Na poprawę humoru - kozy

Pogoda nas nie rozpieszcza... chociaż może i właśnie rozpieszcza? Nie ma mrozu, nie ma śniegu, nie jest ślisko. Trochę wietrznie, dziś to nawet ładnie, wczoraj jak wyszłam to mało głowy mi nie urwało. Kilka razy zaświeciło słońce. Jak by na to nie spojrzeć, to takich niechciejów zimy jak ja - na pewno pogoda rozpieszcza. Jak to od razu przyjemniej na duszy się robi, po takim odkryciu. Jak można było się domyśleć z poprzedniego postu, zachorowałam prawdopodobnie na klasyczne przesilenie zimą, bądź dopadła mnie wielka tęsknota za wiosną i wpadłam w jakiś pesymizm, który dzisiaj zebrał już swoje bogate żniwo z samego rana, swoją niekontrolowaną aczkolwiek gwałtowną huśtawką emocji, którą zaimponowałabym nie jednej ciężarnej. Nie, nie, nie jestem w ciąży. To tylko mój wewnętrzny wulkan wybuchł, zalewając swoją lawą wszystko dookoła, zamieniając otoczenie w jedną nicość, niemalże równając wszelkie wartości  z ziemią, prócz jednej!!! Ale za to jaka ja się poczułam oczyszczona. W każdym razie ta jedna fortyfikacja opiera się jak dotąd wszystkiemu, co jest naszym i obcym udziałem... 

Fortyfikacja zwana rodziną. Zbudowana na fundamencie liczonym w epoki, budowana i wpajana z pokolenia na pokolenie, umacniania rodzinnymi dowodami i życiowym świadectwem swej potęgi. I tym razem przetrwała, niczym wieża kościoła wśród ruin i zgliszczy, roztaczająca swą siłę i wielkość, górując nad światem niepodzielnie. 

Idąc w kierunku pokrzepienia duszy i rozjaśnienia jej ciemnej strony, która ją opanowała z nagła, postanowiłam napisać zaległy post i przywołać miłe wspomnienia mego serca, zahaczając również o pełne soczystej zieleni lato.

I tym sposobem wyłaniają się z mroku rogi, żółty błysk par oczu i ukazać nam się powinna przesympatyczna kozia głowa. No jasne! Przecież jak o pokrzepieniu serca to musi być o zwierzętach a kozy są moją wielką miłością... przecież. Jesteśmy świeżynkami w tej tematyce ale to i owo udało nam się już zgłębić. W naszej karierze koźlarskiej mamy kilka ważnych momentów już zapisanych na stałe w sercach. Pierwsze, to takie, że kozim kobietom nie dość, że rosną brody, to je dumnie noszą. Dla mnie, również kobiety był to prawdziwy szok. Żadne z moich dotychczasowych zwierząt płci żeńskiej brody nie miało. Co za tym idzie jakoś w sposób naturalny przyjęłam fakt, że kobiety innych gatunków posiadają wąsy, ale że inne od męskich ludzkich to może dlatego nie zostało to jakoś tak konkretnie powiązane ze sobą.

Drugim odkryciem, które powinno być budujące i stawiające pierwsze w lepszym świetle, było odkrycie, że Kacperkowi dużo wcześniej urosła broda, wąsów nie widać nadal, od Melciowej. Czyli jednak jakaś różnica na tym polu jest i przywołując w pamięci Kacperkowego tatusia, domyślam się, że i długość brody jest uzależniona od koziej płci. Zawsze to coś. Moje kozy są rogate, co od razu nasuwa założenie, że nabyliśmy wiedzę o różnorodnych ich rasach. Nasze  są rasy karpackiej białej jak się okazało w wyniku śledzenia tematyki koziej. Z naszych radosnych wieści mogę donieść, że nasz Kacperek miał już swoje pierwsze odwiedziny u kózki w celach jak najbardziej matrymonialnych, ale okazało się, że jest jeszcze za młodziutki i trzeba poczekać. W każdym razie sam fakt, że ktoś poszukiwał kozła rozpłodowego, że był zainteresowany bardzo mnie poruszył i szczerze uradował, bo do końca rozwiało to moje rozterki na temat życia koziołka, nad jego dalszym losem. I myślę, że i sam zainteresowany może na obecną chwilę spać spokojnie. A swoją drogą, czyż nie jest piękny? Dla mnie, to poza rodziną to najprzystojniejszy facet na świecie.

Nasza Melcia sama się zasuszyła... ależ to brzmi! Jeszcze z dwa lata temu, serce by mi się z żalu ścisnęło na taką wieść o zwierzęciu, odbierając to dosłownie, a tu o braku dawania mleka przez zwierzę chodzi. W każdym razie z dużym sentymentem wspominam nasze wspólne, letnie spędzanie czasu w szopie podczas dojenia. Mój mąż posiadł wymaganą wiedzę w temacie ilości mleka, nam w najlepszym okresie udawało się dziennie zdoić 1 litr w porywach ciut więcej, ale około tego litra było, co nas oczywiście bardzo cieszyło. Jest to ogólnie w

normie, chociaż jak na pierworódkę to chyba nawet bardzo dobrze. Mimo stałych inspekcji much, twardo spędzałyśmy ten wyjątkowy czas ze sobą, rozmawiając, przytulając się do siebie, tak jak właśnie na zdjęciu. Melci głowa spoczywa na moim ramieniu, jej rogi są poza zasięgiem mej głowy. Dla nieobytych w koziej anatomii również  od razu dodam, że obok stoi (tyłem) nasz malutki jeszcze koziołek. Melcia zdecydowanie lepiej znosiła dojenie, kiedy miała go przy sobie, myślę, że było to spowodowane, pierwszą i jakże przedwczesną utratą dziecka. Z powodu drugiej osoby robiącej zdjęcie koziołek wylądował przy manie, w normalnych okolicznościach brykał sobie w części drugiej, zwanej przez nas przedsionkiem. Koziarnia bowiem, a dawny kurnik dla liliputów, składa się z dwóch części: przedsionka w którym Melcia dostaje jedzenie i  sypialni, w której jak nazwa wskazuje śpi i była dojona, w tej części również przyszły na świat jej dzieci. 
Ten post dedykuję miłośnikom moich kóz i miłośnikom wszystkich kóz na świecie.

I od razu przyjemniej na duszy jak człowiek sobie tak powspomina przyjemne chwile. I padać przestało... szaro, buro i ponuro ale lżej na serduchu :) Czy nasza Melcia jeszcze będzie mamą? Tak. Myślę, że tak. Chciałabym i Ona chyba też.