Parapetowy ogród

Ile ludzi tyle upodobań, ale to dobrze, dzięki temu ten świat jest taki piękny, dzięki czemu i sam człowiek może wiele skorzystać i się rozwijać, czerpiąc radość z pasji różnorodnej formy tworzenia ...  Skąd takie myśli filozoficzne już w pierwszym zdaniu? Zastanawiając się jak zacząć wątek na temat moich roślin doniczkowych, przypomniał mi się przyjaciel, który nie lubi kwiatów w doniczkach. Jest zwolennikiem patrzenia na nie w ich naturalnych środowiskach a nie ograniczonych w ciasnych ,,domkach". Ja znów nie przepadam za kwiatami ciętymi patrząc na nie, jakby to ująć z dość podobnego powodu  za to rośliny doniczkowe były ze mną od zawsze i przyznam się, że podejście mego przyjaciela do nich, mocno utkwiło mi w pamięci, bo ja sama nigdy tak o nich nie myślałam. Wręcz przeciwnie wydaje mi się, że kwiatom w odpowiedniej doniczce jest wręcz dobrze i są szczęśliwe. O czym chyba same mówią, pięknie kwitnąc.

W moim otoczeniu kwiaty doniczkowe były od zawsze. Gdziekolwiek mieszkam ściągam je do domu. Może nie odwiedzam sklepów ogrodniczych tak często jak zoologiczne ale bardzo ważna jest dla mnie zieleń w domu. Lubię się nią otaczać. Szczególnie, kiedy nadchodzi jesień a po niej przy długa zima. Uwielbiam i te kwitnące, i same ,,zielone". 

W okresie panieńskim w swoim pokoju miałam z 30 odmian różnych kwiatów doniczkowych, stojących wszędzie gdzie tylko znalazłam dla nich miejsce: na półkach, na szafkach, regałach... zielona dżungla w jednym, niewielkim pokoju. Z nutą ogromnego sentymentu wspominam ten czas, bo mieszkając tutaj, w tak wielkim domu, mogłabym mieć ich jeszcze więcej, ale niestety niestała temperatura powoduje, że nie udają mi się uprawy większości roślin. Fiołkowi z pierwszej fotki jest tutaj bardzo dobrze, stojąc sobie na wschodnim oknie kwitnie z przerwani rok. Tak samo jak anturium... przestałam na siłę uprawiać rośliny, szukam tych, którym będzie odpowiadała specyfika tego domu z ogrzewaniem piecowym.  Oczywiście nie zrezygnowałam ze wszystkich ulubionych roślin, je przenoszę do swojej sypialni, gdzie w okresie zimowym staram się trzymać w miarę stałą temperaturę, do nich na przykład należą draceny i szeflery. Może niebawem pokuszę się o powrót fikusa beniamina. 

I znów okazało się, że wcale nie mam małego wyboru. Bardzo dobrze radzą sobie chlumbergery: grudniki i wielkanocniki. Obecnie właśnie kwitnie mi. Trochę mnie zaskoczył, bo spodziewałam się go troszkę później. Czasami mam wrażenie, że czym chłodniej w domu tym mu lepiej. Mieszka sobie w najchłodniejszym pokoju z oknem od południa, więc mimo chłodu, światła ma dość dużo. Z dwa lata temu postanowiłam ukorzenić sadzonki pelargonii w lipcu aby właśnie kwitły mi w okresie zimowym. 

Wcześniej miałam je klasycznie w koszach albo na balkonie i zdobiły dom na zewnątrz. Ale ze względu na ogromną ilość roślin wokoło, ginęły w natłoku letniego koloru. Dużo większą radość sprawiają mi, kiedy stają się ozdobą w domu, w okresie jesienno-zimowym.  I one też się w tym roku pośpieszyły bo już zaczynają kwitnąć. 

Biorąc pod uwagę, że upodobania, pragnienia ludzkie zainteresowania inspirują nas na wzajem do twórczych działań solowych albo i grupowych, przyjęłam, że i ja tego doświadczyłam w okresie na tyle młodym, że kiedy się nad tym zastanawiałam, skąd moja miłość do roślin doniczkowych? Odpowiadałam zawsze - nie wiem, mam ją od zawsze. Jako, że nic nie bierze się z niczego, więc postanowiłam dogłębnie zastanowić się nad tą sprawą i odnaleźć powód. Lubię drążyć różne ,,tematy" bawiąc się w psychologicznego detektywa ludzkich upodobań i zjawisk jakie w człowieku zachodzą. Myślę, że co wniklejszy umysł czytelników sam to dostrzegł u mnie. Zaczęłam od zadania sobie  dość prostego pytania - jakie kwiaty doniczkowe najbardziej lubię? W kilka sekund pojawiła się dość długa lista ze zwizualizowanym ich obrazem. Swoją drogą było to kilka przesympatycznych sekund dla mnie. Fakt faktem pytanie nie osiągnęło celu ponieważ było zbyt szerokie ale dzięki temu pozwoliło mi stworzyć kolejne, skrajne pytanie.  Jaki kwiat jest ze mną najczęściej? Procesor myślowy zaczął przetwarzać. Przyznam się, że znów myślałam, że odpowiedzi będzie zbyt dużo, ale założyłam, dość słusznie, że lista powinna być krótsza. Ku memu zaskoczeniu, pojawiła się jedna, jedyna odpowiedź. Pelargonie! Zastanawiając się nad nimi i przytaczając wszystkie możliwe obrazy z pamięci niebywale szybko dotarłam do drewnianego domu mojej babci z oknami z podwójnymi szybami, z nisko umocowanym nie za szerokim parapetem na którymi stały gliniane doniczki a w nich czerwone pelargonie, kwitnące przez cały rok. Zgadza się, przede wszystkim uwielbiam czerwone pelargonie. Jest to jedyny kwiat, który jest ze mną zawsze. Ta dam!! Zagadka rozwiązana. Obraz czerwonej pelargonii w glinianej doniczce zapoczątkował moją fascynację kwiatami hodowanymi w domu. Sprawiło mi ogromną radość poznanie skąd się wręcz zrodziła moja pasja ,,od zawsze".