Bez 2

W tym sezonie bardzo dużo się u nas dzieje. Mało piszę, bo prócz tego, że umiem napisać o czymś rozwlekle i na kilka stron to również potrafię napisać o wszystkim w telegraficznym skrócie a wtedy znów będzie długa cisza na blogu, dlatego próbuję dawkować informacje. Ale wiele tematów ustawiło się w kolejce niczym dzieci do budki z lodami i czekają na swoją kolej. 

Dziś o pewnym krzaku bzu... Niewiele co widać na tym zdjęciu dlatego opowiem czemu zrobiłam właśnie takie. To jest znana już rabata ,,przy schodach", która pięknie przebarwia się jesienią. Za berberysami i jałowcami płożącymi w totalnej ciemnicy posadziłam kilka odrostów lilaka. Miejsce nawet nie nadające się dla host, bo słońce tam absolutnie nie dochodzi, mimo, że chwasty tam rosną najlepiej i ciągle to miejsce trzeba pielić.

W tak trudnym terenie posadziłam odrosty bzu. Pieliłam, podlewałam i namawiałam aby rosły i nie poddawały się ciągnąc ku górze, ku światłu. Wiele z sadzonek padło, raz dwa uwidoczniły się te najsilniejsze. Każdej wiosny witałam maluchy, włażąc w te ,,knieje" i pieliłam, dając im możliwość wzrostu, a gnały do góry na ile im możliwości witalne pozwalały. Trwało to z 5-6 lat? Nie pamiętam już dokładnie. Jaka była moja radość, kiedy ze schodów dojrzałam jego listki, niczym dziecięcą buzię wyglądającą spod stołu. Nie zakwitł wtedy ale był, pojawił się i wystawiał swe listki ku słońcu - wydostał się z otchłani mroku. Kolejnego roku zakwitł jednym kwiatem a ja wykonałam taniec szczęścia.Zrealizowała się moja wizja aby schodząc ze schodów i w ogóle z wysokości  schodów móc powąchać bez i cieszyć się jego widokiem. W zeszłym roku miał chyba aż trzy kwiaty a w tym po prostu stał się niesamowicie wielkim krzewem z mnóstwem kwiatów a schody przepełnione są jego zapachem.

Obfotografowałam go niemalże z każdej strony. Ogromnie się cieszę, że doczekałam się tej chwili i osiągnięcia zamierzonego efektu. Nie przeszkadza mi, że kwitnie tak krótko a potem są zielone liście. Ma swój określony czas kwitnienia i to jest dla mnie wystarczające. Od tygodnia cieszy nasze serca i to jest najważniejsze. Wydaje mi się, że gdzieś już wspominałam o nim, ale chyba tak przy okazji czegoś. Dziś chciałam poświęcić mu cały post bo jestem przeszczęśliwa, że ten projekt został ukończony, a u nas, rzadko czemu udaje się osiągnąć ten etap.
Tutaj znalazłam wcześniejszy post z roku 2016, można porównać jak był mały, ostatnie zdjęcie Bez .

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie :)