Taboretowy kwietnik

Z fancuskiego  tabouret – rodzaj mebla  służący do siedzenia. Najprostszy składał się z deski siedziskowej podpartej trzema lub czterema drewnianymi  nogami. Druga jego nazwa to stołek. Taborety mogą składać się z przeróżnych materiałów o różnej finezyjnej budowie i kształtu. Nie znam genezy powstania taboretów, pewnie swe początki bierze z chłopskiej chaty, gdzie zdolny wieśniak bez szkoły zbił sobie pierwszy na potrzeby własne albo kogoś bliskiego. A bogaty, wykształcony dojrzał, pomyślał i zbił na nim majątek.

Tak też nie mam zielonego pojęcia jak ten taboret przetrwał do dnia dzisiejszego. Wiem natomiast, że jest to stołek z mojego dzieciństwa... mojego i brata...prawdopodobnie jest to stołek naszej mamy... czy z jej dzieciństwa? Tego nie wiem. Bliźniaczy taboret stał jeszcze do niedawna w domu babci, więc pewnie stamtąd go mama przywiozła. Wiem za to, że ten stołek w moim życiu był od zawsze. Odkąd sięgnę pamięcią to gdzieś stał. Miał swoje wzloty i upadki w dziejach naszej burzliwej, rodzinnej historii ale był pełniąc przeróżne funkcje.

Wędrował po całym naszym domu zwiedzając wszystkie jego pomieszczenia  chwilami stojąc gdzieś w zapomnianym kącie. Za każdym razem gdy go wzrokiem lokalizowałam, byłam zdziwiona, że jest... bądź nadal jest. Pojawiał się zawsze w odpowiednim momencie, kiedy mogłam przydzielić mu kolejne zadanie. Więc kiedy nagle i niespodziewanie usłyszałam od mego własnego, jedynego małżonka słowa:

- Stołek ma uszkodzoną nogę i nadaje się tylko do spalenia. 

To wierzcie mi, coś się we mnie gwałtownie poruszyło i nim zdołałam logicznie pomyśleć wydobył się z wnętrza mnie, smok o tysiącu głowach ziejący na wszystkie strony świata przerażającym ogniem. Obydwoje nie wiemy kiedy i jak stołek  trzymany w rękach mego męża znalazł się nagle w moich ramionach otulony niczym malutkie, bezbronne dziecko.  Oczywistym było, że już było po temacie. Mąż postukał się znacząco w czoło, patrząc na mnie dość wymownie i wrócił z powrotem do kotłowni. A ja stałam z przyciśniętym taboretem do piersi na środku salonu jeszcze z kilka dobrych chwil. Czułam jakbym uratowała od zagłady członka rodziny. 

A potem rozpoczęło się zastanawianie co tu z nim począć? W obawie o jego dalszy los przyjrzałam u się wnikliwie i postanowiłam choć trochę go odnowić. Bez względu jak odrapany nadal mi się bardzo podobał. Do siedzenia już się nie nadawał, delikatne pęknięcie na nodze może znacznie osłabiać jego konstrukcję. To że się pod kimś rozkraczy to też mało przyjemne ale najbardziej obawiałam się tego, że zapomni się i ktoś na nim stanie aby coś sięgnąć i może być poważny uszczerbek na zdrowiu. Obawiając się o jego los, wsadziłam go w kąt mej sypialni i na wszelki wypadek postawiłam na nim donicę z kwiatkiem. Ta dam!!  Jakby sam określił swoje przeznaczenie. Kwietnik... W sumie? Czemu nie... Z braku jakiejś wyrazistej wizji jego wyglądu, a nie chciałam jak zwykle zbyt wiele zmieniać. Pomalowałam go farbą akrylową szarą platynową i zamieniłam czarny pasek na wzorek. Górnej kraty nie ruszałam bo to jego znak szczególny, charakterystyczny czasom  PRL-a. Dlatego też taki kolor wybrałam aby pasował mi do siedziska. Miał też pasować do komody. 

A z tęsknoty za wiosną, maznęłam farbą zwykłą osłonkę do donicy, której to żywy motyw, gwałtownie  wdziera się swoją kolorystyką  w pastelowy ład mojej sypialni.  To bunt przeciw przedłużającej się zimie w moim wykonaniu. W sumie to jest to po prostu próba czy da się pomalować taką powierzchnię i jak się będzie utrzymać farba. Ale nieoczekiwanie malunek poprawia mi humor za każdym razem gdy na niego spojrzę, więc został.  Jest okazja przekonać się o trwałości... w końcu zawsze można namalować coś nowego.