Podwórkowe szaleństwo ośmiu kopytek

Przez pierwsze dwa tygodnie swojego życia kózki siedziały w szopie. Kapryśna pogoda nie sprzyjała naszym zdaniem na ich pobyt, na świeżym powietrzu. A to wietrznie, a to popadało, a to chłodno... niby mają sierść, ale w brzuchu mamy miały ciepło i bezwietrznie. W dodatku wcześniej, oczekując wykotu u sąsiada, dowiedzieliśmy się smutnej wiadomości, że z obfitego porodu dwóch kózek, przeżyło jedno. Tym bardziej staraliśmy się jak najlepiej zaopiekować dziećmi Melci. Ona sama jakoś nie garnęła się zbytnio do wychodzenia ze swojego domku. W sumie to nie było do czego. Zielonego jak na lekarstwo, aura taka sobie. Drugim powodem to były wiosenne kocie harce. Mimo wysterylizowania trzech kocic a jednej podajemy tabletki, kocury chyba z przyzwyczajenia ciągle oblegają nasze podwórko. Nie wiadomo jakie choróbska rozsiewając. Dlatego też trzymaliśmy maluchy w odosobnieniu. Ale nadszedł dzień, w którym wypadało pokazać Dzwoneczkowi i Kacperkowi (Tinker Bell and Casper) świat poza ich szopką. Świat, który codziennie docierał do ich uszu i za pewne wywoływał tyle samo ciekawości co niepokoju.

W swoim życiu podziwialiśmy pierwsze reakcje na śnieg u kotów oraz psów i zawsze wywoływały u nas wiele śmiechu. Kiedy to stworzenia wybiegając jak co dzień z domku na dwór stawały raptownie, często hamując głową w śniegu i dodatkowo odczuwając jego właściwości. Potem stojąc nieruchomo podnosiły kolejno łapki do góry i spoglądały na nas niewinnie, jakby chciały powiedzieć ,,to nie ja, jestem sprawcą tego". Nie przypuszczaliśmy, że może coś przebić te pierwsze zimowe doznania, a jednak... 

Pierwsze wyjście kózek na dwór dostarczyło nam mnóstwa uciechy i wielu nowych doznać radości i śmiechu. Dziarsko wyskoczyły ze swojego domu za mamą, pełne ciekawości i na widok kury uciekły z powrotem do środka. Na niewiele zdało się nawoływanie Melci, kózek nie było. Po dłuższej chwili wolno wyjrzała jedynie głowa Kacperka i to tak zza ściany. Dzwoneczek za pewne zabrała się za bardzo ważne porządki w szopce, które nie mogły czekać. W końcu jednak ciekawość zwyciężyła i wyszły za mamą. 

Na pastwisku już będąc, na widok kota chciały Melci wskoczyć na głowę. Wszystko co tylko się poruszało, kołysało, fruwało czy brzęczało wprawiało ich w znieruchomienie i baczne przyglądanie się. Od mamy nie odsuwały się ani na krok, najchętniej urzędując pod jej brzuchem, wyglądając raz z jednej, raz z drugiej strony... czasami z trzeciej... Widać było po Melci, że zaistniały stan rzeczy nie za bardzo jej pasował. Na szczęście pierwsze pobyty na dworze były krótkie z powodu brzydkiej pogody. Trwały dwie, góra trzy godzinki i cała trójka z radością wracała do domku.  Z każdym kolejnym wyjściem było coraz lepiej. Do tego stopnia, że jak się towarzystwo rozbrykało to ja nie mogłam zdjęć robić.

To znaczy robiłam, a jakże, ale... ich obraz zdecydowanie odbiegał od zamysłu fotografa. Zdjęcia zaprezentowane tutaj są wybrane z kilkudziesięciu zdjęć jakie zrobiłam i na których coś widać. Dziś śmiało brykają i nie straszne im podwórkowe stwory.

Natomiast muszę opowiedzieć o czymś niezwykłym. Do naszej działki przylega ogrodzona działka, na której za zgodą trzeciego sąsiada wypasa swe stadko kóz drugi sąsiad, do tego stada należy tatuś naszych kózek. Jako że, pobyt Melci w tamtym stadzie był na czas zaciążenia, to teraz już trzymamy ją oddzielnie. W dodatku dowiedziałam się, z pewnego, koziego bloga, że mamy potrafią atakować cudze dzieci, więc po co dodatkowy stres dla sąsiada. 

Ale pewnego dnia wzięliśmy Melcię na tył domu. My zajęci byliśmy poszerzaniem rabaty i nie zwracaliśmy uwagi na to co się dzieje. A do siatki podszedł kozi tatuś. Nasze kózki jakby wyczuły kto to, bo od razu do niego podeszły i stając na tylnych nóżkach próbowały dosięgnąć jego głowy jakby go dokładnie obwąchiwały. Melcia zaczęła pobekiwać do kozła, który dziarsko jej coś odpowiadał, próbując przebić się przez piskliwe meczenie maluchów. Za kozłem niebawem podeszła reszta kóz i nagle całe to towarzystwo zaczęło okropnie głośno meczeć. Wręcz krzyczeć... staliśmy osłupieni przyglądając się tej dziwnej i niespodziewanie głośnej rozmowie. W pewnym momencie mnie się łezka w oku zakręciła, bo nie znam się na kozich zwyczajach ale to wyglądało jakby stado witało nowe kózki. Coś niesamowitego. Dla mnie wzruszająca chwila. Trwało to z kilka minut i stado umilkło powróciwszy do konsumpcji trawy. Nasze maluchy wróciły do mamy, która spokojnie zajęła się przeżuwaniem trawy ułożywszy się wygodnie. Po brykaniu małe nóżki chyba też się zmęczyły bo usadowiły się tuż obok. Oczywiście zanim znalazły to właściwe miejsce to trochę trwało, kręcąc się, podnosząc, moszcząc i przeciągając. Była też możliwość na zrobienie zdjęć.

Cudowne mają uszy. Nasza Melcia nie ma końcówek, więc nie wiedzieliśmy jak wyglądają w całości. A są śliczne. Jesteśmy tak przyzwyczajeni do Melciowych, że te wydają mi się momentami  wręcz dziwaczne i takie niekozie. Cieszę się, że urodziły się wiosną a nie zimą...