Pigwowiec japoński w moim ogrodzie / Chaenomeles japonica in my garden.

Pigwowiec japoński pojawił się w naszym ogrodzie jako roślina ozdobna na zasadzie berberysów czy tawuł. Kupowałam go jako roślinę ogrodową pięknie kwitnącą na czerwonawo  jeśli dobrze pamiętam i został posadzony w duecie z forsycją. Zamysł był prosty ona kwitnie najpierw po niej wiosenny pigwowiec i tak też się stało.  A muszę dodać, że kwitnie bardzo okazale i nie sposób go nie dostrzec na rabacie. Interesowało mnie, że jest rośliną mrozoodporną i rzadko choruje i że jest tolerancyjna na podłoże. Na pewno mam gdzieś zdjęcie z lata, kiedy jest w pełni okazały i tonący w kwiatach ale tym razem zależy mi na jego owocach, o których dowiedzieliśmy się dużo później. 

W każdym razie tak mnie zachwycił, że niedługo później kupiłam jeszcze jednego dla tych samych celów - ogrodowych. Ogólnie jest krzewem niewysokim, dorastającym do półtora metra o szerokości metra. Miał pełnić dodatkową rolę zacieniacza abym miała mniej pielenia. Moje kwitną na czerwono ale pigwowiec potrafi kwitnąć jeszcze w odcieniach z domieszką pomarańczy i różu. Jest niesamowicie tolerancyjną rośliną bo może rosnąć w słońcu i półcieniu ale myślę, że ilość światła przekłada się na obfitość kwitnienia i późniejszego owocowania. Prócz tego dzięki słońcu owoce mają możliwość dojrzeć i osiągnąć kolor żółty. Wyprzedziłam myśli więc skrócę historię, po kilku ładnych latach dowiedzieliśmy się, że owoce, które uważaliśmy za niejadalne i raczej dla dzikich ptaków, jak najbardziej są jadalne i do tego pyszne. Dla mnie to owoc zupełnie nieznany i raczej zaliczający się do egzotycznych, dlatego tym większe było moje zaskoczenie, które trwa do dnia dzisiejszego, że w naszym klimacie możemy mieć takie owoce.

 

W tym roku ze względu na deszczową pogodę i brak słońca, większość owoców pigwowca nie zażółciła się i jest sporo mniejsza. Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu to pigwowce najlepiej obrodziły zaraz po winogronach a przecież nie są z naszego klimatu. Planując ten post, przez dłuższy czas wąchałam owoce, aby móc napisać o ich zapachu. Żółte - dojrzalsze pachną mocniej od zielonkawych, które również nadają się do jedzenia, ale są bardziej kwaśne. Ogólnie owoc sam  w sobie jest dość kwaśny, w moim odczuciu - w smaku bardziej skłaniający się ku mirabelce niż cytrynie, bo odczuwam nutę cierpkości. Gorzej było z zapachem. Dla mnie to połączenie zapachu jabłka półsłodkiego z limonką o delikatnej nucie mięty. Dojrzewają późno, zrywając je pod koniec października nie byłam pewna czy nie za wcześnie. Owoce o twardej skórce, ciężko wbić w nie nóż czy je obrać.  Wiem, że robi się z nich nalewki i dżemy, może coś jeszcze, nie wiem. My robimy z nich dżemy. Za pierwszym razem wyszły przepysznie ale dodaliśmy bardzo dużo cukru. W tym roku daliśmy ciut mniej i zobaczymy. Myślę, że można śmiało mieszać je z innymi dżemami w bezpośredniej konsumpcji. Nas dżem z nich oczarował i zachwycił. Uwielbiam go do naleśników.

My dżem robimy tak:

Nie obieramy ze skórki, dokładnie myjemy i w całości gotujemy w samej wodzie. Gotują się aż zmiękną. Przecieramy przez sito razem ze skórką a jak uda się ładnie wybrać gniazdo z pestkami to przecieranie jest niepotrzebne. Ogólnie nie daje się nasion do dżemów. Miksujemy do formy papki i do garnka. Dodajemy żelatyny (według proporcji na torebce), cukier według smaku, zagotowujemy i gorące wkładamy do słoików. Zakręcamy i stawiamy do góry dnem do wystygnięcia.

Dodam jeszcze, że owoc pigwowca często mylony jest z pigwą. Pomimo pokrewieństwa  to dwie  różne  rośliny.  Owoce  pigwy rosną na krzewie o nazwie  pigwy pospolitej i również kwitną wiosną ale na biało. Pigwa pospolita nie jest mrozoodporna i nie jest tak tolerancyjna na glebę, wymaga gleby żyznej i przepuszczalnej. Jej żółte owoce są kształtem zbliżone do gruszki. owoce pigwowca  mają kształt  zbliżony do  niedużych  jabłuszek.  Twarde i  kwaśne jak owoce pigwowca i  nie nadające się do spożycia na surowo, ale wyśmienite na syropy, nalewki czy dodatek do herbat.

Pozdrawiam wszystkich odwiedzających :)