Maj w ogrodzie

Za pewne będzie sprawiać wrażenie, że marudzę, ale to nie tym razem, raczej są to przemyślenia na temat moich majowych obserwacji przyrody. Nie wiem jak w innych ogrodach jest w tym roku ale na mojej działce jest zdecydowanie inaczej niż za zazwyczaj o tej porze roku. Po pierwsze gdzieś zapodziały się niezapominajki. Z racji dużych zasobów terenowych i mojego luźnego podejścia do estetyki rabat mogą się rozsiewać spokojnie a nawet z lekką ospałością, więc kwestia niewysiania się w zeszłym roku odpada. Zwyczajnie ich nie ma... są jakieś pojedyncze sztuki a nie małe, niebieskie poletka pod piwoniami, gdzie właśnie powinny być.

Drugą sprawą jest dziwna zieleń... mocny kolor, który raczej przewidziany jest na okres letni a nie wiosenny. O tej porze roku miałam różne odcienie zieleni, od jasnego po ciut ciemne z rzadka o barwie soczystej, jakby pełnej. Wyraźnie wyróżniały się krzewy od drzew, nie wspominając o trawniku. Patrząc przez okno mam jeden pas kolorystyczny przypadający na pełnię lata. Dobrze, że ludzkie oko rozróżnia kształty bo tak to miałabym wrażenie, że otoczona jestem pasem zwartej, zielonej masy. Ale skupię się mimo wszystko na kolorach jakie są  wśród tej wszędobylskiej zieleni. Mam wrażenie, że niektóre kwiaty w zeszłym roku kwitły później, albo krócej... nie pamiętam, żeby razem z rododendronami kwitły fiołki. Jeszcze nie zrobiłam zdjęć z racji brzydkiej pogody ale kwitną już pierwsze irysy brodawkowate, muszę podejrzeć w archiwach zdjęć, kiedy kwitły w poprzednich latach.

Majowa pogoda również nie była oszałamiająca, raczej płaczliwa i naburmuszona pogrzmiewając co kilka dni gdzieś z daleka a raz nawet błyskało tuż nad naszym dachem, ale na świetlistych postrachach się zakończyło. Jak przystało na dominujący kolor nie mam zielonego pojęcia jakim cudem udało nam się dokonać dwóch koszeń działki, skoro maj ciągle beczy i beczy, nie wiedzieć za czym wzdycha, może za marcem, który był piękny, słoneczny i bardzo ciepły.

Nawet teraz pisząc ten post zerkam na działkę siedząc przy moim balkonowym oknie i patrzę jak wiatr kołysze  smukłymi brzozami i olchami. Jakby tańczyły jakiegoś walca, wszystkie raz w jedną to znów w drugą stronę. Raz łagodnie i delikatnie pochylając je, to znów szarpiąc i podrywając jakby chciał wyrwać drzewa z korzeniami... stoją! Czy one to lubią? Większego wyboru nie mają, przez miliony lat chyba się przyzwyczaiły? Z wysokości drugiego piętra inaczej patrzy się na drzewa kołysane przez wiatrzysko, zupełnie inaczej to wygląda. Nie powiem pięknie i zarazem zaskakująco w duecie z huczeniem wiatru dochodzącego zza zamkniętych drzwi, ale w maju to raczej spodziewałam się innej pogody. Na taką pogodę moja babcia mawiała, że ktoś się powiesił... Mam nadzieję, że nie. W każdym razie miło siedzi się w domu i patrzy się na tą pogodę zza okna.

 

Ciekawe jak sobie radzą z takim wiatrem ptaki mające gniazda na wysokości tych huśtawek. Ja bym chyba dostała choroby morskiej bujając się tak zamaszyście. Ale ten wiatr wróży ładną pogodę... rozwieje chmury wiszące od co najmniej dwóch tygodni nad naszą okolicą i znów wyjdzie piękne słońce. A mnie jest mimo wszystko szkoda tego maja... Mógłby jeszcze pobyć tylko z ciut ładniejszą pogodą.

I winowajca mojej obecnej alergii - berberys, pięknie przebarwia się na jesieni, pięknie wygląda latem, ale obecnie kwitnie równie okazale  i jeszcze okazalej śmierdzi... to znaczy pachnie, ale zapach jest dla nas alergików koszmarny.