Moja codzienność

Każdy dzień przynosi coś nowego i nie ma to znaczenia jaka jest pogoda, pora roku, dzień czy ... cokolwiek, co nas otacza i jest z nami związane. Zawsze coś się wydarzy mniej czy bardziej ważnego, znaczącego w naszym życiu. Często snujemy marzenia, mamy wizje i plany danego miejsca, danej chwili, po czym z większym czy mniejszym entuzjazmem albo i pokorom godzimy się na zupełnie inny zwrot wydarzeń... dostosowując się do jego nowego scenariusza szybko albo w późniejszym czasie, często starając się go wyprostować, zmienić... czasami się udaje, czasami nie i tak dzień za dniem, dzień za dniem... Wielokrotnie snułam weekendowe plany ale rzadko kiedy udawało mi się je zrealizować nawet w połowie. A kiedy udawało mi się, to byłam wieczorem okropnie zmęczona, bo oczywiście powiązane były najczęściej z pracami fizycznymi, bo są wszyscy w domu to można zając się tymi sprawami - cięższymi. Kiedy planuję sobie luz i relaks to, to ku memu zdumieniu wychodzi i udaje się wręcz z procentową nadwyżką. Chyba rzeczywiście umysł ludzki musi odpocząć, nie może tak ciągle i ciągle na pełnych obrotach.

Często znajomi, przyjaciele i rodzina pytają mnie po co mi te zwierzęta? Po co mi ten ciągły obowiązek? Po co sobie dokładam? ,,Pozbyć się tego wszystkiego i mieć czas dla siebie."
No i zaczęłam się zastanawiać co to znaczy ,,czas dla siebie" ? Siedzenie przed telewizorem i oglądanie ulubionego programu - na pewno, bardzo przyjemnie czas płynie. Siedzenie ze znajomymi na tarasie i picie herbaty w letnie, niedzielne popołudnie - na pewno też, chociaż w tym przypadku ten ,,czas dla siebie" jest poniekąd podzielony. Uciąć sobie drzemkę, co czyni mój małżonek i bardzo sobie chwali tę właśnie formę ,,czasu dla siebie"- o tak, na pewno tak. Nie wiem co miałabym potem robić w nocy ale na pewno jest to warte przyjrzenia się.

Ja lubię kosić trawę, wypoczywam słysząc warkot silnika kosiarki, relaksuje mnie przesuwanie jej to w przód to w tył miarodajnym ruchem. Odkąd wszystko zarasta w zastraszającym tempie to widok skoszonego terenu jeszcze bardziej mnie cieszy bo to jest to zajęcie, którego efekt od razu widać, a to pokrzepia duszę. Moja mania koszenia sprawiła, że mamy różne typy tej czynności. Jedna - szybka, jako zielonka dla zwierząt, druga już kosiarką spalinową - na siano... Lubię grabić siano, czuć jego zapach, a pachnie pięknie, ususzona jest też z nim mięta. Moje własne siano, z mojej własnej łączki. Dzięki temu mam pewność co jedzą moje zwierzaki zimą. Siano na taczce  jest przetransportowywane do blaszaka, który przypomnę pełni rolę stodoły. W nim jest specjalny boks a nawet dwa, kiedy mamy obfitość materiału i zrzucane jest do niego siano... na zimę. Sprawia mi ogromną radość robienie czegoś przydatnego. 

Ale gdybym nie miała tych kur, kaczek, kóz... to wtedy nie byłoby przydatności tej pracy... No właśnie, niekoniecznie. Zamieszkaliśmy tutaj, nie trudno w jeden rok przerobić 3 tysiące m2, mając do dyspozycji sprzęt ciężki i przerabiając działkę na teren zielony, sadząc tu i ówdzie kolorowe dodatki czy ozdobne iglaki. My tego nie zrobiliśmy z braku owego sprzętu ciężkiego ani finansów na jego wynajęcie, ale nawet gdyby to i tak mielibyśmy rok rocznie skoszoną trawę, z którą co robić? Spalić. Jakoś tak nie uśmiechało mi się to. Mam to chyba w genach, że nie lubię marnotrawienia czegoś dobrego, czegoś przydatnego.  Mąż nawiązał kontakt z jakimś sąsiadem, który przez pierwsze lata przyjeżdżał kosić naszą działkę i zabierał sobie siano jako zielonkę dla własnych zwierząt. Właśni sobie uświadomiłam, że nagle przestał... chyba to nie był ktoś z naszej feralnej ekipy wykończeniowej, której w końcu podziękowałam za współpracę? Zdecydowanie zrobiłam to za późno, bo dzięki temu więcej pieniędzy byśmy zaoszczędzili, a tak płaciliśmy za swoją naiwność. I pewnie na ten ciężki sprzęt do prac działowych by starczyło. Nawet może kupilibyśmy taki fajny traktorko-kosiarkę, która mi się marzy od lat do jeżdżenia po działce. Ale byłaby frajda!! Już pisałam wcześniej, że sprawa siana utworzyła się samoistnie na zimowe potrzeby świnki morskiej, która wprowadziła się tutaj wraz z nami. Mając tyle terenu ,,wolnego" głupotą było dla mnie palenie trawy a zimą kupowanie siana w sklepie. Potem ku naszemu zaskoczeniu siano przydało się dla kur... potem kaczek, a panna Melcia w ogóle przyszła na gotowe, nasze podwórze wręcz było dla niej stworzone, szopka już czekała, siano w blaszaku, wszystko było, tylko kozy brak.

Więc wczoraj przy afrykańskiej wręcz temperaturze, która wcale mi nie przeszkadzała grabiłam siano i zwoziliśmy z synem naszą przyjaciółką o jednym kole. I to był ,,czas dla mnie" Bo ja nie umiem inaczej. Przed telewizorem to bym zasnęła a potem niczym zombi snuła się nocną porą po domu, sąsiadce obgryzłabym chyba stolik siedząc tak i tylko rozmawiając... nie, nie. Mnie ciężko usiedzieć przy zaprzyjaźnionych blogach, kiedy ktoś pokazuje ogrody, prace... piękne plenery... mnie ciągnie od razu aby coś robić. Wszelkie próby rękodzielnicze przegrywają z najmniejszym promieniem słońca, który mnie wyciąga z murów. ,,Czas dla mnie" to chwila słuchania ptaków, obserwowania zwierząt, bawienia się z nimi i sprawianie aby opieka nad nimi nie uszczuplała znacznie naszego budżetu. Cieszy mnie, kiedy możemy sami coś stworzyć... ależ piękne chmury na niebie, grube, gęste i wiszące nieruchomo... jest bezwietrznie... 

I to jest ,,czas dla mnie" - Patrzenie na niebo w asyście kotów, słuchając odgłosów dobiegających z podwórka... ale o tym już następnym razem idę podziwiać niebo, w tę piękną, niedzielną pogodę.

 Miłej niedzieli wszystkim życzę :)