Święta...

Święta, święta i nadal święta. Uwielbiam ten zwrot. Bardzo lubię popołudnie pierwszego dnia świąt. Nie ma już tego pośpiechu, zastanawiania się czy wszystko się zrobiło co się zaplanowało, po porządkach nie ma prawie śladu i stan domu przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Jest taki spokój. Odpoczywa się jak się chce, robi się to na co ma się ochotę. Każdy z domowników ma wreszcie czas na cieszenie się domową i świąteczną atmosferą. Choinka się świeci, świąteczny obrus leży na stole i czeka na nasze pomysły. Nie ma pośpiechu. Zestaw sześciu filiżanek takich jak na zdjęciu dostałam w tym roku w prezencie i do tego pasującą do zestawu cukiernicę. Bardzo mi się podoba prezent. 

Rok rocznie staram się spokojnie podchodzić do przygotowań świątecznych. Nie wpadać w jakiś chory galop, ale mimo wszystko, mimo tego zdrowego i minimalistycznego podejścia zawsze coś się wkradnie takiego, że nagle zaczyna się przyśpieszać i denerwować. W tym roku zaczęłam potrawy przygotowywać kilka dni wcześniej, za sprawą niespodziewanego postoju w domu i tak się rozkręciłam, że w dzień wigilijny jak zaczęłam liczyć potrawy to wyszło mi ponad tradycyjną ilość. Niespecjalnie przywiązuję do tego uwagę,  mój tata lubuje się w liczeniu. W tym roku po raz pierwszy zrobiłam kapustę z grochem według przepisu z bloga Dieta Moja Pasja i wyszło przepyszne.  Tak samo nowością naszych świąt było kakao na śniadanie świąteczne i wszystkim

nam bardzo to pasowało. Pomimo wielu potraw i to takich z mojego dzieciństwa dzięki czemu mój tata mógł zjeść swoje własne potrawy, które nam serwował rok rocznie a ja je co roku powielam, to tym razem zapamiętam wieczorne przyjście naszych zwierząt: Reksia i kotów. Kiedy woła się zwierzęta do domu to nie chętnie przychodzą. Zdecydowanie wolą przestrzeń i podwórze, w domach nie czują się swobodnie. W wieczór wigilijny, kiedy syn je zaprosił do domu to  wszystkie natychmiast przyszły, jak by wiedziały, że to wyjątkowy wieczór. Znalazły swoje prezenty pod choinką. Porozsiadały się na fotelach i najzwyczajniej  w świecie trwały z nami towarzysko.

Na pierwszym zdjęciu obok Reksia jest Kocica, do której bardzo podobny jest nas Czarnoś. Zapraszamy nasze zwierzaki do niego już od dawna aby mogli się poznać. Latem trudniej będzie utrzymać Czarnosia w domu i pewnie wyjdzie na podwórze i chcemy aby zwierzęta go znały i przyjęły już teraz do stada. Najpierw Czadnoś z rezerwą podchodził do kocic i Reksia obecnie są już mocno zaprzyjaźnieni ale nadal Czarność zachowuje pozory wobec Reksia. 

Przyjaźń jest na etapie dotykania się tyłeczkami i udawanie, że się tego nie czuje. Mamy nadzieję, że niedługo Czarnoś będzie tak samo leżał jak Kociczka.

Spokojnych Świąt i niech trwają!!