Zatrzymany czas...

Choroba i zwolnienie lekarskie ma też w sobie dobre strony. Oczywiście ,,klasyczna choroba", taka, która nie wpędza nas w wielkie kłopoty. Po pierwsze, uświadamia nam, że to co wydawało nam się bardzo ważne, najważniejsze do wykonania, czy działania w codziennym życiu, tak naprawdę nie ma większego znaczenia. Po drugie, jest możliwość rozejrzenia się wokoło, w tak bliskim otoczeniu, że dotykamy to niemalże nosem i resztą własnego ciała. Mowa o najbliższym otoczeniu a w nim o naturze, której nieodzowną częścią jest przyroda.

Jest jeszcze trzecie, że dzięki niemocy chorobowej możemy się przekonać ile wysiłku wkładamy w codzienną pracę w domu, którą wykonujemy mechanicznie i często jest niezauważalna przez nas samych a co dopiero, przez domowników. Ale to nie będzie post o sprzątaniu i zarządzaniu domem w kryzysie chorobowym ale o tym, że wraz z powrotem do zdrowia miałam czas na popatrzenie co dzieje się wokoło mnie. To jak odwleczone w czasie spotkanie z Matką Naturą. Jak to? Przecież mieszkam w ogrodzie, codziennie widzę ptaki, drzewa, krzewy, chmury, niebo, pogodę... A jednak. Co innego przechodzić koło niej, wyłapując poszczególne dźwięki, rzucać okiem wokoło, używając tylko pamięci krótkotrwałej, która zaraz uleci. Śpiesząc się do pracy, nie pamiętając co zobaczyło się ze zmian w otoczeniu. A zatrzymać się, poświęcić chwilę... dwie, albo i cały kwadrans na patrzenie na nią. Upajać się jej widokiem nawet przez chwilę, ale ujrzeć ją, poczuć ją całym sobą i zapamiętać

ten, właśnie obraz, to doznanie. A przede wszystkim poczuć uzdrawiającą moc natury, bo to z niej czerpiemy siłę i zdrowie a nawet wszystkie produkowane leki. Na szczęście w tym codziennym pędzie mamy sprzymierzeńca. Kogo? Aparat fotograficzny! I tu, i teraz na łamach mojego bloga, chcę podziękować braciom Susse, za wynalezienie sprzętu wykonującego fotografię na metalowej płytce (dagerotypia), w roku 1839.  Dzięki nim, wiek później ruszył wspaniały rozwój ,,łapania" w aparat obrazów. A jesienią tego roku, ja mogłam uchwycić, to co w pędzie  dnia codziennego mi umykało. 

Ogród skąpany w promieniach słonecznych, albo w kroplach deszczu. A nawet kota towarzyszącego mi przy krótkich spacerach...

 

Imponująca ilość październikowych postów, też zawdzięcza zwolnieniu lekarskiemu, ale mam nadzieję, że po powrocie do czynnego zawodowo życia nadal znajdę czas na pisanie. Powrót do blogowego świata odczuwam bardzo przyjemnie. Sprawia mi ogromną radość, jak bym po wielu latach tułaczki powróciła do domu. O tym jak bardzo mi pomaga kontakt z innymi blogami napiszę innym razem. Dziś chcę Wam podziękować z całego serca, że miałam dokąd wrócić. Dziękuję :)