Uprawa pod folią i nietylko

Jest to dalszy ciąg mych opowieści a raczej bajenia na temat tego co by się chciało a co się udało zrobić, czyli na temat naszych upraw, które zapoczątkowałam w tym temacie dynie . A kontynuować zamierzałam właśnie w kolejnym, takim ogólnym już. Z dwóch powodów. 

Po pierwsze jestem ogromnie duma z naszych osiągnięć uprawowych, są to dla nas osiągnięcia na skalę wręcz światową, jeśli nie rzecz, że kosmiczną, gdyż nie mamy absolutnie żadnego doświadczenia ani w uprawach ani w  okiełznaniu gleby ilastej, która nie za bardzo nadaje się  pod uprawy, a jeśli się nadaje to wychodzi tylko nasza totalna niewiedza w tym temacie. Po drugie, jeśli o tym tak szumnie napiszę i zajrzę w zimowy wieczór to może natchnie mnie na dalsze, szersze kroki w tym kierunku z wiosną, bo zapał to ja mam przede wszystkim zimą i na ambitnych planach się niestety kończy... :/  To jest fotka z września a pomidorki do niedawna jeszcze  dojrzewały w foliaku. W tym roku rzeczywiście dopasowała im pogoda a podlewanie gnojówką z pokrzyw na pewno je wzmocniła.

Wielkość działki pozwala na pewną rozrzutność miejsca. W prawdzie wolałabym mieć jeden wielki teren przeznaczony pod uprawy spożywcze ale i tu nasi mieszkańcy zweryfikowali to znacznie. W pierwotnej wersji cały teren warzywnikowy łącznie z foliakiem miał być za domem, w bardzo słonecznym miejscu. Nawet specjalnie dodatkowe drzwi zostały zaprojektowane aby wychodziło się prosto na niego szczególnie w deszczowe dni. Wyjść raz dwa z domu i urwać co potrzeba i naprędce wrócić z powrotem. I tak też się stało pierwszego lata i nawet drugiego to kontynuowaliśmy dopóki kury co i rusz uciekające z wybiegu kurnikowego nie zaczęły odwiedzać naszego warzywnika i częstować się jego dobrami.

 

Do tego koty spacerujące po delikatnych łodygach ogórków i dyniowatych znacznie utrudniały ich owocowanie. Może kiedyś zdecydujemy się na ładny płotek, konkretnie oddzielający teren za domem. Ale zafascynowana dwoma jego rodzajami nie umiem się konkretnie zdecydować na ten jeden. Też tak macie? Na razie pozostanie przestrzenią otwartą z możliwością  swobodnego chodzenia czy w przypadku dzieci biegania dookoła domu. 

Pierwszy foliak powstał z myślą o pomidorach, które na otwartej przestrzeni raz dwa dostawały zarazy, pewnie od deszczu i zbiorów mieliśmy przez to bardzo mało. Kiedy przestawiliśmy się na uprawę ich pod folią znacznie wydłużył się ich owocowy sezon. Zauważam, że i papryka i ogórki lepiej rosną pod folią. A poprowadzone ogórki w formie piennej są moim zeszłorocznym odkryciem i w przyszłym roku je powtórzę. W tym z braku miejsca w foliaku poszły znów do otwartego gruntu i nie obrodziły tak jak byśmy chcieli.

Drugi warzywniak powstał aż na końcu działki, do którego po prostu nie zapuszczają się kury i rzadko zaglądają koty.Tam właśnie rosną sobie dyniowate a w przyszłym roku przybędą im nowi sąsiedzi. I właśnie z powodu tych planowanych nowych sąsiadów postanowiłam napisać post, w którym umieszczę fotki z naszej uprawy nie tylko tegorocznej ale i wcześniejszej aby pobudzić samą siebie do działania. Brak czasu niweluje wiele pomysłów i ochładza zapał ale przecież uprawa warzyw to nie jest coś, co wymaga pracy codziennej i wielogodzinnej.

 Raczej to jakiś niechciej, który zadomowił się we mnie w wyniku licznych niepowodzeń, gorszych chwil rok rocznie hamuje mnie w pracach uprawowych, które przecież BARDZO LUBIĘ. Wyróżnię to specjalnie... W pierwszych latach chcieliśmy sadzić wszystko i wszystko sadziliśmy... i prawie wszystko wyrosło prócz buraczków i marchewki... była  fasolka i bób, i kapusta, i nawet śmiesznie, małe poletko ziemniaczków, pietruszka, sałata, rzodkiewka... ach! czego nie było :) Nie było chętnych do zjadania tego :P I tu się zrodził problem... Obdarowywani nie nadążali tego zjadać i my też. Jak zaczęliśmy się ograniczać to... polecieliśmy znów w drugą skrajność - minimalizm. Więc teraz przydało by się to wyśrodkować, prawda? A ja bardzo lubię patrzeć jak warzywne poletko wypełnia się różnymi, jadalnymi roślinami. Sam proces owocowania jest dla mnie fascynujący. Czasami wydaje mi się, że znów Matka Natura nam pomaga bo uprawiamy niezgodnie z fachowymi poradami a mimo to wychodzi. Mimo przerzedzania pomidorów i tak  gęsto rosną bądź za gęsto je posadzimy zapominając, że taka mała sadzoneczka zamieni się w krzaczor pokaźnych rozmiarów.  Ale ciągle się pocieszamy, że w naturalnym środowisku same by sobie radziły. Fajnie tak powspominać... Ogromnie mi się podobają podniesione rabaty i takie ładne, zgrabne w obramowaniu z desek. Może uda mi się wreszcie zrobić taką na wiosnę przyszłego roku. Chciałabym po prostu przetestować jak rośnie na takiej rabacie, jak się z niej korzysta. Patrząc na fotki to bardzo ładnie to wygląda.