Przedwiośnia czas...

- Ach jak ja tęsknię za prawdziwą wiosną... - Pewnego dnia westchnęłam do męża w silnym impulsie podzielenia się moimi rozterkami i duchową tęsknotą. 

On, na te słowa  zbaraniał. Swoim wymownym wytrzeszczem oczu dał mi do zrozumienia, że zastanawia się przez chwilę, czy ja aby w jakimś równoległym do jego świata nie istnieję a on ma ze mną kontakt przez klasyczny portal jedynie bądź jestem projekcją jego umysłu.

Ale co to jest ta prawdziwa wiosna? Śniegu nie ma, mrozu nie ma, świeci słońce, ptaki przylatują, codziennie rano oglądam parę kaczek przelatujących nad moją działką pozostawiając mnie z nieodpartym wrażeniem, że są one stałymi gośćmi mojego stawiku. Każdego ranka wychodzę na taras posłuchać ptasiego ćwierkolenia... więc czemu to nie jest prawdziwa wiosna? 

Brakuje mi zieleni, brakuje mi częstszych słonecznych dni... i chciałabym już działać z łopatą, grabiami i sekatorem.
I wszystko jasne. 

Jak wszystkich ogrodników, tych z mniejszym i większym zapałem ciągnie mnie już do ,,dłubania w ziemi". I mnie świerzbią rączki a uśpiony w zimie  zapał ogrodniczy nawet w tej najskromniejszej postaci już rwie się do działania, nawet w skali mikro... cokolwiek...
Ciągnie i ciągnie... a tu ziemia zmarznięta. Jeszcze poranne lub wieczorne przymrozki straszą i jedynie co można to w foliaku porobić porządki... ale to za mało... pożądliwym wzrokiem już nie zerkam nawet a wgapiam się w donice, wybierając niczym modelki na wybiegu, do tegorocznych siewów. Niby coś się dzieje... 

Wyglądają i u mnie krokusy, chociaż troszkę martwi mnie brak ,,pasiastych", które wychodziły zawsze pierwsze. Nie wiem czy coś ich nie zjadło? 

Nawet moja wiosenna rabata jeszcze w lekkim letargu i  krokusy  na niej nieśmiało próbują zakwitać. Więc tym bardziej cieszę się, że na innej, późniejszej już żółte krokusiki uśmiechają się do mnie w szerokim uśmiechu.  A rabata zrobiona w najsłoneczniejszym miejscu, podwyższona aby właśnie gdy tylko wiosenka zawita coś zakwitło i radowało moje serce.

Ogromnie się cieszę z posiadania oczaru. Ach!! Marzyłam o nim już od kilku ładnych lat ale ceny były zastraszające w pobliskich sklepach ogrodniczych. W dodatku jak nie wiem, czy uda mu się zadomowić na tej mojej glebie. Zafascynowały mnie jego kwiaty i to, że tak wcześnie, w okresie zimowym kwitnie. Mam nadzieję, że uda mu się zaaklimatyzować i będzie mu tu dobrze. Kwiaty są niepozorne i może za mało efektowne, ale mnie się bardzo podobają. Drzewo kwitnące zimą... nie ma liści a ma kwiaty. Podobno do zakwitnięcia potrzebuje temperatury ciut powyżej zera, ale kiedy już zakwitnie to nie straszne są mu mrozy. Podobno dzięki umiejętności ograniczania wody w komórkach płatków. Cokolwiek to znaczy  jest dla mnie drzewem niesamowitym... niespotykanym... i może właśnie to mnie w nim zachwyca?

Uwielbiam na przedwiośniu rospękane  kolby tataraku. Mogę na nie patrzeć godzinami, kiedy tak lekko poruszane są przez wiatr. Nie mam zielonego pojęcia co mnie w nich zachwyca. Kiedy wieje silny wiatr i rozdmuchuje nasiona to wręcz ich pyłki stają się nieznośne dla nosa i oczu... a mimo to z ogromną przyjemnością zawsze na nie patrzę otrzepując się potem równie gorliwie z nich. Nigdy nie zastanawiałam się nad  nazwą i zdumiała mnie informacja, że nazwę swą zawdzięczają faktowi, że zostały one do Polski przywiezione przez Tatarów.

Wiosną najpiękniej jednak prezentują się drzewa w promieniach porannego słońca. Taki widok wita mnie każdego ranka gdy wychodzę do pracy. Smukłe drzewa unoszące się aż pod samo niebo.

I moi sąsiedzi w towarzystwie. Siedzą na olszy rosnącej na naszej działce, na wprost tarasu. W sumie to olcha jest na tyle duża, że spokojnie już zagląda do nas i tym samym nasi sąsiedzi mogą w pewien sposób towarzyszyć nam podczas leniwiej sjesty na tarasie.

A krokusy prześlicznie mienią się w promieniach słońca a ich soczystość barwy rozpromienia otoczenie. 

Serdecznie pozdrawiam wszystkich odwiedzających mój blog.