Zimowy wykot / Taking care of a small goat at home

To był tydzień! Normalnie skok na bandżi albo wspinaczka po stromej skale z lękiem wysokości i przestrzeni. Nigdy nikt nie namówi mnie na zabawy ekstremalne bo nie, bo mam za wiele różnych traum bo jestem zbyt rozsądna, bo nie mam zdrowia psychicznego ani fizycznego na tego typu ekscesy. Więc przyszło do mnie samo z mojej własnej głupoty. A tydzień zaczął się tak niewinnie... zatkane ucho. Zwykłe zatkane ucho ale dolegliwość tak dokuczliwa i sprawiająca ogromny dyskomfort w pracy, że nie mogąc pójść do lekarza w zeszłym tygodniu, przecierpiałam weekend i z poniedziałkowym porankiem zdecydowałam się  na pójście. Miało to być króciutkie spotkanie niczym kurtuazyjne odwiedziny w przychodni, wykupienie stosownego leku i powrót do pracy. Spóźnienie się lekarski oceniam jako pierwszy sygnał, że z moich planów nici a to co się miało wydarzyć nie tylko dalece różni się od moich przypuszczeń ale nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić co przyszykował dla mnie los.

Czasami wydaje mi się, że dzieją się pewne rzeczy z naszym udziałem ale bez naszej wiedzy a my jak te przysłowiowe barany na rzeź idziemy tknięci jakąś podświadomą myślą kierowaną przez coś albo przez kogoś w dobrym albo i niedobrym celu. A może to ktoś tam z góry nad nami czuwa i w taki dziwny sposób, ale najprostszy dla niego do wykonania, próbuje nam pomóc i oszczędzić zmartwień? Poniedziałek jeszcze minął spokojnie, z dużą dozą wątpliwości dostosowałam się do wytycznych leczenia czując, że nic nie pomogą, ale przecież lekarz wie lepiej. Ale skoro leki miały zadziałać po dwóch dniach więc postanowiłam dać temu szansę i jak najbardziej dostosowałam się. Wtorek też ogólnie zaczął się dobrze i prawie minął bez zakłóceń, dzięki czemu nawet zajęłam się szyciem zasłonki w motyw ziołowy. Tak tak, to było we wtorek. We wtorek wieczorem mąż wrócił z wieczornego obrządku zwierząt z

Jedyne albo aż jedno zdjęcie z Luną

informacją, że Melka urodziła dwie kózki. Szczęka nam opadła, ponieważ byliśmy na bank pewni, że nie jest w ciąży, bo tak na odległość trzymała Kacpra, że to absolutnie wykluczone. Poleciałam sprawdzić czy aby mąż nie ma zwidów a Melci coś jest i pobekuje nie swoim głosem... już przy drzwiach dał się słyszeć charakterystyczny bek maluchów. Ogólnie wszystko było ok, Melka sobie poradziła. Dorzuciłam jej więcej siana i słomy, dałam wodę z cukrem, zabezpieczyłam dodatkowo szopę folią. Nikt z nas nie spojrzał na termometr ani nie sprawdził pogody w nocy i nad ranem. Z założenia  przyjęliśmy,  że Melka ogrzeje maluchy swoim ciałem, kiedy będą sobie spały wtulone w nią. Rano było jeszcze ok, spały sobie smacznie, wtulone jedno w drugie, tak samo jak poprzednie dzieci Melki. Kiedy zajrzałam do nich niespełna dwie godziny później widok przedstawiał się drastycznie inaczej, był po prostu przerażający. Złapałam pod pazuchę jedno a potem drugie i zabrałam do domu, do pudełka...
I zaczęła się dla nas laików jazda... na oklep, bez trzymanki z zakrytymi oczami czy bez zabezpieczeń na torze śmierci...tylko nie dla nas a dla koźlątek. Wytrawny koźlarz stwierdzi, że jesteśmy głupcami zapominając o niskiej temperaturze, ktoś inny, po wielu przeróżnych przejściach, że to nie koniec świata i tak się zdarza. I mają rację, dla nas to był i jest nadal szokiem. Uruchomiłam wszystkie znane mi kontakty.  W efekcie  koźlęta  wylądowały  w pudełku ze słoma z butelkami plastikowymi z gorącą wodą ale niewrzącą, jako zamiennik koca z podgrzewaczem, zakryte szmatami i siedzące w najcieplejszym miejscu salonu. Mniejszą i w gorszym stanie starałam się masować, nacierałam wcześniej spirytusem ale bez powodzenia, coś było z nią nie tak. W ogóle nie ruszała nogami jakby nie miała w nich czucia. Po godzinie albo dwóch podjęliśmy próbę nakarmienia ich mlekiem Melci w butelce z prostym, zwykłym smoczkiem i tak jak białe podjęło próbę  i coś tam spróbowało złapać tak to mniejsze nic. Ruszało jedynie głową, pobekiwało ale nie wykonywało żadnych innych ruchów. Z obawy przed ich smutnym losem nadałam im imiona aby nie odeszły bezimienne. Biała, większa dostała imię Lucia a mniejsza Luna, od nazwy miesiąca w którym się urodziły. 

Pomimo wszelkich podjętych prób, odeszła Luna na moich kolanach, do końca ogrzewana kocem. Analizując wszystko co wydarzyło się wcześniej wydaje mi się, że Melka ją przygniotła bo nawet jak ją znalazłam to tak dziwnie leżała na słomie. Mam do siebie wielki żal, że nie zabrałam ich od razu, że nie pamiętałam, że trzeba zabierać, kiedy jest tak zimno. Zaufałam szopie, sianu, konstrukcji i Bóg jeden wie czemu jeszcze i nie zaopiekowałam się nimi. Rozpoczęła się walka o drugie. Żeby chociaż to drugie przeżyło. W środę o 21.00 całkiem dobrze wybomblowała mleko z butli. Z pudełkiem zabrałam ją ze sobą do sypialni i śpiąc delikatnie wyczekiwałam jakiegokolwiek gestu z jej strony aby nakarmić. Co się poruszyła to ja po butelkę wcześniej podgrzaną(ok. 35 stopni C) i do pyszczka a tu nic. Co próbuję karmić to ona nie. Obkuta w teorię z netu powinna jeść co 3 godziny. Sen nocny to raczej było dla mnie drzemanie. Zjadła koło 7 rano. Dopiero potem korygując wiadomości dowiedziałam się, że siara jest na tyle wydajna, że kozie wystarcza tak mniej więcej na 5-6 godzin. Ucieszyłam się, że będę mogła spokojnie spać jak dam jeść przed pójściem spać. Poranną czarną smużkę z porodu wzięłam jako normalną i zdrową kupkę i byłam jak najlepszych myśli, a przynajmniej lepszych niż dzień wcześniej. Poradzono mi abym chociaż na chwilę zaniosła Lucię do Melki. Radość Melki nie znała granic nawet nie przypuszczałam, że koza może się tak cieszyć. Natychmiast zaczęła ją myć pod ogonkiem i gdzie tylko sięgnął jej język. Kiedy Melka spojrzała na mnie jakoś tak dziwnie, jakby z oburzeniem, że nie umiem wylizać koźlątka i przynoszę brudne, to zrobiło mi się dziwnie. Najgorszy moment był, kiedy przystawiła do mnie głowę, zaglądając mi głęboko w oczy. Wiedziałam, że pyta albo czeka na drugie.  Wiem, że zbyt emocjonalnie podchodzę do tego wszystkiego. Nie jestem wegetarianką a rozczulam się nad dzieckiem Melki, ale właśnie ... może dlatego, że jest to jej dziecko? Prawdopodobnie kwestia wychowania w miejskim środowisku, które jest drastycznie oderwane od naturalnych rzeczy, od wiedzy i bliskości z naturalnym pozyskiwaniem mięsa, które my mieszczuchy po prostu kupujemy w sklepie i tylko ich nazwa łączy ten produkt z żywym zwierzęciem. 

Melcia powróciła do opieki nad Lucią, myła ją tak zamaszyście, że ta aż musiała klękać na przednich łapach aby dać opór tej higienie. Ja do koźlątka podchodziłam jak do jajka a Melka szuru buru jakby robiła wielką kąpiel. To był dobry pomysł, bo na pewno ślina Melki odkaziła to i owo. Po meczały do siebie. Wizyta była krótka, bo zimno dla takiego malca i zaraz zawinęłam w koc i zabrałam z powrotem do domu. Melka nie oponowała. Do pudełka znów ciepła woda w butelce i pod materiał aby się zagrzała. Ta da dam... również w czwartek przywlokło się mega żółte rozwolnienie. O litości!!! Za telefon do naszej telefonicznej duszyczki. Podać lakcid rozcieńczony, 3-4 razy dziennie. Padła propozycja jechania do weta i podania antybiotyku bo może to zapalenie płuc, ale telefonicznie weterynarz potwierdził podawanie lakcidu i na razie tyle, nie chciał faszerować od razu antybiotykiem,  można jeszcze węgiel w kroplach dla niemowląt, ale zostało to zweryfikowane przez hodowczynię, że niewiele pomaga węgiel, lepszy lakcid. Rozwolnienie się zmniejszyło już po podaniu 2 porcji na dużej łyżce, zdecydowanie łatwiej wchodzi i nie rozlewa się po bokach. Karmi się kozę lekko podnosząc jej głowę bo ma fizjologicznie wkomponowany jakiś rowek w gardziołku, który ułatwia wpływanie dalej płynu. Potem masuje się pod brzuszkiem i zadek. Rzeczywiście po takim masażu dość szybko robiła siusiu i

ogólnie machając ogonkiem sprawiała wrażenie bardzo zadowolonej. Kiedy zadziałał lakcid i kupka zrobiła się bardziej zwarta ale nadal żółta co jest kolorem właściwym przy piciu mleka, powrócił również apetyt. Pobudka o 1 w nocy, ale to nic. Kiedy kupka osiągnie konsystencję twarożku to można podawać profilaktycznie lakcid raz dziennie. Mąż oniemiał słuchając mojej rozmowy telefonicznej z naszym Duszkiem o twarożku, cieście naleśnikowym i jeszcze innych produktach, które miały nam pomóc w określeniu tak ważnej rzeczy jak konsystencja wiadomo czego. Piątek był wyjątkowym dniem dla Luci bo kiedy odwiedziła mamę, to przystawiliśmy ją do cyca i po krótkich nieudanych próbach ściągnęła półtora cyca a Melka o dziwo stała spokojnie, nie to co za pierwszym razem, kiedy trzeba było trzymać ją za głowę pomiędzy nogami w dziwnej pozie aby dała podejść maluchom. Lucia po raz pierwszy w swoim życiu ciągnęła cyca. I tak jak Melka ją myje tak Lucia zaczęła lizać mnie a nawet udało jej się polizać z zaskoczenia moją twarz. Wcześniej tego nie robiła, nauczyła się od mamy. Wprowadziliśmy również tabelkę z notatkami: o której, ile, czego zjadła aby nie potrzebnie nie obciążać głowy, a tak spojrzeliśmy w notatki i wszystko było wiadomo, ile dostała lakcidu, kiedy ostatni raz piła mleko itd. Lucia pomiędzy posiłkami życzy sobie napić się i dostaje wodę albo sikacza herbatkowego z rumianku albo taką zwykłą. W sobotę na dłużej pospacerowała po salonie aby wzmacniać mięśnie nóg, dobrze, że mamy gumoleum bo chyba z emocji posikiwało jej się. Mop załatwił sprawę. W sobotę było tak bardzo zimno, że nie poszła odwiedzić mamy, za to od samego rana w niedzielę jest piękne słońce więc powinno się udać.

 

Niepokoi mnie ilość wypijanego mleka, według informacji powinna się bardziej najadać. Czyżby Melka miała za słaby pokarm? Co do ucha to w piątek musiałam raz jeszcze pójść do lekarza po antybiotyk bo to wcześniejsze wcale  nie pomogło.

Napisałam ten post z myślą o takich osobach jak my. O osobach, którym wydaje się, że zgłębiły temat, że mają warunki na hodowlę danego gatunku, że mimo chęci, starań to tak naprawdę porywają się z motyką na słońce i w efekcie żonglują życiem niewinnych istot. Ja wiem, że takie rzeczy zdarzają się w zawodowych hodowlach, ale w naszym przypadku to zwykła głupota. Starałam się napisać jak najdokładniej, szczególnie dla tych osób, które nie mają kontaktu z prawdziwym koźlarzem i nie uzyskają porady na czas. Nie wiem jak się potoczą dalsze losy Luci. Wiem jedno, że gdybym nie miała zwolnienia lekarskiego i możliwości bycia w domu, nie udałoby się nam, a tak we dwoje wsparliśmy się, podzieliliśmy się na zadania i jakoś się udało. Lucia przyzwyczaiła się do domowych rytuałów, do kocyka, którego przecież nie weźmie z powrotem do domu. Kocyk, materiał miał być zamiennikiem przytulności i mam nadzieję, że kontakt z mamą zetrze potrzebę jego posiadania. Osobiście boję się oddać ją Melci, bo jeśli to rzeczywiście prawda, że przygniotła Lunę, to czy to nie zdarzy się raz jeszcze? Jestem pełna obaw, bo ogrom trudu i stresu włożyliśmy w ratowanie tej ostatniej.

Do pudełka na dno trzeba włożyć worek foliowy, albo jakieś gumoleum jak jest, bo taka mała kózka bardzo dużo robi siusiu i raz dwa pudełko jest przesiąknięte. Siano trzeba co jakiś czas wymieniać i wtedy też można wymienić torbę foliową.

Zostawiam pozdrowienia dla wszystkich odwiedzających mój blog :)