Po wiosennej burzy

Wczoraj zaliczyliśmy pierwszą, wiosenną burzę. Po grzmiała krótko i poszła dalej oznajmiać koniec zimy. Za to pozostawiła za sobą istne urwanie chmury... lało!! Rzadko kiedy mam okazję stojąc na zadaszonym balkonie słyszeć uderzenia deszczu o ziemię. Waliło niczym w bębny. Deszcz wyczekiwany przez wszystkich. W czwartkowy wieczór już ciutkę pokropiło a na wieczór zrobiło się cudownie ciepło. Mimowolnie zawróciłam od drzwi wejściowych i usiadłam na ławeczce pod domem aby posiedzieć i poczuć to ciepełko. Zrobiło mi się tak dobrze na duszy, że nawet nie patrzyłam czy niebo jest rozgwieżdżone. Po prostu siedziałam i czerpałam radość z chwili.

Z przyjemnością popracowaliśmy  z mężem dłużej przed domem  przy sztucznym oświetleniu, ale o tej pracy będzie innym razem. Sprawiało nam ogromną radość siedzenie na dworze. Tak miło i ciepło, bezwietrznie... Ale tego wieczoru, kiedy już wokoło było ciemno, zwróciło mą uwagę to, że ptaki nadal trelowały, głośno, radośnie i w większej ilości. Na ogół o tej porze słychać było tylko pojedyncze dźwięki. One wiedziały, że nadchodzi burza...

A dziś, kiedy jeszcze noc królowała za oknem, obudził mnie przepiękny śpiew słowika. Musiał siedzieć gdzieś blisko, skoro tak dobrze jego głosik wdzierał się do mnie przez szczelne zamknięte drzwi balkonowe. Cudownie, rześkie powietrze. Ziemia, drzewa, krzewy i wszystkie najmniejsze roślinki i stworzenia od razu odżyły po tej pompie wody z nieba. Sama wypatrywałam deszczu, grabiąc zawzięcie działkę, właśnie dla tej chwili, kiedy spadnie deszcz szybciej trawa się zazieleni. Wiem o tym... widzę te czary Matki Natury rok rocznie i za każdym razem mnie one zachwycą i jestem zdumiona ich rezultatem. Po obfitym deszczu, po jednej nocy, albo po dniu zaledwie, działka staje się zielonkawa a w niektórych miejscach wręcz soczyście zielona, jakby pani Wiosna ją po prostu pomalowała farbą. Tak też właśnie jest dzisiaj. Stanęłam w kuchennym oknie, czekając na gwizdanie czajnika i nadziwić się nie mogłam jak już zielonkawo się zrobiło. A po mocnym wietrze jaki jeszcze dodatkowo wiał razem z ulewą mogę się na nowo przywitać z grabiami. Wiatr postrząsał zawieszone leniwie, suche liście  na drzewach, które tak spędziły zimowy czas. Moje dębusie nie pozbyły się liści, powiewały  i nadal wiszą. Mam nadzieję, że w końcu je zrzucą.

Wierzby łapczywie ciągną wodę bo na przedwiośniu widziałam, że wiele z nich mało bazi miało, chyba z tej suszy pozimowej. Nie było śniegu, nie było co stopnieć i susza przywitała Wiosnę. Moje wierzby nabrały kolorków zielono- żółtych puchatych kotłów. Z balkonu dojrzałam pas krzewów porzeczek, które przebudzone machały do mnie swoimi zielonkawymi gałązkami... I wsłuchiwać się zaczęłam w dziwny dźwięk dobiegający ze skraju lasu. Nie jestem pewna ale to chyba był dzięcioł? Echem rozchodziło się stukanie, głuche stukanie o drewno, zbyt delikatne aby było działaniem człowieka. Najpierw pomyślałam o jeleniu albo koźle, mogło to być echem dochodzące do mnie ryczenie, ale bardziej skłaniam się ku dzięciołowi stukającemu w drzewo... ale znów tak dobrze by się niosło? Ale o poranku każdy dźwięk jest ostrzejszy i wyraźniejszy z powodu panującej wokoło ciszy, a weekendowy ranek jest jeszcze bardziej wyciszony.

W tak piękny poranek nie można bez końca stać na balkonie. Wybrałam się na spacer po działce aby przyjrzeć się wszystkiemu z bliska. Za chwileczkę kwitnąć będzie forsycja. Ach! Ileż ja miałam z nią zmartwień aby się zadomowiła... Bez coraz bardziej pęcznieje. Działka pachnie... pachnie drzewami, krzewami... trawą... pachnie świeżym powietrzem. Zbliżając się do stawiku doleciał mnie rechot. Już? Nie za wcześnie? Marzec... niby koniec marca... w sumie zaraz będzie kwiecień. Doliczyłam się trzech sztuk, które na mój widok w dodatku jak zwykle w asyście kotów zrobiły natychmiast chlup w głąb wody a przynajmniej skryły się pod jej taflę, nieruchomiejąc i przekonując cały świat, że ich absolutnie tutaj nie ma. Jeszcze za wcześnie na ich koncerty, dobiegające do mnie do sypialni i nie dające spać. 

Razem z tulipanami wyglądają też liliowce, największe ich skupisko jest na kurzej rabacie, ścigają się wzrostem z irysami. Jeśli tylko żadne zwierzę czworonożne i dwunożne nie zadepcze mi roślinek to będę miała śliczny liliowcowy ogród. Właśnie sobie przypomniałam, że zakupiłam cebule lilii... chyba już pora na ich posadzenie do ziemi. Nawet wiem gdzie czekają - na pułeczce szafki w pralni. (to tak gdyby mnie złapała skleroza i miałabym sobie w brodę pluć, że pamiętałam teraz i mając możliwość zapisania, nie zrobiłam tego :P ) Cebule lilii przy pralce!.

Miłego dnia życzę wszystkim Odwiedzającym :)