Relaks nad stawem

,,Czas urlopu to czas błogiego lenistwa", komu się to udaje ten jest naprawdę szczęściarzem i świetnie umie rozplanować czas. Już kiedyś pisałam, że mózg jest ,,naszym druhem", o którym nie powinno się zapominać. tutaj ,,Czas urlopu" to przede wszystkim czas dla niego, dla ciągle pracujących na pełnych obrotach szarych komórek. Po prostu zwolnić... Dla mnie takim miejscem pełnego relaksu jest nasz prywatny stawik wykopany właśnie dla celów relaksacyjnych.

Jest zwykłym, najzwyklejszym stawem bez żadnych udziwnień, bajerów, stylizacji aranżacji ogrodniczej. Jego prostota zrodziła się z myśli, że coś tak

doskonałego samo w sobie nie należy psuć sztucznymi dodatkami. Jest to dla mnie (jak już pewnie nie raz pisałam) miejsce magiczne. Ledwo przysiądę na brzegu, ledwo się rozejrzę a już opuszczam codzienność z jej troskami. Psychiczny masaż dla mojego mózgu i duszy - oczyszczenie ze zbędnych toksyn. Za każdym razem, kiedy oddaję się temu miejscu jestem zaskoczona jak ogromny ma na mnie wpływ... na mój mózg. Ze względu na to, że mój mózg nie może (na szczęście) sam beze mnie nigdzie pójść, to ja muszę go tam zaprowadzić aby odpoczął. Chociaż tak do końca nie jestem pewna czy to ja go, czy on mnie tam zabiera? Ale to nieważne, docieramy tam tak czy siak i się regenerujemy.

To swoisty pstryczek w nos dla współczesnej cywilizacji, w której tyle się dzieje a ja wybieram nudne miejsce, w którym w sumie nic się nie dzieje. Jak chińskie ekranizacje, w których przez pół godziny toczy się dialog złożony z kilku zdań, ale skupiający się na emocjach postaci. Emocje... Czyż nie pięknie przeglądają się rośliny w lustrze wody? Świat widziany do góry nogami...wydaje się równie rzeczywisty jak ten ,,normalny". Mieszkańcy ci sami ale w

lipcu i w czerwcu koniec z nocnym kumkaniem. Skończyło się i można spać spokojnie przy otwartych drzwiach balkonowych. Piękne odbicia światła na wodzie... Odkryłam nowe zwierzątko, jest na tyle duże, że aż mnie zaciekawiło. Próbowałam zrobić mu zdjęcie ale bardzo szybko się poruszał, a kiedy zamierał w bezruchu to znów aparat nie do końca umiał go wygenerować z wody. Około 4-5 cm tułowia z głową. Z tyłu też miał odnóża ale słabo je widać na zdjęciu. Brzuszek zółto brązowy (chyba) w prążki po szerokości. Ciekawa jestem jego
nazwy, bo wydaje mi się, że go w

poprzednich latach nie widziałam. Raczej takiego ,,giganta" w stawie bym dojrzała przy wielokrotnych odwiedzinach. Tego z ostatniego zdjęcia widywałam wcześniej. Nazywam je pływaczkami,  mają do 1 cm długości, nie udało się zrobić lepszego zdjęcia. Liczę na osoby z blogowego sektora przyrodniczego, że uda się je rozpoznać mimo słabej jakości zdjęć. Prócz mimowolnej obserwacji mieszkańców stawu, tym razem skupiłam się na wodnych odbiciach mojego świata. Można by się łatwo pomylić, który to jest ten właściwy, prawdziwy gdybym i ja stanęła na głowie i patrzyła na staw z tej perspektywy.

Serdecznie pozdrawiam wszystkich czytelników mojego bloga i witam nową osobę, która na tyle zaciekawiła się moim blogiem, że wzięła go w poczet swoich ulubionych. Dziękuję Kochani :)