Litewskie ulice

Litwa niepodległość zdobyła jakieś 25 lat temu i prężnie rozwija się. Kiedy odwiedziliśmy ją kilka lat temu widać było w jak opłakanym stanie stała jej gospodarka. Wręcz raziła ogromna przepaść między naszymi krajobrazami wiejskimi a litewskimi z jej  przestrzenią nieużytków. Wiadomo, nie wszystko da się zrobić na raz. Poprzednim razem jak i tym razem zachwycała nas a'la autostrada (a'la- bo jest inna niż nasza, raczej przypominająca nasze drogi szybkiego ruchu), pociągnięta przez całą długość państwa jest fenomenalnym rozwiązaniem i szybką możliwością podróżowania. Wszystko co robią jest robione z dużym rozmachem, przemyślane, czego moglibyśmy się uczyć od nich.

Kaunas, Starówka

Od poprzedniego pobytu nie minęło wiele lat a Litwa przywitała nas polami obsianymi zbożem, pastwiskami ze stadami krów liczącymi nawet ponad dwadzieścia sztuk, kombajnami pracującymi, a jeszcze jakiś czas temu Litwini aby podnieść gospodarkę skupowali od nas najprostsze maszyny rolnicze, jak: pługi, młocki,  które w naszych gospodarstwach zalegały gdzieś po sadach czy stodołach lub lądowały w skansenach jako eksponaty. Imponująco szybko podnieśli gospodarkę i mimo, że zwiedzając nawet większe miejscowości miałam okazję cofnąć się w czasie i przypomnieć sobie swoje dzieciństwo i te szare ulice, bezpłciowe osiedla, traumatyczne place zabaw, które porównując z obecnymi były jakimś metalowym, niebezpiecznym miejscem zabaw, to czerpałam wiele radości ze wspomnień i naprawdę czułam się ,,jak w domu". Na obecną chwilę również można było ujrzeć w lepszym świetle własny kraj i  docenić swoją ojczyznę. 

Kaunas, Starówka

Porównując poprzedni wyjazd z tym, muszę jednak stwierdzić, że Litwa naprawdę w ciągu kolejnych kilku lat nadrobi stracony czas i przykro to napisać ale wyprzedzi nas i zostawi daleko w tyle w  sferze ekonomicznego rozwoju.

Obecnie ma przejściowy okres walutowy, czyli są dwie, obowiązujące waluty: Lit - waluta litewska i Euro. Społeczeństwo litewskie jest miłe, chociaż preferuje własny język ojczysty jako komunikację z turystami i łatwiej dogadać się w języku rosyjskim niż angielskim. Aczkolwiek za pewne nie długo i sferę turystyczną dopnie do perfekcji.

Podróżując z dziećmi nie mogliśmy nie zapoznać się z kluczową siecią pizzerii, która jest w każdej niemalże miejscowości, ale mimo wszystko staraliśmy się próbować

Klaipeda

narodowych potraw. Szczególnie upodobałam sobie zupy. Najczęściej udawało nam się trafić do jadłodajń z prawdziwym zapleczem kuchennym, dzięki czemu mój wrażliwy żołądek nie sprawił nam żadnego problemu. Jako turyści otrzymywaliśmy menu litewsko-angielskie i nie było najmniejszego problemu z zapoznaniem się z nazwami i co najważniejsze składnikami potraw. Naszymi faworytami był oczywiście sławny żurek litewski i kołduny, panom na trwale zapisał się w kubkach smakowych wędzony kalmar. 

Jako miłośnik przyrody nie mogłam nie zwrócić na nią uwagi. Klaipeda przypomniała mi jak piękne są szpalery kasztanowców posadzone wzdłuż alej, ale pogoda nie sprzyjała na uwiecznienie ich na zdjęciu. U nas kasztanowce zdziesiątkowane przez zarazę, tutaj na szczęście mające się dobrze. Momentami miałam wrażenie, że przemierzam ulice Paryża. Z pobytu na Litwie wywiozłam silne wrażenie, że Litwini kochają kwiaty a w tym roku moda była na pelargonie, chyba, że to ich narodowy kwiat. 

Palanga

Palanga

Zauroczyły mnie  ich kwietniki tworzące wręcz  kwiatowe drzewa, stojące dosłownie wszędzie gdzie tylko znalazło się na nie miejsce.  Pelargoniowe kaskady niczym chodnikowe wodospady, kwietniki na latarniach, na balkonach... wszędzie. Nawet kwietniki stanowiły element ruchu drogowego w sposób tak urzekający, że nie mogłam oprzeć się zrobieniu pamiątkowej fotki. Ot takie niby nic, a jakie piękne i estetyczne.

Palanga