Rabatkowe płotki

Mimo zwlekania z pracami porządkowymi w ogrodzie muszę powiedzieć, że inne prace jak najbardziej rozpoczęły się wraz z pierwszym, mocniejszym ociepleniem. Wprawdzie poranne przymrozki wstrzymywały je ale ogólnie szło do przodu. Zaczęliśmy od naprawy płotków. Nie są jakieś nadzwyczajne i dość krótkotrwałe a swoim wyglądem kojarzą się z hodowlą kucyków. Dla nas zaletą jest ich szybka i dostępna ilość podczas robienia,  ponieważ są   to  płotki  nie  dla  nas, a  dla  naszej Suni,  która  ma  już  poważne problemy ze wzrokiem i wchodzi tam gdzie nie powinna. 

Nasza starowinka jest bardzo mądra i zawsze okalanie czegokolwiek nawet marnym kijem czy stawianie murku z kijków było dla niej informacją, że należy omijać a z czasem zapamiętywała. Nigdy nam z premedytacją nie właziła w rabaty, nawet jak były wytyczone samymi kamieniami. Niestety wiek robi swoje i trzeba naszej Suni dopomóc w orientacji w terenie i przy okazji my jesteśmy spokojniejsi o los naszych roślin.  Gorzej z Reksiem... 

Może w tym miejscu napiszę, bo ciągle jakoś tak nie składa się. Z Wielkiej Czwórki pozostał nam On. Jak to się życie samo plecie mimo, że próbujemy go sobie samemu układać. Miały być dwie dziewczyny, o chłopaku w ogóle nie myślałam, bo to tylko kłopot wiosną, jak poczuje ,,miłość". Z braku niemożliwości dokonania wyboru Dar życia, zdeklarowaliśmy się na wszystkie. I cała czwórka- trzy baby i Reksio przybyły do nas Witaj w domu   i   Wielka Czwórka. Z założenia miały zostać dwie baby a Kebab i Reksio znaleźć dom. Problem zaczął się zaogniać, kiedy młodociana banda zaczęła atakować kury a nawet jedną tak mocno pogryzła, że trzeba było ją ubić i mimo naszych prób wychowawczych, sytuacja nagminnie się powtarzała. Rozpoczęły się gwałtowne poszukiwania dla nich nowego lokum, rozpuszczenie wici po sąsiadach a wręcz nasze namolne poszukiwania bez względu na to, który psiaczek przypadnie komuś do gustu. I tym sposobem został się Reksio. I wracając do niego, nic sobie nie robi z płotków. Jako, że obserwuje naszą Sunię i już podczas głaskania nie nadstawia brzucha tylko jak Ona podstawia głowę, tak mamy nadzieję, że nauczy się od niej respektowania rabat. Na razie najradośniejszym kwiatuszkiem w rabatach jest Reksio. Do tego kopiąc mości sobie rabatkowe posłanko, doprowadzając mnie do szału, a On się nadstawia do głaskania... Na niego te nasze zapory nie działają. Płotki są bardziej wyraziste i zdecydowanie masywniejsze od zapory z kijków, aby Sunia wiedziała, że to ogrodzenie. Powbijane kijki już przestały być dla niej określnikiem. Pierwotnie to rabaty nie miały płotków, może tylko te świeżo zrobione z młodziutkimi nasadzeniami. W każdym razie one nawet mi się coraz bardziej podobają. Swego czasu mieliśmy takie ładne z olchy okorowane i wyglądały rzeczywiście pięknie, ale te ,,kołeczki" niczym nie zaimpregnowane w ziemi to raz dwa przegniwają albo zimową porą, mężuś nie zawsze je dojrzy i wjedzie samochodem... to najczęstszy powód ich szybkiej dewastacji :P Bo one są niskie, tyle co by Sunia głową trąciła i wiedziała co zaś. Najbardziej kochają je koty, które usadawiają się na nich albo prężąc ostrzą sobie pazurki. Dla nich są idealne.