Ogrodowa Arka / Garden Ark - harbor for animals and plants

Mam urlop! Cieszy i napawa mnie też pewnym niepokojem pod kątem tego co też mi głowa podsunie za pomysły, też tak macie? W sumie to można by powiedzieć, że ja od wiosny do wczesnej jesieni (w moim przypadku) mam urlop bo otwieram drzwi od domu i jestem … :) No właśnie, gdzie to ja jestem? Na pewno na dużej działce. A na niej jest jeden wielki chaos, spowodowany upychaniem wszystkiego co tylko mieszczuchowi przyszło do głowy… podczas wieloletnich okresów urlopowych. Wizja miejskiego parku przeobraziła się w jakiś teren botaniczno-zoologiczny, ale wiecie co? Jak bym na niego nie patrzyła to nawet mi to pasuje. Mnie ten chaos, albo naturalna różnorodność odpowiada i ja widzę w tym coś poukładanego, coś tworzącego ze sobą jedną, zwartą aranżację ogrodową. Niezaprzeczalnie ,,to mój ogród”. Mój… i przeze mnie zaproszone zwierzęta w nim mieszkają.

Często wyobrażając sobie w nim obszar typowo ogrodowy, gdzieś tam mimo chodem wkomponowuję jakieś zwierzę jak inni fontanny i rzeźby ogrodowe, to już chyba taka moja natura, że ja nie umiem mieć po prostu, pięknego ogrodu z rabatami i klombami.  

Nie, nie… to nie jest jakaś odpowiedź na słowa krytyki, nie, nie… to jest moje najnowsze duchowe odkrycie, że to niepasujące do mnie miejsce, zawiera  w sobie ,,mój ogród”. 

 

Coś mojego. Coś zrodzonego z mojego serca i duszy, ukształtowane myślą i obrazem. Nie ważne, aczkolwiek szkoda, że zrodzone z tęsknoty, żalu, rozczarowania…  Ale powstało życie dla wielu zwierząt, dom i patrząc na otaczające mnie płaskie, niezagospodarowane tereny,  wręcz roślinną oazą… a może Arką? 

Szczególnie, kiedy patrzę na rozbrykane szczeniaki, a wyobraźcie sobie, że Reksio przejawia pewne skłonności ,,odrzucenia”. Tak jak baby lecą do nas, mało głów sobie nie porozbijając, przewracając się na tych swoich krótkich, nieproporcjonalnych jeszcze nóżkach tak Reksio jest z tyłu, niepewnie spogląda, czeka na aprobatę. Tak jakby wtedy, kiedy wybierałam suczki, on czuł, że jest ,,niechciany”.  Pamiętacie? Opowiadałam Wam (Dar życia), że chłopiec przysuwał się do sióstr, kiedy wybierałam… i jestem pewna, że to było On. Tamta chwila wyryła na jego duszy  swoje piętno. Jak o maluchach, to mają się dobrze. Rosną, rozrabiają, czekają na nowy dom, chociaż jakoś nie śpieszymy się z jego szukaniem… tak cudownie uczą się tego terenu poznając  go. Kebak ma już na swoim kącie pierwszą próbę zaganiania do kurnika – nosem popchnęła  kurzy kuper ku szopie. Nie śmiejcie się – kura z trzy razy większa od niej :)

Mieszkają w nim niechciane rośliny jak irysy, wyrzucone za płot w pokrzywy podczas wiosennych porządków, albo inne kwiatuszki rzucone w dołek na szkolnym parkingu  i przyniesione przez męża… przyjęły się wszystkie i pięknie rozrosły, odwzajemniając się pięknym kwitnieniem… a nawet gdyby nie kwitły i tak znalazły by miejsce w mojej Arce… Tak… to doskonała nazwa mojej działki – Arka. Przystań dla niechcianych zwierząt i roślin. A na fotce róża, to jeden krzew, kwitnący kolorowo. Moja pokrewna dusza, co to zdecydować się na jedno nie może. Kiedy rozkwita jest żółta, potem z wolna dostaje rumienia, coraz więcej, i więcej a żółć blednie. Po lewo kwiat świeżo rozwarty, po prawo na dniach przekwitający.