I znów o grzybach...

Obraz mego domu po ambitnych, męskich pracach zaowocował książkowym postem i moim spotkaniem z Jane Austen dla ukojenia nerwów, co z kolei wykluczyło mój pierwotny zamysł aby jesienno leśny temat rozłożyć na dwa posty. Ale to drobiazg i gdybym o tym teraz nie wspomniała za pewne nikt by tego nie zauważył. W każdym razie ten post jest kontynuacją tego tutaj .  Zaczynamy...
Jesień to czas, kiedy las najczęściej obfituje w grzyby. Miło kiedy są to grzyby przez nas zbierane lub po prostu jadalne. 



Do lasu wybrałam się jednak z zupełnie innego powodu a mianowicie w poszukiwaniu jesiennych darów, aby zabrać je do pracy i pokazać moim podopiecznym. Uważam, że jeśli mieszka się w sąsiedztwie lasu szkoda wręcz nie skorzystać i nie czerpać z niego dobrodziejstw. Widzę jednak, że myśl ściąga mnie ciągle ku grzybom... Niech im będzie :P Traf chciał, że podczas poszukiwania żołędzi i szyszek natrafiałam ciągle na grzyby. Nie ładnie by było ich nie pozbierać. Przybycie posiłków w osobie męża opisałam w części pierwszej. On zbierał do swojego koszyka te jadalne, ja jak to ja pstrykałam zdjęcia każdemu, które w jakiś sposób zachwyciło mnie swym wyglądem. Ten muchomorek po prostu sobie okazale stał na środku malutkiej polany i uśmiechnął się do mnie. Dawno już nie miałam okazji widzieć tak dorodnego muchomorka. Spacerując po lesie i penetrując ściółkę leśną po raz drugi tego roku doświadczyłam nowego odczucia, dziwnej emocji w momencie,  kiedy  rozglądając   się   wokoło   moje  oczy   rozpoznawały   znajomy    kapelusz. Za pierwszym pobytem w lesie to uczucie mi umknęło, za późno zwróciłam na niego uwagę, za  drugim  razem  w  pewien  sposób  się na niego zaczaiłam, mając  go po prostu w pamięci i czekając czy się znów pojawi. I pojawiło się. Uczucie dość ciekawe. Takie nagłe, gwałtowne emocjonalne uniesienie - o jest grzyb!, opadające zaraz po chwili i pojawiające się znów w momencie ujrzenia kolejnego. Kiedy znajduje się grzyby w grupie nie powstaje u mnie ta emocja, za to w mężu rozrasta się do ogromnych emocji mających ujście wręcz w dźwiękach.

 
















Tak mi się przypomniało jak o nich piszę, że są nawet  zwolennicy teorii, że grzyby przyleciały do nas z kosmosu w sensie, że nie powstały w procesie ewolucji Ziemi, bo ich sposób rozmnażania, jest zadziwiający, gdyż tworzy od czterech do dwunastu płci. 
Jestem w tej kwestii laikiem więc mogę tylko pokiwać głową z podziwem dla samej szerokiej gamy płciowej i dziękować naturze, że u nas są zaledwie dwie, które i tak przysparzają wielu problemów naszemu gatunkowi w swym procesie istnienia. Wracając na Ziemię... łuskając raz za razem grzybowe kapelusze w leśnym pokryciu i za pewne przez to iż co i rusz wąchałam sobie znalezionego grzybka, pojawiała się u mnie nie przeparta chęć ugorowania grzybowej. Ale nie byle jakiej grzybowej tylko takiej z najprawdziwszych, świeżych podgrzybków, wprost zebranych z lasu. Tym samym uświadomiliśmy sobie, że do tej pory grzybowego sezonu nie otworzyliśmy tą zupą. Nie robiłam zdjęć pławiącym się kapeluszom w naszych talerzach, ale nie trudno sobie wyobrazić ten zapach i sam smak potrawy.
A ja znów chciałam napisać o czymś innym ale grzyby znów zdominowały moje myśli i wyszło o nich. Jak to w powiedzeniu - do trzech razy sztuka, mam nadzieję, że kolejnym razem jak zacznę opisywać tę leśną wycieczkę uda mi się napisać o tym co chcę... :)

Miłej niedzieli wszystkim odwiedzającym  życzę :D