Rogate diabełki

Patrząc na nie, szczególnie jak uda mi się popatrzeć na ich facjatki tak en face, to dochodzę do wniosku, że te wszystkie obrazy diabłów wzięły się z niespodziewanego spotkania właśnie z koziołkiem. Być może bogu ducha winien rolnik, dawniejszy chłop przysnął przy miedzy pod drzewem wierzby i taki koziołek niespodziewanie nadbiegł może nawet o zmierzchu, albo koło południa w blasku promieni słonecznych... wspiął się na tylnych nóżkach aby sięgnąć wierzbowej gałązki i w takiej oto pozycji ujrzał go zaspany jeszcze człowiek. A może nawet został zbudzony gwałtownym pobekiwaniem, które mu się skojarzyło z ludzkim głosem? Sama bym czmychnęła w te pędy nie starając się nawet przyglądać stworzeniu, w dodatku w czasach mocnego naporu bożego i budzenia ogólnej, religijnej trwogi. To ma sens. 

W każdym razie, maluchom nie tylko urosły różki i to takie już spore i grubawe, ale  i charakterek się wyklarował odpowiednio chochlikowy. Jak wspomnę ich przestrach pierwszego wyjścia z szopki na dwór to uwierzyć nie mogę, że to te same zwierzaki. 

Wiedzieliśmy, że nie będą się wiecznie trzymać ,,mamusinego ogona" ale nie spodziewaliśmy się, że to nastąpi tak szybko. Również nie spodziewaliśmy się, że tak szybko będą ,,smakować" i podgryzać wszystko co tylko spotkają bądź wpadnie im w oko.

Naiwnie, jak przystało na klasycznego laika wierzyliśmy, że jako małe kózki będą na razie jeść trawę... taaaa. Naiwność ludzka nie zna granic. W każdym razie w zawiązku z ich wręcz nagannym zachowaniem, za to typowym kozim, zabieraliśmy je na tzw. ,,drugie pole" gdzie mogły wyhasać się i co najważniejsze smakować do woli. Ze względu na nieogrodzony teren niestety nie mogą być same. Poza tym Melcia już przy pierwszym przyjściu na nie dała klasycznego dyla, pędząc niemalże w kierunku domu a przynajmniej dobrze znanego ogrodzenia. Nie wiem czy to zapachy dzikich zwierząt ją niepokoją czy brak

ogrodzenia, ale czuła się bardzo niekomfortowo i uwiązana, wręcz, musiała mieć nie tylko kontakt słuchowy z nami ale i wzrokowy. Za drugim razem było już o wiele lepiej, bo zauważyła, że przychodzimy razem i co najważniejsze dla niej - razem wracamy. Przy każdej nadarzającej się okazji chodzenia na pole zabieramy całą trójkę aby mogły się wybiegać. Mają do dyspozycji przeróżną roślinność i mogą ja jeść bez ograniczeń... no prawie. Bo tam też rośnie kilka ważnych dla nas ,,zielonych obiektów" ale w tak wielkiej

różnorodności na razie nie zwracają niczyjej uwagi. Poza tym Melcia ciągle je nawołuje i pilnuje aby się zbytnio od niej nie oddalały. Z czasem i ten teren w jakiś sposób ogrodzimy na razie jest to w planach, w dodatku, że bardzo byłabym niespokojna jak by same były. Jest to teren niby przy naszej działce ale mimo wszystko dalej, chwila nieuwagi. Tutaj sporo mieszkańców spaceruje z psami, dużymi psami, wypuszczając je luzem, bo skoro taka przestrzeń nieużytków to niech i ich pupil się wybiega i mogłoby dość do nieszczęścia. Czasami nie samą niepokoją, biegające luzem wielkie psy a właściciela nie widzę, mimo, że rozglądam się za nim. Dlatego zabraliśmy się za ogrodzeniem kawałka wolnej przestrzeni na działce i tam zrobienia kózkom ,,małego wybiegu" takiego poręcznego, do którego sobie pójdą wyprostować nogi i w którym również Melcia będzie mogła sobie swobodnie chodzić.