 40-coś lat.  

Wiszą bombki otrzymane od przyjaciół, kiedy sięgam po nie, przypominam sobie o nich. Wiszą wspomniane już gwiazdki robione przez moją śp. Babcię. Wiszą ozdoby świąteczne wykonane przez moje dzieci w toku przeróżnych warsztatów i prac szkolno-domowych od najmłodszych ich lat. Z przyjemnością słucham tej dziecięcej radości, kiedy otwierają kolejne pudełka z ozdobami i przypominają sobie historię ozdoby, bombki... takie zaskoczenie, że jeszcze jest, że ich ozdoba została przechowana. Starszy syn reaguje podobnie i widzę nutę rozrzewnienia na widok swojej ozdoby z dziecięcych lat, swojej ulubionej bombki... to jest ten magiczny moment, poczucie, że przeszłość i teraźniejszość są ze sobą zespolone i bez nich nie istnieje przyszłość. Sama uwielbiam otrzymywać w podarunkach świątecznych bombki i różne ozdoby świąteczne, które potem są ze mną i pozwalają mi wspominać. Stają się częścią nie tylko mojego życia ale i mojej historii. 

A historia pisze różne scenariusze. Tworząc wieniec adwentowy nie przypuszczałam, że będzie on zimowym schronieniem dla motyla, który zaskoczony mrozem pewnego dnia schronił się w naszej kuchni i tak szukając dla siebie miejsca, zamieszkał w ozdobie świątecznej... czwarta świeczka nie została zapalona ani pozostałe... ale widać tak miało być... 

Kochani z okazji nadchodzących świąt życzę Wszystkim zdrowia, szczęścia, pogody ducha a przede wszystkim wspólnie spędzonego czasu w gronie najbliższych i tego zatrzymania się choć na chwilę, wyrwania się z codziennego pędu jaki narzuca nam praca, obowiązki, niemiłosiernie kurczący się czas... Wszystkiego dobrego :)

Wesołych Świąt!