Na ratunek rododendronom

W tym sezonie moja głowa skupiona jest na pieleniu rabat, których przybyło w poprzednim sezonie i na rozsadzaniu roślin już zadomowionych. Dopiero sadzę cebule mieczyków, o których zapomniałam i nadal czekają nasiona kwiatów jednorocznych. Moja głowa myśli o czym innym, ale to chyba prawidłowo? W końcu jak się ciągle sadzi, kupuje rośliny i znów sadzi... to musi przyjść taki sezon, w którym trzeba poukładać w tych rabatach i zrobić taki konkretny przegląd dlatego w tym sezonie raczej mało będzie zdjęć samych kwiatów kwitnących, ponieważ są one już zaprezentowane i omówione w poprzednich latach bloga. 

Ten sezon jest porządkowy, a jeśli cokolwiek przybywa to płotki i pergole, kamienne ala patio. Przybywają podniesione rabaty warzywne a raczej okolone deskami i desko podobnymi przez małżonka, który stwierdził, co warto w tym przypadku wręcz zapisać ,,lepiej widać teren działania" (tłum. z męskiego na kobiecy - uprawiania warzyw). Ale ja się znowu rozgadałam przez co myśli poszły w zupełnie innym kierunku niż zamierzałam. Rododendrony, one są dzisiejszymi bohaterami posta i o nich chcę napisać. Dwa pierwsze to obecnie kwitnące.

Należą do kolejnej grupy roślin, którym ogromnie trudno się na tej naszej glebie zadomowić. Zdecydowanie lepiej sobie radzą niż azalie, które po prostu mówiąc wprost - zdychają i są raczej roślinami jednorocznymi. Nie mam zielonego pojęcia co się dzieje, prób było wiele, obecnie daliśmy sobie spokój, ratuję, próbuję ratować jedną, ostatnią sztukę. Azalie na obecną chwilę nie mają wstępu na moją działkę bo to teren dla nich zgubny. Koncentrując się na rzeczach miłych, wracamy do rododendronów, które próbują... o! To, jest bardzo trafne określenie. Są w stanie przezimować, są wstanie nawet zakwitnąć po zimie i są w stanie nawet przybierać na wielkości przy sporej pomocy z naszej strony. Ale susza zeszłoroczna spowodowała, że dwie sztuki bardzo mocno zachorowały a  wręcz obumarły. I o tych dwóch bidach będzie ten post. Jak uratować uschnięte rododendrony, kiedy sprawiają wrażenie straconych. A zaczęło się tak...

Poradziłam się nawet hodowcy rododendronów i z mojego opisu raczej zdiagnozował stan na nie do odratowania, ale ja wierzę w siłę korzeni. Jeśli tylko korzenie są zdrowe, a przede wszystkim jeszcze chociaż część z korzeni głównych żyje to żyje cała roślina i ma szansę odbić. Wydaje mi się, że bycie ogrodnikiem to coś więcej niż uprawa pięknych ogrodów, w którym kwitną, rosną wspaniałe rośliny, prawdziwym ogrodnikiem jest ten, kto w takim właśnie momencie, przyjdzie roślinie z pomocą. Bo opiekować się zdrową rośliną to nie sztuka. To jak lekarz wiodący prym w okolicy nie chorujących ludzi, prawdziwy egzamin i jego wartość przypada w chwili epidemii, chorób czy stanięcia przed ratowaniem życia. Jako laik w tym temacie a jedynie trzymając się tej mojej

odwiecznej dewizie ratowania korzeni wymyśliłam sobie próbę ratowania moich zdechlaków.

Sekatorem skróciłam gałęzie zostawiając tak z 8-10 cm w zależności gdzie mi się wydawało, że środek dość ładnie wyglądał, ogólnie chodziło o to, żeby te kikuty nie raziły po oczach a jeśli są martwe, to aby choroba czy inne dziadostwo nie szło w głąb rośliny. 

Wybrałam odpowiedniej wielkości plastikową doniczkę, wycięłam spód i lekko robiąc rowek wokół przyciętego krzewu, osadziłam doniczkę do góry nogami i obsypałam ziemią.

Ostatni etap to podlewanie, a raczej zalewanie wnętrza doniczki. Dlatego wsadziłam ją trochę w ziemię aby ta woda mogła w niej stać a nie zaraz wypłynąć. Kiedy padał deszcz to nie

podlewałam, ale tak to każdego dnia lałam w nią wodę. Moje rododendrony rosną na wzbogaconej kurzym kompostem ziemi, więc nie musiałam nic dodawać. Ale jeśli gdzieś padły w uboższej glebie, to warto obsypać nawozem w tej donicy i wokoło niej, wszędzie tam gdzie mogą docierać korzenie rododendrona. Nie wiedziałam jak to się zakończy - eksperyment, podyktowany sercem. Po jakiś dwóch może trzech tygodniach (nie wiem, bo po prostu podlewałam i podlewałam wierząc w to, że może kiedyś tam...przycięte kikuty nikomu nie przeszkadzały, a ja nie chciałam przekreślać jej szans, nawet tych najmniejszych) coś się zazieleniło. Najpierw myślałam, że to chwast się dostał ale coś mi powiedziało, żebym tego nie ruszała ,,chwast

zdążysz wyrwać" - Niby tak. Następnego dnia sprawiało wrażenie, że to listek odbił od bocznej gałęzi. TAK. Nadal siedzi w donicy, z nią zresztą przeżył zimnych ogrodników i jak na razie nie zamierzam jej zdejmować i raczej z nią spędzi ten sezon i kolejne, póki się nie wzmocni i nie stanie się silną rośliną. Ale żyje ! Z drugim czekamy, bo miał inny start, jego wyjęłam z ziemi i wsadziłam do wiadra z wodą w ramach innej koncepcji, na zasadzie, może któraś zadziała. Jak ,,doniczkowa" zadziałała to szybciorem wstawiłam tego drugiego i zobaczymy czy mu się też uda. Zdjęcia z etapów ratowania rododendronów są mieszane, bo nie mam pierwszych zdjęć tego, który już się zieleni, bo bardziej byłam zaabsorbowana ratowaniem i wymyśleniem czegoś skutecznego niż robieniem zdjęć. Dopiero potem pomyślałam sobie, że może się to komuś przyda?

Ze względu na to, że jest to kolejny przeze mnie opisany udany eksperyment, który być może jest ogólnie znany przez wytrawnych ogrodników, a ja po prostu o nim nie wiedziałam, w każdym razie dodałam do etykiety kolejną ratowanie i rozmnażanie roślin aby wydzielić z etykiety ogrodowisko. W nowej etykiecie znajduje się już udany eksperyment rozmnażania z liści hosty (funkia) i o cebulach mieczyków oraz o rozmnażaniu hortensji .
Zdjęcie z dzisiejszego dnia, aż sama nie mogę uwierzyć jak ten ,,zdechły" krzew pragnie żyć.