Tulipany

- Uwielbiam tulipany... - Powtarzam od lat. 

Jasne, jedni powiedzą, że wszyscy je lubią inni, że jak by mogło być inaczej, skoro ja przecież wszystko lubię... Ale to nie tak. Myślę, że normalną rzeczą jest to, że człowiek otacza się tym co lubi, na szczęście w mniejszości są ci, którzy otaczają się rzeczami nielubianymi. Powiem więcej, te rzeczy, których nie ma wokół mnie to są to przedmioty, których albo nie lubię, albo jeszcze nie wiem, że lubię. W każdym razie w parze z otaczaniem się przedmiotami, które się lubi idzie mówienie o nich. A otaczamy się nimi wszędzie. W domu, w ogrodzie, w samochodzie... kolekcjonujemy nawet ulubione sklepy. Dlatego na blogu przede wszystkim opowiadam o tym co lubię. W sumie po co pisać, o czymś czego się nie lubi? Mnie osobiście lepszą frajdę sprawia patrzenie na ,,szklankę do połowy pełną" i w ogóle szukania tych pozytywów i plusów dnia codziennego. Wystarczy, że świat, w którym żyję nie weryfikuje dobrych i złych rzeczy i rozdaje na lewo i prawo oba, na zasadzie, co mu pierwsze wpadnie do ręki i kto się akurat napatoczy (show up). Dlatego dziś będzie o tulipanach, których nie może zabraknąć w moim ogrodzie, chociaż był czas, że ich nie było... były to bardzo smutne i smętne wiosny dla mnie. Kilka pierwszych wiosen, jak zamieszkałam tutaj... kawał ziemi bez ani jednego tulipana. 

Dziś to już zupełnie inna bajka. Ale kiedy się zastanawiam nad tym, to nie wiem, w którym momencie swojego życia pokochałam je. Są to jedne z nielicznych kwiatów, które wręcz wpuszczam do domu w formie ciętej. Może nie zawładnęły całym terenem, jak widuję w wielu ogrodach i podziwiam to zacięcie przy misternym sadzeniu cebulek tworząc kolorystyczne plamy i całe kompozycje. Przyznam się, że nie miałabym cierpliwości tak sadzić kilkadziesiąt cebul i jeszcze pilnować aby mi się żadna nie zmieszała i nie zburzyła tego zaplanowanego ładu. Za każdym razem widok zapiera mi dech w piersiach i jestem pełna, szczerego podziwu dla każdego tak twórczego ogrodnika. U mnie są jak zwykle wkomponowane w zieleń i udają, że same się posadziły i są tu od lat, jako forma dzikiego, polnego tulipana. Raz sadzę w grupach innym razem mieszam ze sobą tworząc jakby tulipanową łączkę. 

W zależności od duchowego nastroju.

W każdym razie nie wyobrażam sobie już żadnego maja bez widoku tulipanów. Rok rocznie pozostawiałam je w ziemi ale tym razem te cebule, które nie zakwitną, zamierzam wykopać i posadzić znów jesienią. A sporo mam już takich ,,niekwitnących cebul", które tylko zaznaczają swoje istnienie i widać potrzebują pomocy. 

Życzę wszystkim wspaniałego duchowego wypoczynku 

podczas majowego weekendu :)