Nie wróży to nic dobrego dla bloga, kiedy kolejny wpis zaczyna się od stwierdzenia, że dawno się nie było, ale co począć? Czasami codzienność przynosi takie rzeczy, że człowiek ma wrażenie jakby wyorbitował na pozór w ten sam świat i to samo życie, ale jednak inne. Każdy to przechodził. I nas to spotkało w wakacje, które były wyczekiwane i pełne przeróżnych planów... I w jednej chwili wszystko to co było dla nas takie ważne, przestało mieć znaczenie. Na szczęście zakończyło się dobrze. Zaczęłam dość smętnie i zagadkowo, ale życie toczy się dalej i kiedy wreszcie przyjdzie ta chwila na złapanie oddechu, to okazuje się, że wszystko dookoła żyło sobie swoim rytmem a owe problemy są jedynie naszymi problemami. Zdjęcia robiłam z rzadka.
Zaczynam bardzo optymistycznym zdjęciem, to nasza własna uprawa i zdawać by się mogło, że mięliśmy dużą obfitość zbiorów ale tak nie było. Okropna susza tego lata i nasz brak czasu na podlewanie upraw spowodował, że zbiory były nieduże, ale jak widać ze zdjęcia, jakieś jednak były, co nas oczywiście, ogromnie cieszyło. Jak to od razu docenia się!
Z upałów, pomimo, że trzeba było często podlewać, chyba najbardziej zadowolone były pomidory. Zdjęcia z września. Do tej pory jeszcze rosną krzaki i pojedyncze zielone pomidorki. Robi się coraz chłodniej ale ma być kilka dni słonecznych więc jeszcze czekamy.
Bardzo lubimy wyjść z miską czy wiklinowym koszykiem na działkę i pozbierać różne produkty na posiłek. Sprawia nam to ogromną przyjemność.
Pięknie tego roku obrodziły nam jabłonie. Z jabłek robiłam dżem sam jabłkowy i jabłko -mirabelka. Po raz pierwszy w sezonie nie musieliśmy kupować jabłek.
Dowiedziałam się z Internetu, że należą do rzadkości. Usuwane najczęściej z przydrożnych miejsc, zostały w naszym kraju niemalże wytępione. Tym bardziej nasz zamysł ogrodu przyrodniczego nabrał znaczenia, bo mamy kilka tych odmian grusz. I może snucie mej opowieści na razie na tym zakończę.
Pozdrawiam bardzo serdecznie wszystkich odwiedzających
:)
