Żaby i goździki brodate

Całą zimę snuję się z kąta w kąt i doczekać się nie mogę przedwiośnia, tęsknym okiem wypatruję zwiastunów wiosny i cieszę się najdrobniejszą jego oznaką, żywiąc nadzieję, że zima szybko sobie pójdzie i nie powróci. Zdecydowanie nie lubię jej oznak pod postacią gradu na ostatnie dni czerwca. Niby nie było dużego opadu a kilka rabat mi zniszczyła, uszkadzając rośliny.  To jest mało kulturalne z jej strony. 
Nadchodzi długo wyczekiwana wiosna i mój entuzjazm rośnie wraz z jej dojrzewaniem i niespodziewanie opada w momencie jej odejścia, ustępując miejsca latu. Kocham wiosnę, jest to dla mnie najpiękniejsza pora roku. Lato jest jakby jej przedłużeniem ale tylko przez chwilę a potem staje się już swoim, klasycznym latem... 

Przejście z wiosny do lata jest momentem dość trudnym dla mnie, mimo, że wokoło jest piękna soczysta zieleń, słoneczna, ciepła pogoda i wiele kwitnących roślin. Ten etap mam już za sobą i znów mogę w pełni cieszyć się otaczającym mnie światem. Te dwie urocze żabki mieszkają ze mną od lat, w tym roku, znów pod wpływem zaprzyjaźnionych blogów, postanowiłam wyprowadzić je na dwór, przynajmniej na okres letni. 

Dodatkową okazją do radości jest zakończenie roku mojej nauki i też mam swego rodzaju wakacje, mój umysł może odpocząć. Przyszedł czas na niemalże ,,myślenie o niebieskich migdałach" (thinking about nothing). Chciałam wszystkim podziękować za wyrozumiałość i mimo mojej mniejszej aktywności w świecie blogowym, za pamięć i odwiedzanie mojego blogu. Pomału nadrabiam zaległości i nadziwić się nie mogę ile się u Was dzieje i jak jest pięknie.

Na mojej działce istny busz! Dawno takiego

nie było mimo mojego dość swobodnego podejścia ogrodniczego. W tym roku zdumiały mnie niezapominajki, które kwitły ciągiem do połowy czerwca i dopiero teraz przekwitają. Mam wrażenie, że gdyby nie ten upał to by kwitły dalej. Rośliny tak porozrastały się w rabatach, że nie mam pojęcia, które usuwać a które zostawiać, po prostu przestrzeń rabat się skurczyła! Na fotkach goździk brodaty (Taba Aza :) nie wiem co ja mam z tą bródkowością, bo znów chciałam go przechrzcić :D). Przemyka sporadycznie na ogrodowych zdjęciach w roli tła, w tym roku postanowiłam uwiecznić go ,,bardziej" na fotkach. Bardzo go lubię, jest rośliną typową do klimatów sielskich, swego czasu nie mogło jego zabraknąć w żadnym, porządnym ogródku wiejskim i kwitł radośnie obok dalii czy malw. Potem roślina spowszedniała i została wyparta przez inne, nowsze gatunki aż w końcu zapomniana. Rzadko widuję ją w ogrodach, chociaż pomału powraca do łask. Bogata kolorystycznie i nie stwarzająca większych problemów, rośnie praktycznie wszędzie, gdzie się jej nie wypieli. I tu trzeba uważać, bo rozsiewa się na schyłku lata i jeszcze ma czas na wykiełkowanie z nasion jesienią, w formie małych, rozwiniętych siewek w formie a'la rozetek, zimuje najchętniej przycupnięta w trawie czy innych niskich roślin. Sama podczas zwyczajnego pielenia późnym latem bądź wczesną jesienią wyrywałam nieświadoma, że one już się przygotowały na kolejny sezon. Podobnie jest z malwami. Dziś, tylko czekam aż wyprodukuje nasiona i rozsiewam je w nowe miejsca a potem profilaktycznym ogrodzeniem oznaczam je aby nie zapomnieć a starych miejsc nie ruszam. Zaczęłam żabkami to i zakończę nimi post. Pierwsze zdjęcie z wiosny, to z lata, kiedy otoczone są kwitnącymi hostami.

Pozdrawiamy wszystkich odwiedzających :)