Świt z altaną

Stało się! Zamieszkałam w altanie jeśli statusem tego jest spędzenie w niej nocy. Ja coś mam na tym punkcie, nie zaliczam się do tzw cygańskich zapędów ale nocowanie w różnych miejscach jak najbardziej. Kiedy jeszcze nawet nie było fundamentów domu... ba! Nawet nie było projektu domu a stanął klasyczny blaszak chciałam w nim nocować. Wynoszenie materacołóżka (a bed with a mattress) na zadaszony balkon i spanie na nim to już norma. 

W tym roku wspomniane łóżko znalazło się w altanie dla męża na letnie drzemki w ciągu dnia i czując wieczorne ciepłe powietrze i wiedząc, że będzie bardzo ciepła noc, niewiele myśląc oznajmiłam synowi, który też lubi tak jak ja, że idę spać do altany, poleciałam po pościel. Niedługo musiałam czekać aby dołożył i swoją.

O dziwo tej nocy i psy sąsiada spały spokojnie i nie wyły co czynią prawie każdej nocy. A może to nasza obecność w ogrodzie, nasz zapach wyczuwalny przez dzikie zwierzęta, spowodowała, że nie podchodziły? Trochę komarów się pojawiło ale nie były jakieś bardzo uciążliwe, za to przyjemnie było zasypać przy koncercie świerszczy. Żaby nie kumkały nie wiem dlaczego. Za to świt i przedświt był niesamowity dla mnie. Poranne śpiewy ptaków i ich odgłosy trzepotania skrzydłami w porozstawianych po działce wodopojach. Ale najmocniejsze wrażenie jakie zapamiętam z mojego pierwszego nocowania i budzenia się rankiem w altanie - obudzenie się wśród zieleni. To było coś niesamowitego.

 

Najpierw szarówka poranka, nieśmiałe promienie słońca nie zbudziły mnie, tyle co okiem rzuciłam przekręcając się na drugi bok. Ale kiedy się w końcu obudziłam, poczułam wielki zachwyt nad miejscem mojego pobytu. Kwitnące liliowce i inne kwiaty, zieleń dookoła pachnąca i świeża w promieniach nowego dnia. Cudowne uczucie.

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie

:)