Patrząc przez okno...

I nadeszła zima. Czy za wcześnie? W sumie to grudzień ale po tak upalnym lecie jakoś tak powątpiewałam trochę. Pada drobny śnieg od samego rana. Wiatr obraca nim we wszystkie strony. Siedzę przy kuchennym stole i patrzę przez okno. Jak 12 lat temu, kiedy się tu przeprowadziliśmy i była to nasza pierwsza zima. Czy miałam w oknie słoninkę i tym samym widok na sikorki, to nie pamiętam… pewnie tak. Wychowałam się ze słoniną w oknie w zimowy czas to dlaczego nie miałaby zawisnąć i wtedy?

Czy coś się zmieniło przez ten szmat czasu, prócz mojego wieku? Może to właśnie wiek powoduje, że patrząc przez to samo okno mam ciut spokojniejsze myśli. Nie przywołuje makabrycznej pustki jaką odczuwałam po wyjeździe ze swojego pełnego ludzi i znajomych osiedla ale wspomnienie babci, która bardzo lubiła patrzeć przez swoje okno w swoim wiejskim domu. Siedzieć sobie przy nim i po prostu patrzeć. Na tamte czasy nie wiele co się za nim działo mimo, że w przeciwieństwie do mnie miała widok na główną ulicę wioski ale samochodów było niewiele, wozów i traktorów jadących na pole brak. Widziała swoje puste pole w oddali i drogę prowadzącą do niego a mimo wszystko patrzyła… na co? Więc siadłam i ja dziś i postanowiłam doświadczyć raz jeszcze tego uczucia o te naście lat starsza i bliższa wiekowi ówczesnej mojej babci, choć była znacznie starsza. Przyroda… pada śnieg, brzozy kołyszą się na wietrze, przelatują ptaki. Nie miała tak zarośniętego pola jak ja, zwanego przez nas ogrodem, więc może widziała co innego? Ale na pewno było to przyrodą. Panująca cisza i to pustkowie  nadal nie napawa mnie optymizmem. Przyglądałam się wiatrowi, tak… rzadko kiedy można go zobaczyć, dziś ,,bawi się” z płatkami śniegu, obracając je  we wszystkie  możliwe strony,  zdmuchuje  już leżące z powierzchni tworząc białe plamy w powietrzu albo mgliste miejsca. Co i rusz jak za  tamtym razem przelatuje jakiś  ptak. Tak jak wtedy przykuwając moją uwagę jako jedyny ruchomy obiekt tej nazwijmy to panoramy widokowej.

Jak dobrze, że wisi słoninka to mogę popatrzeć na sikorkę, która energicznie pracuje dziobem. Nawet udało mi się jej nie spłoszyć idąc po kamerkę aby nagrać jej krótki filmik, przez szybkę ale zawsze to miłe do popatrzenia.

Oby jak najszybciej zdrowie przyszło i powróciła normalna codzienność. Nie wiem na co patrzyła babcia. Na co ja patrzyłam?

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i zdrowia wszystkim życzę a na koniec wspomniany filmik z sikorką.