Marcowe niebo

Wczoraj czytając zaprzyjaźnione blogi na salon rozlała się złocista poświata zachodzącego słońca. Mój dom jest ustawiony nieszczególnie, wszystkie pomieszczenia najczęściej użytkowane są od strony wschodniej i północnej. Dlatego też, kiedy działka wybarwia się na złoto, mam wrażenie jakbym znajdowała się w centrum jakiegoś mieniącego się minerału. Okolica zmienia się całkowicie chociaż przecież są te same domy, drzewa i krzewy... a jednak inaczej. Mój aparat nie jest wstanie tego uchwycić, ale czasami zdarza mi się zdążyć obejrzeć sam zachód słońca, kiedy wyjdę na pola. Oczarowana pierwszą tej wiosny złocistością musiałam najpierw nasycić serce i duszę dopiero wyszłam zrobić jakieś zdjęcia. Pozostał tylko ślad zachodzącego słońca... Ale i tak piękny był spacer.

Jestem dzieckiem Słońca i łaknę go jak kwiaty i trawy poranną rosę, jak drzewa deszczu po okresie suszy. O wschodzie daje mi nadzieję na nowy dzień, o zachodzie otula, pociesza albo chwali, rozliczając mnie z minionego dnia, napawając mnie nadzieją na kolejny...