Wróbelki i osty

Gdyby nie to, że najcieplejsze promienie słońca przygasają koło godziny piętnastej (3 p.m.) to można by obecne dni pomylić z latem. Noce dużo chłodniejsze i pojawiające się już poranne przymrozki coraz wyraźniej uświadamiają nam, że to już jednak jesień. Może się komuś wydać nieprawdopodobne ale wróbelki zapozowały mi, wychodząc na przeciw mojej prośbie. Są to nasze, podwórkowe wróbelki mające gniazda pod naszym dachem, które od rana do zmierzchu ćwierkają na drzewkach przed tarasem i którym bardzo chciałam zrobić zdjęcie i je poprosiłam aby siadły tak, aby mój kiepski    aparat mógł je ,,sięgnąć" swym  obiektywem. I nawet nie musiałam długo czekać chociaż trochę się nagadałam. Może to mój głos je zwabił, nie wiem, ale twardo siedziały i czekały aż je obiektyw odnajdzie wśród tych gałązek. Zdjęcie i tak mocno wykadrowane ale są, mam i mogę się cieszyć ich widokiem, kiedy tylko zapragnę na nie popatrzeć. 


U nas, jak w większości u innych, niby nic się nie dzieje a się dzieje i jest w sumie podobnie bądź aż tak odmiennie, że może kogoś przerazić mój światopogląd.  Siedzę i dumam co tu napisać, jakie zdjęcia wstawić aby znów się nie rozgadać i najmniej zszokować. W sumie już na wróbelkach mogłabym poprzestać...
Zostałam natchniona przez kogoś ostem w ogrodzie a raczej wzmianką o tym, że jakieś ptaszki żywią się nim, bardzo proszę aby ta osoba odezwała się bo [tutaj] chcę wstawić link do jej posta.

 
Bardzo ubolewam, że nie ma w blogosferze możliwości oznaczenia sobie wybranych postów innych blogerów aby móc je sobie wyróżnić i potem do nich wracać. Zaczęłam sobie już kopiować linki do nich w prywatnej bazie danych. W każdym razie i ja postanowiłam znaleźć miejsce w ogrodzie na osty, które nota bene bardzo lubię. Na drugim zdjęciu nie udana próba uchwycenia biedronki na oście. Praca nad takim miejscem jeszcze trwa, najważniejsze, że jest już wybrane miejsce a to już połowa sukcesu. Te są na zasadzie przypadku bądź znów Matka Natura przyszła mi z pomocą słysząc moje plany albo mój entuzjazm. W sadzie, centralnie na środku sadu, gdzie rzucało się suche gałęzie i inne takie po wiosennych porządkach usypała się kupa różności, która miała być uprzątnięta ,,jutro" przez małżonka i stała się stałym elementem naszego sadu. Jako, że co jakiś czas odwiedza nas jeż ale natrafiamy na niego przypadkiem i tak naprawdę nie mamy pojęcia czy jest czy nie tym razem, więc na jesieni tego typu ,,konstrukcji" nie ruszamy bo mogą być już domem zimowym dla kogoś.

I na tej zasadzie, kolejny rok będziemy zimę spędzać z tą kupą, na której przez kilkuletnie ,,jutro" wysiały się te piękne osty. W przyrodzie nic się nie marnuje. I może tym razem na tym poprzestanę bo zagłębiając się dalej w moją ekologiczną egzystencję przyczynię się do choroby nerwowej części ogrodniczych duszków, które zaglądają na mój blog aby upewnić się, że ich ciężki trud działań ogrodowych jednak się opłaca :)

Kochani, pozdrawiam Was bardzo serdecznie. Ze względu na kontuzję nogi myślę sobie, że będę miała wreszcie czas aby nadrobić zaległości w czytaniu Waszych blogów :)