Kociakowo - smutna czerwcowa rocznica

Życie składa się z radosnych i smutnych zdarzeń. Jedno bez drugiego nie mogłoby istnieć, chociaż ja wciąż uważam, że świat mógłby składać się tylko z tych dobrych, szczęśliwych rzeczy. Wtedy świat byłby chyba idealny. Kiedy się nad tym zastanawiam widzę dużo sensu w istnienie ,,nieba", w istnienie nieskończonego dobra, czasami mam wrażenie, że nawet umiałabym go sobie wyobrazić... po prostu świat bez zła. Ale nie o tym chcę pisać. Tak do końca nie jestem pewna genezy powstania blogu i jego celu, ale kiedy tak sobie piszę o tym i o tamtym, poczułam gdzieś w głębi siebie, że nie może zabraknąć tej historii...


Mam do niej ogromny sentyment, bo pochodzi z miejsca, gdzie w dzieciństwie spędzałam wakacje i byłam bardzo szczęśliwa. Z tego okresu znam jej przodków, łownych kotów i fantastyczną ,,Starą kocicę" tak o niej mówiliśmy. Była bardzo mądrą kotką. Nasza też odziedziczyła łagodne usposobienie i łowność, która stała się jej zgubą. Już wcześniej pisałam o początkach naszej kociej przygody jak opiekowała się zastanymi tutaj rówieśnikami i uczyła ich kociego życia. Ona cierpliwie bawiła się z moim najmłodszym synkiem, poruszając tylko ogonem w charakterystyczny sposób, akcentując swoje niezadowolenie. Czasami musiała interweniować ale najczęściej radziła sobie sama, odchodząc, czy proponując inną zabawę, jak na przykład w chowanego. Nigdy go nie zadrapała, nie ugryzła. Towarzyszyła mu przy jego zabawie, przy budowlach z klocków.

Czasami zaglądała jak spał i kładła się koło niego. Zimy, koty spędzały z nami w domu. 

Wiosną tak jak i mnie udzielała się już tęsknota za ciepłem i coraz częściej wychodziła na dwór, korzystając z pierwszych promieni słońca. Towarzyszyła mi każdego dnia. Uwielbiałam się z nią bawić, głaskać. Miałam nadzieję, że spędzimy razem wiele, wiele pięknych lat.  Była ze mną podczas moich prac ogrodowych, towarzyszyła mężowi przy jego pracach podwórzowych a my towarzyszyliśmy jej przy opiece nad kociakami, które rok rocznie miała wiosną. Rodziły się najczęściej czarno-białe. Wypatrywać już zaczęłam tygryskowatych, takich jak ona, ale nie doczekałam się.

Pewnej wiosny będąc w ciąży, została trafiona ze śrutu i przywlokła się do domu aby się z nami pożegnać i odejść w miejscu, w którym myślę, że była szczęśliwa. Polowała zawsze na pobliskich nieużytkach, niedaleko naszej działki.  Ale w sąsiedztwie byli gołębiarze, mimo upływu czasu nadal nie cierpię gołębiarzy. Nie zapomnę tego poranka, kiedy wręcz przywlokła się i upadła u moich stóp. Nie wiedziałam co się dzieje. Myślałam, że się struła albo coś. Miałyśmy zaledwie chwilę na pożegnanie, na przytulenie się. Odeszła tak samo spokojnie i cicho jak żyła. Do dnia dzisiejszego nie umiem sobie poradzić z jej stratą. W dniu jej śmierci kupiłam pewien krzew o krwistych kwiatach, który właśnie w tym czasie miał kwitnienie, tak krwistych jak jej krew na moich dłoniach. Moje zachowanie na tę chwilę było nielogiczne, bo chciałam krzew, który będzie rok rocznie

zakwitał na kolejne rocznice śmierci a zarazem niewiele się o nim dowiedziałam, tyle tylko, że jest mało kłopotliwy i powinien sobie dać radę w każdej glebie. Posadziłam go w kącie działki, aby widać go było z progu tylnych drzwi, w których lubiłam siadać a koło mnie siadała Ona. Okazało się, że tym krzewem jest krzewuszka. Każdego roku kwitnie pięknie, od razu się zaadoptowała i nie było z nią najmniejszego problemu. Przypadek? Może, ja myślę, że po prostu takie zostało jej nadanie przeznaczenie, a może podlana moimi łzami płynącymi z głębi serca i duszy ulepszyło glebę. Owa krzewuszka zapoczątkowała moją ich hodowlę, bo nagle zaczęły się przyjmować.  Kiedy kwitnie ta, siadam na progu i patrząc na nią mam wrażenie jakby moja kotka przychodziła do mnie. Czasami muskam gałęzie. Właśnie rozpoczęła swoje kwitnie... to znak, że to mija kolejna rocznica straty kogoś mi bardzo bliskiego. Ale krzew ten jest również symbolem wszystkich nagłych i niepotrzebnych strat życia. Nigdy wcześniej przed przeprowadzeniem się tutaj nie widziałam tylu śmierci. Wychowana w mieście i wiedząca, że skoro dbam o zwierzęta to są zdrowe i długo żyją. Przeprowadziłam się tutaj i jest to zupełnie inny świat dla mnie, świat niezrozumiały i zupełnie nielogiczny. 

Kwiaty są purpurowo czerwone