Jesienna cisza

Gdzie nie spojrzę ,,dookoła jesień". Zielono-żółto-purpurowo i pomarańczowo, chociaż tego ostatniego najmniej, trochę brązu... szczególnie na liściach dębu, wierzb i olch. Piękne ,,ci one" bo kojarzą mi się z dzieciństwem i taką starą, polską wsią... dokładnie z rowami i małymi zagajnikami gdzieś w szczerym polu pozostawione jako oznaczenie granic międzysąsiedzkich czy dla ochłody przy żniwach. Moja wieś z dzieciństwa jest już tylko w moich wspomnieniach. 

Ktoś kiedyś napisał na pewnym forum, że nawet gdybyśmy wrócili w miejsce dzieciństwa to ono już nie będzie takie samo, nie uda nam się go odtworzyć bo my jesteśmy   już  inni i nasi najbliżsi też. Czasy z naszego dzieciństwa już przeminęły wraz z naszym dorastaniem ... Pozwolę sobie zacytować tę wypowiedź przyjaciela netowego Wertera z tematu ,,Zagroda babuszki": ,,Jeśli Cię [...] dobrze zrozumiałem, pragniesz odnaleźć w wiejskim domku klimat dzieciństwa. Nic bardziej błędnego! Jak pięknie napisał Marcel Proust w I tomie swego "W poszukiwaniu straconego czasu" nonsensem jest szukać w realnym świecie obrazów pamięci; zawsze będzie im brakowało czaru, którego użycza sama pamięć. Rzeczywistość którą znałaś [...] - nie istnieje już. Nie ma już Babci i jej kuchennej krzątaniny której towarzyszył, zwiastujący rychły obiad, radosny brzęk kuchennych fajerek.... Nie ma już Dziadka i jego czarownego, starego sadu..... Nie ma też.... Ciebie z tamtych lat..... Miejsce, które znałaś i pamiętasz, należy nie tylko do świata przestrzeni. Było ono jedynie cienką warstwą pośród ciągłości wrażeń tworzących Twe dzieciństwo; wspomnienie tego obrazu jest jedynie żalem za pewną chwilą; a te są ulotne, niestety, jak lata........ I mimo Twych starań..... nie wrócą, bo nie sposób nadać w czasie rzeczywistym, realnych kształtów dawnym wspomnieniom. "  Bolesna prawda ale jaka prawdziwa.

Jesień... to skrzek srok, który wita mnie za każdym razem, kiedy wychodzę z domu. Zaskakuje, trochę nastrasza (scare) (znacie to słowo?) bo dźwięki takie nowe, obce i mało spotykane latem. Rozleniwione koty, psy, kury i kaczki zdają się w ogóle na te odgłosy nie reagować. Mnie jeszcze zdarzy się, że serce mocniej zabije i  trwogą powieje jak skrzek rozchodzi się po całej działce a czasami echem odbije się o dom. Państwo Szpakowińscy odlecieli, a że moje łóżku z pewnych powodów jest przestawione a raczej odstawione z przed drzwi balkonowych to jeśli nawet chcieli się pożegnać to ja tego nie zauważyłam w biegu dnia codziennego. Jedynie wróble jak zawsze są wiernymi kompanami każdej pory roku. Nie długo trzeba będzie przygotować karmnik i wywiesić dla sikor słoninę za kuchennym oknem, jak co roku... Ale widzę, że sikorki jeszcze w pobliskim lesie urzędują i mało ich na działce. 

Życie w biegu ale widzę, że działka rządzi się własnym czasem... spowolnionym, cichszym jakby letni turyści wyjechali pozostawiając okolicę swojemu, zwyczajnemu tempu życia. Natura spowolniła... Jak to możliwe, że ona może a my nie? Jeszcze gdzieniegdzie słyszę odgłos turkotu traktora ale ogólnie wszelkie prace polowe zostały już ukończone. U nas nie do końca. Mamy do zebrania cukinię i dynie... nie ma tego jakoś dużo ale ciągłe opady deszczu przeszkadzają nam w wykonaniu tego zadania. Rok rocznie jestem pod wielkim wrażeniem uprawy patisonów, zawsze kojarzyły mi się z egzotycznymi krajami i do głowy mi nie przyszło, że z takim powodzeniem mogą rosnąć w naszym klimacie i to bez większych problemów.