W promieniach listopadowego słonka

- Ciepła  jesień tego roku. – Zagadną do mnie sąsiad, dojrzawszy mnie na tarasie, wywieszającą pranie. Podniósł się, przeciągnął mocno prostując plecy i nie czekając na moją odpowiedź sięgnął po motykę i zajął się dalszą pracą w warzywniku.

A ja, jak to ja… zadumałam się nad tym stwierdzeniem rzuconym od tak sobie do mnie czy do samego siebie? W każdym razie trudno się z tym nie zgodzić. Nie pamiętam abym ostatnimi czasy wywieszała pranie na dworze w listopadzie. O tej porze to rok rocznie już ostro paliliśmy w piecu. A dziś drzwi tarasowe z lekka rozchylone bo ciągle z praniem latam w tę  i we w tę, nadziwić się nie mogąc, że schnie. Od września z niepokojem obserwuję nowych sąsiadów, którzy dom stawiają i do dnia dzisiejszego dach nie jest ukończony docelowo ani papą chociaż okryty, a przecież zaledwie dwa lata temu w połowie października już zimę mieliśmy ze śniegiem i mrozem. Wprawdzie już przymrozki poranne nas nawiedzają… ale jakiś dziwny ten listopad…

Pod wpływem słów wypowiedzianych przez sąsiada postanowiłam rozejrzeć się wokoło, przyjrzeć się podwórku i obejściu i sprawdzić co na tę pogodę ,,mówią” zwierzęta. 

Nasza Melcia co rano wykłóca się z nami aby jak najszybciej wyprowadzać ją na pastwisko do innych kózek bo jej nudno i pewnie za gorąco w szopce. A nam wydaje się, że z rana to jeszcze zimno i ta trawa taka za mokra i zziębnięta po chłodnej nocy. Kózka obrasta nowym futerkiem ale nie jest takim puchatym misiem jak w zeszłym roku. Za to kury śmiesznie wyglądają bo przechodzą pierzenie. Z nastroszonymi piórami sterczącymi we wszystkie strony wyglądają jak rozetkowe świnki morskie. Kaczki za to zrobiły się bardziej senne i Bienio stracił swoją biel, na powrót zrobił się szarawo-brązowy. W każdym razie tak jak co roku zrywa się w nich zew do odlotu i próbują wzbić się na podjeździe niczym samoloty na pasie startowym, tak w tym roku cisza i spokój. Leniwie leżą w zaciszu za kurnikiem i kontemplują ilość ziarna w korycie. Nie zapomnę jak pewnej jesieni rozpędzeni na podjeździe gnały co sił w nogach z rozpiętymi skrzydłami ku domowi… ku stojącemu autu. Wymyśliły chyba sobie, że wzbiją się ponad dachem domu gospodarza i polecą hen, hen niczym bociany lub orły. Bienio jako przywódca biegł chyżo po środku a po bokach jego dzielna świta próbująca wznieść ociężały korpus. Stałam akurat w kuchennym oknie i patrzyłam z coraz to większymi oczami na ich biego-lot, podczas którego te co biegły po jednej stronie wyminęły auto… te co biegły po drugiej stronie Bienia ostro skręciły wymijając auto a mój Bienio… tak centralnie w środek tylnego zderzaka zaparkował. Mój krzyk i to ja frunęłam po schodach na dół na łeb na szyję sprawdzić, czy moje biedactwo żyje… Z lekka otępiałe miało się dobrze, nie do końca chyba wiedząc co się stało. Skrzydła całe, szyja i głowa też bez śladu zadraśnięcia. Reszta podniebnej eskadry zerkała na nas zza samochodu, kwacząc z cicha. Mnie trudno było powstrzymać się od śmiechu jak niepokój minął i przypomniałam sobie całe widowisko. Zdarzenie to bynajmniej nie ochłodziło zamiłowania do jesiennego wzbijania się do lotu ale znacznie pas startowy oddalił się od samochodu i najczęściej odbywał się w przeciwnym kierunku. W tym roku jeszcze ,,nie odlatują”.  

 

 Za to więcej ptaków odwiedza nas i już sikorki częstują się powieszoną słoninką. Nie wiem czy nie za wcześnie. I nas zmyliły poranne przymrozki jakie pojawiły się pod koniec października. Niech wiszą ale będzie trzeba sprawdzać czy się nie zepsuły. Nawet gniazdo szerszeni wiszących na zachodniej stronie domu pod dachem zostało doszczętnie zniszczone przez jakieś ptaki  i najmniejszy ślad nie pozostał po nim. Tyle co jego kawałki znaleźliśmy na ziemi. 

 Wróbelki radośnie ćwierkają i jeszcze chętniej spacerują po balustradzie balkonu mając swoje gniazdo tuż  nad nią i stołówkę po sąsiedzku na kurzym wybiegu. Regularnie stołują się w zawieszonych dla siebie karmnikach a mnie cieszy ich coraz liczniejszy hałas w pobliskich krzakach na granicy z naszą działką. Chmiel pięknie porósł ogrodzenie, oplótłszy stojące w pobliżu drzewa i stworzył chyba idealne miejsce dla tych ćwierkaczy. 

 A drzewa? Drzewa jak przystało na tę porę roku zrzucają liście. Dąb czerwonolistny pięknie się przebarwił. Olchy i wierzby ogołociły się już całkiem, może jakieś niedobitki jeszcze wiszą przypominające pojedyncze piórka nie doskubanej kury. Za to na brzózkach wiszą smętnie, przyschnięte liście… podobnie na dębie pospolitym jakby za wcześnie ściął je mrozek i tak pozostały. Drzewa raczej nie dały się zwieść ciepłej pogodzie i zdecydowanie idą spać. Jarzębina oskubana jest z owoców, a jeszcze niedawno zdobiły ją pęki czerwonych kuleczek. Swój czas mają teraz tuje i drzewa iglaste, które na tle zasypiających drzew wyglądają jeszcze piękniej i tak magicznie. Niczym herosi, którzy zimy się nie boją, a wręcz przeciwnie, wyczekują jej aby jak co roku zmierzyć się z nią.