Kocia terapia

Luty... to dla mnie czas wypatrywania końca zimy i w połowie miesiąca szukania pierwszych oznak przedwiośnia a potem wiosny. Jak już wspominałam, późną jesienią zapadam w ,,zimowy letarg" tak z lutym zaczynam się przebudzać i odczuwać lekkie zniecierpliwienie w oczekiwaniu swojej ukochanej pory roku. Z wolna wychodzę z leniwej ospałości...

I może właśnie dlatego postanowiłam przygotować temat z goła odmienny od tego co mam za oknem. Rzucić troszkę powiewu wiosny i lata... to za czym tęsknię... a tęsknię za ciepłymi promieniami słońca, za zielenią i kwiatami wokoło, brzęczeniem owadów, oczywiście śpiewem ptaków. 

Jest to idealna sposobność do wstawienia fotek, które  robiłam naszym kociakom. Dziś są już duże, albo wybyły z naszego domu, pozostawiając po sobie liczne fotki i wspomnienia przechowywane w naszych sercach.

Skąd się wzięły koty u nas opowiadałam tutaj, więc już powtarzać historii nie będę, ale raz jeszcze powtórzę, że stały się ważną częścią tego miejsca, w którym obecnie mieszkam.

 W swych trudnych początkach obserwowanie ich bardzo mi pomagało. Mnie ciężko było zaaklimatyzować się w tym miejscu one z racji swoich tutaj narodzin przyswajały go w sposób tak spontaniczny, naturalny i zwyczajny, że nie mogło ujść to mej uwadze i stać się swego rodzaju, dla mnie terapią. Najprawdziwsza kocio terapia! A tak, a tak... 

Sprawiało mi ogromną przyjemność patrzenie na nie, sprawiało mi ogromną przyjemność dostrzeganie, że to miejsce jest dla nich szczęśliwe. Ich szczęście zaczęło emanować w jakiś sposób i na mnie i sprawiać, że zaczęłam patrzeć na działkę inaczej... lepiej i pozytywniej... cieplej, milej... sympatyczniej... 

 

Okropna góra gliny, która mnie denerwowała dla nich była najwspanialszym placem zabaw czy pierwszą uczelnią, jaką miał zwyczaj nazywać starszy syn. Na niej uczyły się wspinać zdobywając kolejne metry z każdym miesiącem swego życia aby wreszcie na szczycie uczyć się pierwszych polowań. Każdy wbity przez nas słupek, zapomniana deska była przez nich natychmiast odkrywana i stawała się sposobnością do zabawy... Zupełnie inaczej spostrzegały ten bałagan wokół domu niż my... niż ja.

Wylegując się w promieniach słonecznych albo wręcz szukając zacienionych miejsc w letnim skwarze wyglądały tak słodko, że z przyjemnością przysiadywałam obok i upajałam się ich spokojem i błogim rozleniwieniem. To one uczyły mnie jak cieszyć się dniem, jak szukać miłych chwil na relaks. Na to kocie ,,nic nie robienie" tylko siedzenie i drzemanie. Może nie drzemałam ale nauczyłam się siedzieć spokojnie w jednym miejscem i wsłuchiwać się w otaczające mnie dźwięki. Czasami dobiegało mnie kocie mruczenie, albo futrzak usadawiał się na moich kolanach, bezczelnie rozpłaszczając i tak siedzieliśmy kilka ładnych kwadransów. 

Niby stracony czas... Ale nie był nim. Ciężko było się w coś wpatrywać prócz kota więc siłą rzeczy one znajdowały się w centrum mojej bezmyślnej uwagi. Za to dużo słuchałam i wystawiałam twarz ku promieniom słońca. Tym samym ukazywało mi się niebo... cudnie niebieskie z bielutkimi chmurami wolno sunącymi... bez zbędnego pośpiechu. Po każdym takim spędzonym czasie czułam napływ energii a głowa nie była już nabita troskami ale jakimiś konstruktywnymi pomysłami. Moje zmartwienia i problemy nikły albo wręcz   rozwiewały się przestając być istotnymi, innym razem nawet znajdowałam na nie rozwiązanie, które przychodziło od tak, nagle i często było najprostsze z możliwych takie oczywiste i zdumiewające za razem, że nie wpadło się na nie od razu. 

Kocia terapia... koci relaks... kocia drzemka... kocie lenistwo... Nie. To koci sposób życia, koci sposób rozwiązywania problemów... koci sposób polowania... Całymi godzinami potrafią czekać w bezruchu na swoją zdobycz aby w ten jeden idealny moment zaatakować i upolować... Kocia sztuka cierpliwości... rozwagi... przemyśleń...

Ten post dedykuję wszystkim kotom na całym świecie :)