Knedle - warsztaty kulinarne

Czy ja lubię zaskakiwać? 

Raczej nie, chociaż bliżej prawdy jest stwierdzenie – niekoniecznie. 

Jeśli zaskoczenie ma efekt pozytywnego doznania dla osoby zaskoczonej to czemu nie? Jestem daleka od zaskakiwań o podłożu traumatycznym. 

Dlatego z góry przepraszam wszystkie wytrawne kucharki, których prace twórcze mam okazję podziwiać na zaprzyjaźnionych blogach a i wędrownych kulinarnych blogerów i od razu uczulam, że może porazić ich moja kulinarna koncepcja. 

Nie jestem miłośniczką działań kuchennych jakie by one nie były… może z wyjątkiem parzenia herbaty, rzeczywiście to sprawia mi wielką przyjemność. Ciasta kupuję w cudownej cukierni w miejscowości obok, ku której w przypływie czegoś słodkiego jestem w stanie podążać ponad kilometr polną dróżką nie zważając na pogodę. 

Mając jednak pewien sukces cukierniczy skłamałabym pisząc, że nie zrobiłam żadnego ciasta, ale wyczyn ten można zapisać złotymi zgłoskami na kominie i oflagować jak się tylko da, rozgłaszając przy tym fanfarami niczym krakowski hejnał. Obiecanki cacanki i po euforii

udanego projektu i poczucia wiary w siebie, zapał ulatuje i gaśnie nim ciasto zdąży zniknąć z pola widzenia i na dobre zagościć w żołądkach biesiadników. Nie umiem… nie czuję tego czegoś co czuje milion jeśli nie miliard kobiet spędzających każdy wolny czas w kuchni na przysłowiowym –pichceniu. Co być może można porównać do ,,łechtania motylków”, we mnie żadne motyle nie uaktywniają się, kiedy myślę o kuchni. Nie umiem... W pewnym momencie czuję atak alergii na kuchenne pomieszczenie i mam wrażenie, że jestem obsypana niewidzialną wysypką co powoduje u mnie nerwowość. Przyczyną tego jest moje odkrycie sprzed kilkunastu lat, że czas przygotowywania potrawy nie jest wprost proporcjonalna do jej jedzenia. Mało tego, po tym jeszcze pozostaje faza sprzątania, która też jest mało ciekawa.

Ale jest wyjątek! Raz na pół roku wpadam w jakiś trans i napada mnie krótko wprawdzie ale gwałtowna kulinarna wena twórcza, podczas której jestem gotowa stworzyć niesamowite potrawy. Drugim wyjątkiem mojej dłuższej możliwości spędzania czasu w kuchni jest moje zamiłowanie do usprawniania naszego organizmu, które znalazło ujście w pracy zawodowej i od niepamiętnych lat, jest stale rozwijane na polu rodzinnym. Często nazywane warsztatami kulinarnymi . I w naszym domu są rozpowszechniane na szeroką skalę zamieniając mój deficyt kuchenny w coś praktycznego i przynoszącego wszystkim zadowolenie i nawet pokuszę się o stwierdzenie – radości. Przynajmniej dla mnie jest to bardzo ważne, zważywszy jak źle się czuję w pomieszczeniu zwanym kuchnią.

Dziś chcę zaprezentować ostatnie warsztaty kulinarne pod tytułem – knedle ze śliwkami. Nie mogły by być to moje warsztaty kulinarne gdyby sprowadzały się jedynie do wykonania potrawy. Moje warsztaty muszą zawierać szerszy program poznawczy, który jest głównym elementem zaciekawienia i potrzeby wzięcia udziału w zajęciach.  Ogromną furorę zrobił gość programu, którym była maszynka do mielenia. Naszukałam się jej w domu, ale świadomość, że na pewno gdzieś ją mam, umacniała mnie w poszukiwaniach. Szczęśliwie odnaleziona i po procesie dokładnego oczyszczania i wyparzania stanęła w blasku niemalże kuchennych reflektorów po entuzjastyczym przyjęciu i wielu  ,,ochach!” nie tylko moich Juniorów, ale i Starszego jak i prawowitego mego męża, który aż bezwiednie wezwał Najwyższego,  jakbym czarta jakiego postawiła na kuchennym stole. Muszę przyznać, że sama z jakąś nutą nieukrywanego sentymentu spojrzałam na owe urządzenie, którego świetność dawno minęła ustępując pola nowszym owocom dorobku ludzkiego postępu. Jestem tego świadoma, że znajdą się osoby, które tak jak moje Miśki będą tę maszynkę widziały po raz pierwszy na oczy. Gdzieś w czeluściach pamięci przypomniałam sobie jak się ją montuje aby nie zniszczyć krawędzi stołu i Misiek zaaferowany magicznym urządzeniem rozpoczął mielenie ugotowanych ziemniaków. Ach! Ileż było radości, kiedy ,,makaronowe ziemniaki” wychodziły z drugiej strony. Obsługa maszynki do mielenia jest fantastyczną okazją do ruchów naprzemiennych uruchamiających obie ręce i oczywiście ćwiczenia koncentracji uwagi nie mówiąc już o koncentracji wzrokowo-ruchowej.

Potem przyszedł czas na kolejnego  gościa a mianowicie stolnicę. Modne jest teraz wykorzystywanie blatów, co sama chętnie czynię, ale tym razem zależało mi na wykorzystanie w ćwiczeniach kuchennego duetu: stolnicy i wałka do ciasta. Nie mniej gorliwie zostały przyjęte i ku memu zaskoczeniu  Junior nie mógł się doczekać kiedy będzie wałkować. Najpierw mieszanie składników i zabawa nimi usprawniająca sensorykę dotykową: zmielone ziemniaki, mąka i jajko… sama różnorodność  wpadała w ręce. Ugniatanie ciasta jest fantastycznym ćwiczeniem przy problemie dysocjacji palców, niewłaściwej stabilizacji chwytu czy przy  trudnościach z dystrybucją napięcia mięśniowego ręki.

Nie można pominąć drylowania śliwek, które  może w pełni  stanowić element terapii ręki, rozwijając paluszki i nadgarstek, jego dodatkową zaletą jest działanie oburęczne. 
Czy każdy wałkuje ciasto na knedle? My owszem aby wprowadzić kolejną czynność do naszej terapeutycznej zabawy.
Wałkowanie w przód i w tył, w lewo w prawo, nacisk, podążanie wzrokiem za wałkiem, to wszystko bardzo cenne ćwiczenia. Na koniec robienie knedli i zamykanie otworów opuszkami palców. Praca obu rączek, każdą kulkę jeszcze lekko toczyliśmy po stolnicy aby w pełni wykorzystać możliwość ćwiczenia dłoni. Kulminacją zajęć oczywiście była klasyczna konsumpcja ugotowanych knedli, osłodzonych i polanych śmietaną. Przecież musi być konkretny cel zajęć, jeśli mają być miło wspominane i zachęcać do udziału w kolejnych.

Biorąc pod uwagę ile rodzajów czynności (od drobnych po większe z rozmachem i znów małych) wykonuje się w procesie samego przygotowywania i późniejszego robienia  knedli mamy do czynienia z bogatą  profilaktyką motoryki małej.