Nasze patio

Lutowy czas mija mi na przyglądaniu się z pode łba pogodzie i reakcji na nią przyrody i jej mieszkańców. Obecnie pada deszcz ze śniegiem taki drobniutki (small petal) ale gęściutki (dense petal). Wczoraj było jeszcze wiosennie. W dzisiejszym programie ogrodniczym ,,Rok w ogrodzie" ostre porządki ogrodowe proponują, ze zbieraniem liści, przycinaniem krzewów owocowych i ozdobnych... u mnie biało, jutro pewnie znów będzie wiosennie. Sypie coraz gęściej... Było już tak ładnie i tak pięknie wiosennie, że nawet ja zaczęłam zerkać w kierunku pojemnika z nasionami a duchowo sięgałam już po łopatę planując pierwsze prace ogrodowe pod kątem pewnych zmian w rabatach. Widuję już w cudzych ogrodach kwitnące krokusy, u mnie jeszcze śpią, u mnie zawsze kwitną dużo później bo ja w polu mieszkam i poranne przymrozki nawiedzają nas bardzo długo, dlatego krokusom aż tak bardzo się nie śpieszy.  I mój wiosenny zryw został dzisiaj poskromiony przez pogodę.

Dlatego wydaje mi się, że dzisiaj jest idealny czas, na napisanie o pewnej zaległości ogrodowej, na którą ciągle nie było czasu a przewija się chociażby na zdjęciach.

W minionym sezonie letnim zabraliśmy się za prace przed domem a dokładnie tzw. terenem pod schodami. Jest to teren mocno zacieniony samym domem, więc dość szybko zamieszkała  tam  ławeczka  do posiedzenia w letnie, upalne dni. Pomysłów na ten kawałek było dużo, jedne naprawdę imponujące i ostro zweryfikowane przez możliwości finansowe jak i te prościutkie, 

nie wymagające dużego nakładu zarówno portfelowego jak i pracy, ale to znów mnie albo mężowi nie bardzo się to podobało. Jak to my, chcieliśmy coś fajnego ale z wykorzystaniem głównie nakładu naszej, własnej pracy a nie domowego budżetu. Od wielu, wielu lat zakochana jestem w klimatach śródziemnomorskich jeśli chodzi o samą architekturę jak i przestrzeń ogrodowo - użytkową i może właśnie dlatego, projekt wykiełkował w kierunku a'la patio. Z czasem może ten teren przerodzi się w coś rzeczywiście zamkniętego, na razie jest on bardziej tarasem, ale sprawia mi dużą frajdę nazywaniem tego projektu patio. Wykorzystaliśmy do niego kamienie, które pozyskujemy z zaprzyjaźnionego pola. Gospodarz podczas  orania  wyrzuca nam kamienie na skraj pola, z którego my skrupulatnie zabieramy. Jedynie zostały zakupione krawężniki aby nadały zwarty kształt i trzymały w ryzach dość ruchomy materiał z kamienia. Nierówny teren noszący znamiona jeszcze ze stawiania domu sam określił ostateczny wygląd miejsca. Nasze patio jest w formie schodkowej, w najwyższym kwadracie mieści się ławka i stoliczek z ewentualnymi krzesełkami aby wygodnie w cieniu napić się kawy albo herbaty czy po prostu posiedzieć na powietrzu. 

Łagodnym schodkiem prostokątów schodzi w dół aby w przyszłości połączyć się w sposób naturalny z resztą terenu ogrodowego. Na razie skupiliśmy się na samym terenie ,,pod schodami". W dodatku czas prac określa sama ,,dostawa" i pozyskiwanie kamienia, która jest ściśle uzależniona z pracami polowymi. Ze względu na naszą starowinkę, której absolutnie nie podobały się te kamienie tuż przy jej budzie, specjalnie dla niej, został usypany żwirek. Aby wyglądało to jako zamierzony efekt i łączenie materiału, żwirek z drobnego kamienia usypaliśmy też z innej strony. Tak więc, nasze patio, nad którym tak długo debatowaliśmy, planowaliśmy i snuliśmy jego wizję, zostało zweryfikowane jak zwykle przez innych mieszkańców Arki, co nieustająco nam przypomina, że nie jesteśmy jedynymi gospodarzami tego terenu i należy myśleć o potrzebach innych. 

Jak widać na zdjęciach, mimo półcienia chwasty i tak uzurpują sobie prawo do przestrzeni między kamieniami i dlatego musimy je z lekka utwardzić. Padło na zaprawę samoutwardzalną. Nie wygląda to źle  ale muszę przyznać, że bardziej podoba mi się bez tej zaprawy, znów z nią  lepiej się chodzi, bo jednak mimo układania kamieni na ścisk one jednak się rozsuwają i gdzieniegdzie pod butem ruszają się. Musimy jeszcze zastanowić się nad tym utwardzeniem. Nie ma problemu za to z obsadą roślinną, którą z wolna adoptują wszystkie rośliny cieniolubne, jak pierwiosnki i hosty a nawet tulipany znalazły swoje miejsce w prześwicie, do którego docierają promienie słońca. Dalszy ciąg prac w tym roku i myślę, że jeszcze na kilka lat nam zostanie aby to miejsce wyglądało tak jak sobie je zwizualizowaliśmy na samym początku. 

Drewniany schodek tuż przy budzie jest własnością kotów i swego czasu szczeniaków, które dzięki temu łatwiej wdrapywały się do budy. Stare wycieraczki pod ławką również należą do kotów.

Pięknie wygląda kamień, ale teraz, latem zaczyna wchodzić na niego chwast a ciągłe pielenie nie jest rozwiązaniem. Jesteśmy wielkimi miłośnikami tego materiału ogrodowego i mamy go coraz więcej. Po raz pierwszy jednak użyliśmy go do tak wyraźnego projektu w części rekreacyjnej działki. Mamy już kamień ułożony pod altanę i wiem jakie są kolejne etapy zarastania takiej powierzchni. Kiedy korzenie się rozrosną to bez znacznej ingerencji w podłoże bez chemii nie da się oczyścić terenu. Próbka zaprawy jest na ostatnim zdjęciu przy bocznych drzwiach, czyli w lewym, górnym roku zdjęcia. Nie podoba mi się to.

Przestało padać... przestało sypać... śnieg topnieje.