Podnosimy podjazd

Jestem świeżo po odwiedzinach zaprzyjaźnionych blogów i wielokrotnie dech mi zapierało z wrażenia jak u Was pięknie, dorodnie lub ciekawie. Tym bardziej jest mi miło, że do mnie zaglądacie, chociaż słowo daję nie mam pojęcia dlaczego. Nie umiem robić pięknych zdjęć, zresztą gdybym umiała to za bardzo nie ma czemu. Nie mam pięknych rabat, warzywnik co roku ma być śliczny i fotogeniczny ale nic z tego nie wychodzi. Podwórze nie jest wiejskie, ogród nie jest ogrodem, budynki gospodarcze są szopami... A jesteście i zawsze coś miłego napiszecie co podnosi mnie na duchu i daje mi moc do pisania kolejnego postu. Tak jak dziś. Oczarowana Waszymi blogami musiałam to napisać, bo naprawdę nie rozumiem tego. Oczywiście jest mi bardzo miło, że jesteście. Jestem tak zażenowana tym odkryciem, że nawet mam problem z przelaniem teraz myśli  tutaj. 

Jak ja kocham rześkie poranki i wschody słońca, kiedy delikatnie, sennie, z lekką barwą mlecznego złota rozlewa się leniwie na mój taras, na którym jestem i witam go z uśmiechem. Dziś, dodatkowo doleciał do mnie, znany mi doskonale klangor kąpiących się w leśnym oczku żurawi. (Voices of a crane in a forest pond.) Ach!!! Miód na moją duszę ekologiczną. (I am happy when I hear the natural sounds of nature.) Blog jest formą mojego pamiętnika i dlatego, po bardzo długim namyśle, jak długim można zerknąć kiedy wspomniałam o gruzie, postanowiłam jednak wstawić jakieś fotki i napisać kilka słów o tym co obecnie robimy. A robimy bardzo dużo. W ogóle druga połowa lipca i cały sierpień jest bardzo intensywny w prace działkowe. Nałożyły się dwie duże roboty ze sobą. Winnym za powstanie  tego  zamieszania  jest  gruz,  który  miał  wjechać

w maju po intensywnych, wiosennych poszukiwaniach, a wjeżdża dopiero teraz i zawalił sobą cały nasz misternie ułożony grafik prac letnich.  Do tego jeszcze nie jest to ,,czysty gruz" czy w większości gruz a ziemia z gruzem. Ba! To nie byle jaka ziemia bo bardzo dobra i przepuszczalna i na naszą glinę wręcz złotodajna. Więc ja jak to ja, próbuje jeszcze dodatkowo uszczknąć jej na potrzeby ogrodowe, bo skoro już przyjechała i jest. Mam nadzieję, że nie tylko ja jestem taka stuknięta. Niestety nie mamy żadnego wsparcia siłowego i jesteśmy jak zwykle zdani tylko na własne siły. A tego podjazdu jest z 90 metrów długości więc się zejdzie. Jeszcze jakiś czas temu mój tata nam pomagał  przy wielu pracach ale niestety już teraz wiek i zdrowie mu na to nie pozwala. Przez to wiele rzeczy jest wykonanych inaczej niż przyjmuje to klasyczne założenie. 

 

Z wielkim przymróżeniem oka można te nasze prace podciągnąć pod styl rustykalny ale raczej taki mocno prosty, minimalistyczny i najbardziej naturalny jaki tylko się da, często zderzający się z 

określeniem niewykończonym. Nie chodzi tu o brak funduszy, bo kiedy jest niczego nie zmienia. Nie pędzimy do sklepu po piękne materiały, nie zamawiamy fachowca. Robimy sami. Przynajmniej tam gdzie jesteśmy wstanie i gdzie można. Może to błąd? Może powinniśmy brać fachowców i mieć pięknie, aby nasze dzieci wychowywały się w pięknie i estetyce takiej jak inni? Nie mówię o luksusie ale o estetyce przez duże E. Na podwórzu kostka brukowa, w domu płytki, panele, kuchnia z pierwszej albo drugiej strony czasopisma aranżacyjnego.

U nas na razie kostki nie będzie. Podnosimy teren podjazdu, który jest bardzo długi bo dom stoi na końcu podłużnej działki. Myślałam aby może teraz tym gruzem i innym utwardzić mocno podłoże i na sam koniec wziąć fachowców do zrobienia kostki brukowej ale podczas podnoszenia terenu wbiegła nasza jaszczurka. Znieruchomiała, chyba nowe podłoże jej się nie zgadzało, więc chwilę postała, pokręciła się i pobiegła w jego róg. Innym razem dojrzałam jaszczurkę wylegującą się w promieniach słońca na kawałku cegły z naszego gruzu. I mnie olśniło. Pozwolimy temu podjazdowi w sposób naturalny i na ile to możliwe z racji jeżdżenia po nim samochodem zazielenić się. Już nasze patio z kamieni jest siedliskiem jaszczurek, które bez stresu zimują sobie w nim i rozmnażają się. Nie muszą się denerwować, że ich domki nagle znikną. 
Robiąc zdjęcia z etapu naszej pracy do kroniki blogowej zrobiłam zdjęcie naszej ławeczki na patio i przy okazji zrobiłam krótki filmik o czworonożnych przyjaciołach. Nasza Starowinka również postanowiła wystąpić.

Bardzo dziękuję za odwiedziny i za to, że jesteście ze mną,
 życzę miłych i radosnych dni. Cieszmy się latem bo już jego schyłek. 

:)