Świąteczne duchy

19 grudnia, sobota, przedpołudnie

Chyba w końcu jakiś duch do nas zajrzał, nie jestem do końca przekonana czy to na pewno duch tegorocznych świąt, chociaż rozległy się po raz pierwszy kolędy w domu, ale na pewno coś drgnęło w kierunku przedświątecznych porządków. Obie łazienki lśnią a kuchnia pięknie pachnie pomarańczą i jaśminem od płynu do mycia podłóg firmy Ajax. Nawet kuchenne okno załapało się do mycia., jako jedyne, więc raczej to duch porządków... może być i  przedświątecznych porządków wszystko mi jedno, grunt, że w końcu coś się ruszyło, bo jakoś tak było nienaturalnie spokojnie. A tak duch wpłynął na mnie a ja wpłynęłam na resztę domowników stawiając ich na równe nogi  i wartko zachęcając do rodzinnych porządków. Mam nadzieję, że nim przestawimy dom  do góry nogami nadejdzie duch spokoju świątecznego i zapanuje nad tym obecnym, który zaczął szaleć... 


19 grudnia, sobota, wieczór

Dom stoi nienaruszony ale dzięki kolejnemu duchowi, chyba tym razem ogniska domowego, który bojąc się o mury tej budowli nieoczekiwanie natchnął mnie wizją pięknie ustrojonej Starówki... Znów zaraziłam swoim natchnieniem resztę domowników i pojechaliśmy...

Jestem miłośniczką lamp, świeczników  słowem wszelkiego oświetlenia. Nie wiem jak wyglądałby świat bez prądu, za pewne ciemniej i mieszkańcy dużych metropolii znów mogliby podziwiać rozgwieżdżone niebo nad swoimi głowami, mnie na pewno byłoby tęskno do tych różnych świetlnych ozdób i magii latarenek ulicznych. Ileż one mają w sobie uroku i tej nuty tajemniczości zmierzchu i nocnej ciszy. Dzięki nim świat jaki znam w blasku dnia nabiera zupełnie innego wymiaru jakbym przeniosła się na zupełnie inną planetę. 

Uwielbiam przyglądać się ludziom rozmawiającym na ulicy, parom zapatrzonym w siebie i trzymającym się za rękę. Czasami próbuję sobie odtworzyć dawny zaułek czy ulicę w dawnych czasach, kiedy to stały panie lekkich obyczajów, w bramach rzezimieszki czyhające na swoje ofiary... dawniej bryczki dziś samochody. Przemierzam te ulice pełne ludzi i porównuję ten świat z minionym i ciągle mi do czegoś tęskno... Za tą powolnością i radością życia jaką mieli ludzie wszystkich klas społecznych. Umieli się cieszyć.

A dziś? Czy współczesny człowiek umie się cieszyć? Stanęłam na chwilę u wejścia na targ, popatrzyłam...

... i miałam wrażenie jakbym rzeczywiście cofnęła się w czasie i stanęła przed pewną stajenką, ale zupełnie inni mędrcy i pastuszkowie do niej przybyli... Wchodzą, wychodzą w większym lub mniejszym pośpiechu, zamyśleni, zatroskani, goniący za czymś... I gdyby rzeczywiście pojawiało się w nim Dzieciątko to chyba nikt by go nie zauważył w tej gonitwie myśli, gwiazda betlejemska mogłaby tak latać wokoło a anioły trąbić w nieskończoność. Mam jednak nadzieję, że się mylę... Za to tak po prostu stojąc i przyglądając się tym wszystkim migoczącym ozdobom ja osobiście czułam się bardzo dobrze. Po prostu zatrzymałam się a wraz ze mną rodzina. Po prostu sobie staliśmy i cieszyliśmy się tym co jest wokół nas. Patrzyliśmy z mężem na rozbawione nasze dzieci, usłyszałam śmiech innych dzieci i mogłam przez chwilę popatrzeć na innych ludzi... ale nas dużo! I było mi bardzo dobrze...

20 grudnia, niedziela, popołudnie

Jeszcze w domu nie do końca lśni, ale idzie to nawet ładnie i składnie z wciąż odwiedzającym nas duchem przedświątecznych porządków, dziś odwiedził nas kolejny duch...
Wybraliśmy się do hipermarketu po prezenty dla naszych zwierzaczków. Co roku Mikołaj im coś przynosi. Nasza sunia widząc choinkę w domu sama już wie. Tym razem Juniorzy zostali wtajemniczeni w mikołajową sprawę, wydoroślały nam dzieci, chociaż ja ciągle im powtarzam, że Mikołaj istnieje i rozdaje nam bardzo ważne prezenty, jak zdrowie, podwyżkę, dar spotkania kogoś, nową znajomość itd. W każdym razie w tym roku mieli niepowtarzalną okazję samemu stać się Mikołajem i wybrać prezenty dla zwierzaków. Ogarnął ich duch obdarowywania.