Sad pachnący owocami...

Sad  pachnący  owocami  to  mój  jeden  z wielu letnich obrazów z wakacji. Rozłożyste drzewa i gałęzie uginające się od owoców i stara śliwa w duecie z jabłonką podpierające się kijem i wyglądające  jak dwie starowinki stojące obok siebie i rozprawiające o tym co widzą, co słyszą i jak jest inaczej wokoło niż za ich młodości. Grube te podpórki podtrzymujące spękane konary nie mające już siły dźwigać własnych plonów. Brzęczenie owadów a w szczególności wszędobylskich os i trzmieli. Jako dziecko miałam wrażenie, że pachną całe drzewa. Nie tylko owoce, ale i liście i gałązki - pachnące drzewo od korzenia po sam czubek. Uwielbiałyśmy z siostrą Elą zerwać takie jabłuszko prosto z drzewa i tyle co przetarte o bluzkę czy spódnicę zjeść a jego soki spływały nam po brodzie. Gorzej było z gruszką, bo od razu przypomina mi się głos babci, upominającej nas abyśmy gruszkę umyły i obrały bo ,,gruszki skórka jest zdradliwa" i będzie nas bolał brzuch. Często siadałyśmy w niedzielny dzionek na kocu w sadzie i bawiłyśmy się a ja z wielką przyjemnością spoglądałam na błękit nieba poprzez koronę drzew owocowych. Cudownie mieniły się w słońcu gałęzie, listki a owoce wydawały się magiczne i prawdziwie rajskie. Ogromną frajdę sprawiało mi zbieranie owoców do wielkich koszy wiklinowych, w których ja, jako dziecko z powodzeniem bym się zmieściła lub do taczek czy mis. Jedne do bezpośredniego spożycia, drugie na zimowe przetwory inne dla zwierząt a jeszcze inne na kompost. Zbierało się wszystkie spady aby ,,drzewo się nie gniewało", że leżą pomarnowane jego owoce. Stara mądrość przemawiająca przez ludzi bo przecież nie wiedzieli, że soki gnijących owoców osłabiają drzewo owocowe.

Zaraz po wprowadzeniu się tutaj zajęliśmy się sadzeniem drzewek owocowych a ja w swej miejskiej naiwności już zaczęłam zastanawiać się co zrobię z nadmiarem owocu i snułam przyjemny obraz przyszłości jak  obdarowuję nimi całą rodzinę a szczególnie mojego tatę, który wprost przepada za owocami i uwielbia robić z nich dżemy a muszę powiedzieć, że wychodzą przepyszne. Wydawało mi się, że tak jak kwiatki sieje się nasionko, ono wschodzi i

wyrasta piękny kwiat, tak samo jest z drzewami owocowymi, sadzę młode drzewko a ono dość szybko produkuje owoce. Nie wiem jak męża ale moje rozczarowanie było wprost proporcjonalne do zapału zbierania owoców i tej pięknej wizji  owocowego dobrobytu z własnego sadu. Nie dość, że małpy nie chciały rosnąć, to jeszcze nie dawały rady przetrwać tutejszej zimy. Nawet okrywanie chochołami z pobliskich traw nie zawsze skutkowało. Rok za rokiem obserwowaliśmy ich wegetację. Zaczęliśmy sadzić w różnych miejscach doszukując się porażki w ciężkiej, podmokłej glebie. Nawet ,,chwast" zwany mirabelką miał problem z zaaklimatyzowaniem się co wprawiło w wielkie zdumienie mego wuja Stanisława bo ,,przecież to samo rośnie".  Specjalnie przywieźliśmy je od niego wierząc, że skoro tam jest chwastem to jest na tyle silny, że poradzi sobie i tutaj. I rzeczywiście lepiej - gorzej rósł. Jestem zodiakalnym kozłem, który charakteryzuje się niespotykanym uporem, nie mylić z zacietrzewieniem i rok rocznie z uporem maniaka kupowaliśmy młode drzewka, różnej maści i próbowaliśmy. Moja ślubna rybka już tracąc nadzieję zaczęła smęcić i buntować się przed kolejnymi niepotrzebnymi wydatkami, a muszę powiedzieć, że wiele miłości wkładał małżonek w pielęgnację każdego drzewa, kiedy niespodziewanie podczas typowo letniej wycieczki rowerowej z synem spotkałam na drodze anioła. Zatrzymaliśmy się na odpoczynek pod starą, rozłożystą wierzbą i tam spodziewać się powinniśmy raczej jakiegoś czarta a nie istoty dobrej. Osoba nazywana  przeze mnie aniołem w rzeczywistości była z krwi i kości płci żeńskiej mieszkająca tuż opodal i akurat wracająca do domu. Nic by nie było w tym dziwnego, spotykamy podczas wycieczki rowerowej wiele osób i nawet wymieniamy się z nieznajomymi uprzejmościami jak było też i w tym przypadku, ale tym razem ze zwykłego pozdrowienia rozwinęła się rozmowa a wręcz i późniejsza nić bliższej znajomości. W każdym razie przy tym pierwszym spotkaniu niespodziewanie weszłyśmy na temat drzew owocowych i dostałam

cały pakiet informacji na temat ich uprawy, co zrobić aby ruszyły ze wzrostem, kiedy i ile jakiego nawozu a przede wszystkim dowiedziałam się o cudownej azofosce, potrzebnej przy wzroście każdego drzewa i nie tylko. Rozmawiałyśmy chyba z godzinę, po czym po prostu każda z nas ruszyła w swoją stronę. Nawet mój syn dzielnie czekał aż się nagadamy i nie przerywał nam. Kontynuując wycieczkę rowerową nagle przeanalizowałam to spotkanie i poczułam jakiś wewnętrzny spokój i relacjonując przez telefon mężowi wszystkie porady, aby żadnej nie zapomnieć poczułam się tak jakbym na drodze spotkała prawdziwego anioła, który po prostu przyszedł nam z pomocą, z poradą... akurat tok rozmowy, zupełnie przypadkowy i luźny padł na drzewa owocowe, z którymi borykaliśmy się już czwarty rok? I traciliśmy nadzieję. Mąż czytał w necie o uprawie i znał azofoskę ale jak się okazało dawał ją w złym terminie i wiele innych rzeczy robiliśmy źle pod kątem naszej gleby. Dlatego tak nas cieszy każdy owoc pojawiający się na działce, bo jest od lat przez nas wyczekiwany. W tym roku debiutowała grusza konferencja a od dwóch pojawiają się mizerne ale zawsze jabłuszka. Za to mirabelka przeszła w tym roku najśmielsze nasze oczekiwania, po prostu tonęła w owocach. Fotki nie ma, nie wiem dlaczego, robiłam... gdzieś się zapodziało, ale najważniejsze, że mamy mirabelkę z żółtymi owocami i czerwonymi. Ogromnie cieszę się z czerwonej bo jest dużo słodsza. Ogromnie cieszą mnie nasze pierwsze gruszki :)