Altana zimą

Listopad i grudzień nas rozpieszczał swoimi wysokimi temperaturami i raczej czuło się w powietrzu przedwiośnie niż zimę. Może z herbatą nie szłam do altany ale bardzo lubiłam do niej zachodzić i po prostu w niej posiedzieć. Miło było patrzeć na złociste promienie zachodzącego słońca przenikające przez pas drzew i rzucające lekkie refleksy na moją działkę. Kiedyś myślałam, żeby obwiesić altanę przeróżnymi dzwoneczkami, które przy podmuchach wiatru wydawały by ciche dźwięki ale w końcu zrezygnowałam bo byłby to tylko zbędny hałas ponieważ  ma swój własny klimat i nastrój i nie potrzebuje sztucznych dodatków. Nie wiem jak ona to robi ale w niej bardzo dobrze odnajduje się myśli.

Pierwsze zdjęcie jeszcze z grudnia, to już z dzisiejszego dnia. Mamy śnieg. Mamy biało. Mamy zimę. Chociaż zdjęcia robione już w przedpołudniu zdradzają postępującą odwilż i mocne topnienie śniegu, nawet dostałam od drzewa jakąś śniegową kulką w ramię, zabawne uczucie, kiedy jest się samemu na dworzu (outside), nie wliczając towarzyszących zwierząt. Tak jak się spodziewałam w altanie śniegu praktycznie nie ma tyle co nawieje wiatr, dzięki czemu jest idealnym schronieniem dla naszych podwórkowych kotów i Reksia. Ku memu zdumieniu nawet dość dobrze trzymają się moje plecionki. Myślałam, że uschną i stracą kolor. Tak jak zakładałam, bukiet z jesiennych roślin wyróżnia się na tle bieli dając pewien kolor w altanie. Siedząc w niej często uśmiecham się do owadziego domku licząc na to, że smacznie sobie śpią same pożyteczne stworzonka. 

  

 

 

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie i dziękuję 

za przemiłe życzenia noworoczne

:)