Poświąteczny spacer

Poświąteczny ranek przywitał mnie pięknym niebem. Niby pełnym chmur ale jednak zupełnie innymi chmurami niż w typowy, pochmurny dzień, kiedy jest szaro, buro i ponuro. Było pięknie!! Radość dzisiejszego dnia wzmocniona była moim wczorajszym, nagłym osłabieniem zdrowia, które myślałam, że się skończy już chorobą. Na szczęście po zażyciu sprawdzonego leku, na tę okoliczność, objawy zostały zatrzymane, do tego stopnia, że poczułam gwałtowną potrzebę wybrania się na spacer. Wczoraj cudownie świeciło słońce i wybrali się tylko chłopcy, ja zmuszona zostałam pozostać i bardzo było mi smutno, że w końcu się wypogodziło a ja mogę cieszyć się promieniami słońca jedynie z łóżka. 

Spacer nie był zbyt długi. Najpierw miał być tylko po działce aby się nie przeforsować, ale było tak przyjemnie, że postanowiłam pospacerować po okolicy. Szczelnie opatulona nie czułam mrozu raczej go widziałam. Nieoczekiwanie wybrał się wraz ze mną i Reksio. 

Odkąd powróciłam do pracy zawodowej rzadko kiedy mam możliwość pospacerowania przedpołudniem w dzień roboczy. Nuda, marazm ziejący z tej mojej głuszy zawsze mnie złości, przytłacza i dołuje ale dzisiaj ku memu zaskoczeniu było inaczej. Może za sprawą pięknego nieba i tych puchatych, gęstych  chmur  w słonecznej poświacie?  Idąc  wiejską  drogą  niespodziewanie myślami  cofnęłam się w czasie. Do mojego dzieciństwa, w którym wiejską drogą głównie jeździły wozy i furmanki i to też z rzadka nie licząc okresu wzmożonych prac polowych i dni jarmarcznych przypadających na sobotę. A tak to w  tym okresie  to była cisza i pustka. Mało kto wychodził na dwór, tyle co oporządzić zwierzęta i wracał do ciepłej kuchni. Szło się drogą, mijało się ogrodzenia gospodarstw i słyszało się gdakanie kur, pianie kogutów i muczenie krów w oborze. Wieś z mojego dzieciństwa wyglądała na opuszczoną i bezludną, jedynie dymiące kominy na dachach zdradzały ludzką obecność. Może właśnie odgłos kur u mijanych sąsiadów przeniósł mnie w czasie? Najpierw się zdziwiłam, bo mało, kto hoduje tutaj kury, w natłoku pracy  zawodowej zdążyłam  zapomnieć. 

Tak jak i dawniej, tak i dziś spacerowałam tylko ja i Reksio. Cicho i pusto, może nawet i sennie? 

Tak jak dawniej droga przejezdna tylko dla konia i wozu, samochód raczej nie powinien tędy jechać i ja dokąd udało mi się dojść, tak szłam, potem musiałam już zawrócić, bo nie dało się dalej iść. Przez całą szerokość drogi wielkie ,,jezioro" a na pograniczu drogi mimo zmrożonych roślin mokradła a ja zamiast założyć kalosze to wybrałam się na spacer z zwykłych, zimowych butach. 

Srebrna smuga za zaroślami to szron na trawie, bardzo ładnie wyglądało. Jednak ja głównie patrzyłam w górę na niebo, na mieniące się ogołocone z liści drzewa.

Spacer uważam za bardzo udany a teraz właśnie mam piękną, słoneczną pogodę. Może wybiorę się na jeszcze jeden spacer?

Pozdrawiam Wszystkich bardzo gorąco i życzę pięknej pogody :)