Jesienno-zimowy sezon rozpoczęty

I zaczęło się! Wstałam rano i było jakoś inaczej. W pierwszej chwili organizm nie zdiagnozował zmiany tak oczywistej - zimno w domu!. Od kilku tygodni mamy pochmurno - deszczową pogodę, która mnie doszczętnie odarła ze złudzeń letnich. Tak jak wiosna wchodziła po woli i delikatnie, podobnie z latem, tak jesień wdarła się i od razu rozpanoszyła się na całego. Drażni mnie już ta pogoda ale staram się zachować spokój, w końcu to Matka Natura rządzi. Ale jest paskudnie!

Wpadłam jedynie na chwilę

Tak wiele się u Was dzieje na blogach, że aż miło popatrzeć i wielki żal mnie chwyta za serce, że nie mogę w tym uczestniczyć chociaż przez monitor. Wiosenne plany poszły w łeb przez kapryśną pogodę w tym sezonie i ciągnie się to wszystko do dnia dzisiejszego. Nie ma prawie owoców, jedynie są winogrona w ilości dużo mniejszej, ale może właśnie, dzięki temu, że było ich zawsze mnóstwo w tym roku ich ilość nie jest mizerna. Zawalona jestem pracą, która za bardzo zdominowała codzienność. Miało być inaczej, miało być więcej czasu dla mnie, na różne domowe rzeczy, na rodzinę ale nic z tego nie wyszło i to wszystko przeze mnie. Sama sobie to zafundowałam przez chwilę nierozwagi, może zmęczenia? Jestem jak ten promień słońca o brzasku, który pojawia się na chwilę i znika pochłonięty przez pracę. Jestem okropnie na siebie zła, bo nie da się tego odkręcić. Próbuję coś naprawić, zmienić, ale... niewiele da się zrobić. Ale nawet to ,,niewiele" może okazać się  w takim momencie czymś większym, więc się nie zrażam i nie tacę nadziei. 

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i dziękuję za to, że jesteście :)

Nawłoć w moim ogrodzie

Jesienny kryzys mnie dopadł. Kiedy słyszę reklamy z rzekomo super atrakcyjnymi cenami biletów lotniczych do ciepłych krajów to mam ochotę wyjść z pracy, pojechać na lotnisko, kupić bilet do gdziekolwiek jest ciepło, nie bacząc na węże, krokodyle, larwy owadów, pająki, brak znajomości języka i środków na utrzymanie, po prostu uciec przed jesienią, albo raczej gonić umykające lato. Jeśli też tak ktoś ma to jest mi bardzo miło, że nie jestem odosobnionym przypadkiem. Idąc za ciosem zaczęłam zastanawiać się nawet czy są jacyś ludzie, którzy chętnie podążaliby za zimą? Wieczna zima, śnieg, narty i te sprawy przez okrąglutki roczek. Pojawia się wiosna to oni myk w samolot i w góry, w śnieg i zaspy z nartami, łyżwami lub saneczkami. Wydaje mi się, że nie da się kochać zimy przez cały czas, ale przecież na samą myśl, czy chciałabym calutki roczek lato, odpowiem, że tak i buzia sama się uśmiecha do tej myśli, więc... może... w końcu jesteśmy różni a skrajności to normalka tego świata. Dość marudzenia.

Pięciornik krzewiasty (Potentilla fruticosa) w moim ogrodzie

Trzeba wstać, otrzepać z kolan ciążące ciało smutki, zrzucić rozterki i przestać dąsać się na odejście Pani Lato. Ale jak tu mówić o sprawiedliwości na świecie? Przy Pani Zimie nie mogłam się doczekać kiedy sobie pójdzie i gdyby tylko było to w mojej mocy sprawczej wyprawiłabym ją w podróż dużo wcześniej niż sama by zdążyła o tym pomyśleć, a Panią Lato trzymałabym ciągle i usilnie namawiałabym do pozostania. Jeszcze jest... ale jestem rozżalona jej koniecznością odejścia. W naszym klimacie jest zdecydowanie za krótko.

Nie chcę końca lata

Bronię się przed tym końcem lata, końcem wakacji jak mogę. Oczywiście bez powodzenia. Ale nie chcę jeszcze jesieni. Jak nic bunt wieku dojrzałego :P ale i na to nic nie poradzę. Jeśli gdzieś na blogu pisałam, że trzeba się pogodzić z przemijalnością albo nie zawracać sobie głowy sprawami, na które nie mamy wpływu to koniecznie muszę odnaleźć. Pomimo męczących upałów dobrze mi było z latem. Pomimo ciężkiej pracy przy gruzie dobrze mi było z latem. 

Takie ,,małe" a jak cieszy

Będziecie się ze mnie śmiać albo co gorsza nie za bardzo zrozumiałe będzie co mnie ostatnio wprawiło w wielką radość. Mówi się, że ,,nieszczęścia chodzą parami" ale wydaje mi się, że radosne chwile czy zdarzenia też chodzą parami. Nie, nie, dzisiaj żadnej filozofii... chyba. Zacznę od tego trudniejszego do opisania. Chodzi o avatarek czyli tę miniaturkę zdjęcia przy naszych pseudonimach bądź imionach, którymi posługujemy się na blogu. U mnie jest niebo z chmurką. 

Uśmiech jak promień słońca i wzorek na huśtawce

W związku z tym, że od trzech dni pada z lekkimi, chwilowymi przerwami, postanowiłam wstawić post częściowo napisany już wcześniej i czekający na doklejenie go do czegoś. Więc może to ,,coś" się dzisiaj znajdzie. Widok taki jak na zdjęciu tak mnie urzekł w realnym świetle, że nie bacząc na pokrzywy w tle zrobiłam mu zdjęcie jakby miał zaraz zniknąć. Odkryłam chyba w sobie miłość do kwiatów jednorocznych.