Osiem par łap i cztery ogony

,,Jak to życie dziwnie się plecie” – Wielokrotnie każdy z nas to zdanie w swoim życiu powiedział w odniesieniu do różnych zdarzeń. Tak samo i ja dzisiaj, dokonałam po raz enty tego samego odkrycia wypowiadając w myśli to znane wszystkim zdanie z jednakową nutą zadziwienia jaka towarzyszy temu za każdym razem, patrząc tym razem na szczeniaki – Wielką Czwórkę. Są nadal z nami i mają się dobrze. Podrosły, w końcu dobijają do trzech miesięcy już albo dopiero. W każdym razie są większe od kota dzięki masie ciała i nieustającemu wzrostu i na tyle już duże, że zaczynają towarzyszyć nam na ,,drugie pole”, podczas wyprowadzania kóz. 

Nie ma co szukać na fotce czwartej głowy, ponieważ podczas naszych wypraw zawsze jedno z nich zostaje na podwórzu, nie wiem czy to przypadek czy zamierzone, ale tak jest za każdym razem.

W każdym razie właśnie to poszerzenie ich obowiązków czy terytorium spowodowało me dzisiejsze zadumanie zapoczątkowane na nowo odkryciem ,,jak to życie dziwnie się plecie”. Szczeniaki, których los w dniu ich narodzin był pod ogromnym znakiem zapytania, niechciane, niepotrzebne już w łonie matki skazane na ostrą selekcję bez prawa głosu, dziś są dumnymi posiadaczami rozległych jak dla siebie włości, bo prawie 8 tysięcy m2. Ful pracy i obowiązków z tytułu stróża posiadłości, a my już widzimy pozytywny efekt ich codziennej  pracy, pomimo, że są jeszcze takie małe. Kiedyś spotkałam się z  opinią, że szczeniaki małych ,,ras” szybciej dorastają od większych gatunkowo rówieśników. I rzeczywiście coś w tym jest.  

















Naszej Suni o dużych gabarytach dość długo się zeszło nim dorosła, myśleliśmy wręcz, że nigdy to nie nastąpi, te szczeniaki pomimo bardzo jeszcze młodego wieku już wykazują oznaki pewnej dorosłości. Nadal się bawią, a teren przed domem jest pewnego rodzaju usypiskiem śmieci stworzonym z oryginalnych ich zabawek, jak: szmatek, kartoników, pojemników – wszystkiego co da się pogryźć  i poszarpać. To ich czas, to ich prawo, cierpliwie zbieramy i podsuwamy kolejne.

Na polu dzieciństwa nadal góruje zabawa w ,,brzuszkiem do góry". Ale równocześnie same z siebie zaczynają czuwać, reagować na dźwięki, jakby gdzieś w genach miały zapisane  to pilnowanie terenu. Oczywiście bardzo się z tego cieszę, że w ich genach znalazło się ,,ziarenko” stróża i być może pasterskie? Jeszcze do końca tego nie wiemy. Uczą się, poznają teren a przede wszystkim są takie radosne. Wszędzie ich pełno a biegnąc całą świtą mimo małej wielkości robią wrażenie.  Szczekają wszystkie, głośno i donośnie ale to jeszcze taki dziecięcy głosik. Jako zwierzę stadne, opuściły swoje prywatne apartamenty i w toku poznawania swoich włości przeprowadziły się do budy Suni i śpią wszystkie na kupie razem z nią. Skoro nie zrezygnowała ze swoich włości to znaczy, że jej to nie przeszkadza, czasami trąca je nosem, ale już ze względu na swój wiek nie przejawia oznak opiekuńczych. W końcu wychowała tyle pokoleń kotów, że należy się jej emerytura.

 

Nie wyobrażam sobie już tego podwórza bez nich. Znalazły dom a może to dom znalazł ich? Nie mam pojęcia, ale wiem na pewno, że Życie nie przestanie mnie zaskakiwać.

,,Jak to życie dziwnie się plecie..."