Głodna chmurka, sianokosy i grzybobranie / Hungry cloud, Tedding and mushrooming

Naprawdę nie ma u Was pięknej, słonecznej pogody? Trafiłam kolejny blog, w którym czytam o ,,deszczowym czerwcu" albo zimnym... W niedzielę, dokładnie o godzinie 10.00 od strony północnej termometr wskazywał 24 stopnie C i tylko dzięki puchatym chmurom, które rozlały się po niebie mogliśmy działać na działce w ciągu dnia, bo tak to, to znów byłaby ,,Afryka", o której często piszę a nikt mi nie wierzy... Dzisiaj troszkę pokropiło ale tylko troszeczkę co mnie ogromnie cieszy, bo prócz mnie na tym terenie mieszkają jeszcze rośliny z ogromnym terenem leśnym. Ta fotka to akurat z krótkiego aczkolwiek obfitego opadu ale tak mnie zachwycił widok z okna, że czym prędzej pognałam po aparat. Wyglądało zjawiskowo...

Obecnie jest ciepło, bezdeszczowo, nie zawsze słonecznie, bo często chmury przysłaniają słońce, dzięki czemu robi się parno i duszno ale nie ma skwaru, przy którym ciężko byłoby cokolwiek robić, a my jak wszyscy mamy swoje ,,sianokosy". Śmieję się z tego bardzo, bo te nasze zbiory są mikroskopijne w porównaniu z polami i tymi pięknymi stogami siana, jakie ostatnio mam okazję podziwiać na okolicznych polach, czy może trafniej łąkach. 

Ale mamy i My!!

Z obecnego głównego źródła naszego zbioru siana mieliśmy aż cztery, pełne taczki. Pomocnikiem był Reksio. Od razu dodam, że ładowane kupy siana są dość spore i niestabilne dla takiego maluszka i absolutnie nie nadają się do wożenia. Reksio - rolnik owszem polubił siedzenie na kupie siana ale po uwiecznieniu tego na zdjęciu został zdjęty. Reksio w ogóle bardzo polubił samą taczkę. Kiedy tylko widzi, że któreś z nas gdzieś ją zabiera natychmiast pędzi za nią. Przez całe grabienie siana nie odstępował swej kołowej koleżanki usadawiając się gdzieś w pobliżu. W każdym razie jeszcze w sierpniu będzie miał okazję na towarzyszenie jej i nam podczas drugich sianokosów.

Ostatnio przytrafiło mi się coś bardzo śmiesznego. Siedząc na górze przy kompie często zerkam w okno, z którego mam piękny pejzaż na wschodnie niebo i pas lasu. Jako, że jest to na wysokości drugiego piętra to roztacza się naprawdę piękny widok niczym nie przysłonięty.  Zerkając tak sobie jak to czynię swoim zwyczajem i podglądając niebo, dojrzałam śliczną, małą chmurkę z wolna płynącą  w towarzystwie mniejszych obłoczków leniwie rozlewających się po bezkresie nieba. Ile to mogło czasu upłynąć? Trudno powiedzieć, nie dużo. Mnie się zdawało, że to chwilka zaledwie upłynęła od poprzedniego zerknięcia w okno. Rzuciłam okiem w kierunku okna i zamarłam... ku memu wielkiemu zdziwieniu mym oczom ukazała się wielka, gruba chmura, wypełniająca sobą całe moje okno.  Nim moje oko dostroiło obecny widok do tego poprzedniego zapamiętanego to wydało mi się, że ta mała chmurka chce mnie pożreć... ot taki psikus głowa mi spłatała. A ja przez ułamek sekundy z zatrwożonym sercem poczułam się jak bym w jakimś horrorze była. Ja nie mądra, przecież chmurki są wegetarianami... prawda? ...

A to już nie fatamorgana czy wzrokowe urojenia ale najprawdziwsze grzyby!. Tegoroczny fenomen pogodowy. Może u kogoś rosną takie grzyby teraz, tutaj odkąd mieszkamy po raz pierwszy się zdarzyło a mój mąż jest wytrawnym grzybiarzem.

A to zebrane dwa tygodnie temu, nasze pierwsze, tegoroczne grzyby... 

... coś się dzieje z przyrodą. Jesienne rudbekie w moim ogrodzie są w pąkach gotowe do kwitnienia... to nie jest normalne...