Jesienny bukiet

Patrząc dzisiaj z zachwytem  na deszcz spadających liści na mojej działce pomyślałam sobie, że najwyższy już czas zrobić jesienny bukiet. W końcu spadające liście z drzew są najlepszym dowodem na to, że pani Jesień zadomowiła się już na dobre i wzięła w swe władanie świat. I trzęsie tymi naszymi drzewami ile tylko pary w rękach jej starczy, to dopiero z niej siłaczka! Przepraszam, czasami znosi mnie ku bajkopisarstwu :). Zadziwiające jest to i dla mnie samej, że robię jeden bukiet. Tylko jeden, jakby na jeden starczało mi weny. Nie wiem. Ale dzięki temu  bez problemu udało mi się pozbierać fotki z poprzednich lat, aby tutaj je wstawić. Głównie jesienny bukiet pojawia się w październiku i stoi ... jeśli technicznie da radę, do świąt, czasami dłużej. Każdy kolejny różni się od poprzedniego bardziej lub mniej w zależności w jakim jestem nastroju przy jego tworzeniu. A powstaje właśnie z myślą o mnie i jest dla mnie, czymś prywatnym, czymś co ma mi poprawić humor.

 Tym razem nie jest to praca twórcza z moimi misiami. Robię go sama. Nagle i niespodziewanie pojawia się ta potrzeba chwili na stworzenie go i potrafię przerwać nawet jakąś czynność, zniknąć z domu, po czym zaszyć się gdzieś w zakamarku domu albo rozłożyć się cichaczem w salonie i stworzyć bukiet zaskakując nim mimo wszystko domowników. Każdego roku motorem do tworzenia jest coś innego, uchwycona jakaś myśl, uchwycony obraz czegoś dużego, albo małego lub bardzo mikroskopijnego, dźwięk, ruch... W tym roku mottem przewodnim bukietu była myśl ,,wszystko co wpadnie mi w oko, z nutą jesienną".  Były to już nie same opadłe liście ale gałązki i łodygi przebarwiających się liści. Czerwone owoce również na gałązkach a nawet  kwiat hortensji ogrodowej. Wszystko na czym przez chwilę chociaż zatrzymałam wzrok, szukając kolorów i barw jesiennej pory.   

 Fotki były robione psującym się już aparatem i są jakie są.

Te są z minionych lat. Widać moją gwałtowną i długą fascynację pałkami. Oooo! wtedy zniknęłam na dość długo. Nagle wyszłam i przepadłam, jak ocenił to mój mąż. Kolejnym razem zrobiłam wyjątek i wybrałam się po nie z dziećmi, mąż wybrał się również,może bał się,że przepadnę na jeszcze dłużej. W każdym razie mnóstwo zabawy mieliśmy w przedzieraniu się do nich przez wysokie trawy, obuci w kalosze i uważając aby się nie zapaść w mokradle.

 

 A tutaj już mój ukochany głów tonący w czerwonych owocach, uważany za tubylców za okropny chwast. Do tej pory pamiętam minę sąsiada kiedy zapytałam go o nazwę prześlicznie kwitnącego  wiosną krzewu przy drodze. W pierwszej chwili zaniemówił lub nie dowierzał, czy na pewno o tym samym myślimy. 

A ja je bardzo lubię. Obsypane wiosną, białym kwieciem niczym panna młoda, a jesienią ustrojone w czerwone korale. Budząc lęk u sąsiadów z uporem maniaka sadzę je wzdłuż ogrodzenia jako krzew żywopłotowy.

Jesienią zawsze podobały mi się kształty leżących liści, szczególnie w parku. Odkąd sięgnę pamięcią chodziłam z tatą na jesienny spacer w poszukiwaniu pięknych, barwnych liści i ile tylko zdołałam unieść w ręku, przynosiłam do domu. Stawały się właśnie takimi bukietami jesiennymi w moim pokoju. I wspomnienie tamtych chwil staram się przekazać moim dzieciom, ale po ich bukiet z liści idziemy innego dnia. Najczęściej chęć do tego pobudza ich stojący już mój, własny, prywatny bukiet. Czy to tamten okres, zbierania z tatą liści na jesiennym spacerze tak się dziwnie odcisną w mej duszy? Nie mam pojęcia. 

Mój tata odpukać ma się dobrze, chociaż zaatakowała go w zeszłym roku bardzo poważna choroba... ale na szczęście ,,wygrał z nią" A przynajmniej mamy taką nadzieję. Ale czy udałoby nam się pójść na taki jesienny spacer... po liście? Jest moim tatą ja jego córką ale już nie jestem tą małą dziewczynką... Czasami brakuje mi tego beztroskiego czasu, dziecięcej naiwności czy ufności a na pewno bezkrytycznego przyjmowania świata. Godzenia się z taką pewnością, że nic złego stać mi się nie może. Taaa...