Przyleciała do mnie wiosna

Dziś był wspaniały poranek. Z samego rana, gdy tylko wstało słońce obudziły mnie dobrze mi znane i od jakiegoś czasu już wyczekiwane odgłosy sąsiedzkie. Państwo Szpakowińscy powrócili do swego gniazda tuż za moją ścianą. Od razu prężnie zabrali się za porządki. Stanęłam przy drzwiach balkonowych aby stęskniona ich widoku nacieszyć duszę i sąsiad nawet przysiadł na momencik na kolumnie balkonowej i wydał kilka dźwięków powitalnych, ja widziałam tylko przez szybkę ruszający się dziobek i powrócił szybko do swoich zajęć. A pracy przed nimi wiele... I rzeczywiście ona ostre rewolucje porządkowe robi w środku a on lata w te i we wte nie wiem z czym, nie wiem za czym bo jeszcze niczego w dziobku nie znosi, ale kilometry w rundach robi. Przynoszenie gałązek i patyczków, suchych traw to będzie później. Imponująco wygląda to z kuchennego okna jak leci taki mały ptaszek  z dużo dłuższym patyczkiem od siebie. Wtedy uwijają się jeszcze szybciej... Dziś me serce radują dźwięki dochodzące z ich gniazda pod naszym wspólnym dachem.

Kolejne trzy szpaki dojrzałam na drucie słupa i przypomniało mi się jak pewnej wiosny, przylecieli nasi sąsiedzi, a my jesienią czy późnym latem otynkowaliśmy dom z dwóch stron i wyglądał inaczej. Tak jak dziś po prostu przyleciały do swojego gniazda, tak wtedy chyba z tydzień siedziały na drutach słupa i przyglądały się... domowi, a może nam? Może zrodziła się jakaś wątpliwość, czy aby na pewno we właściwe miejsce przyleciały i czy im się dachy nie pomyliły? A może zastanawiały się, czy to my nadal tu mieszkamy, bo może ktoś inny nie będzie chciał mieć ich za sąsiadów? Siedziały na tym słupie i debatowały. Ich rozmowy i do nas na dół docierały. Ale pewnie znajomy szczek naszej suni, nasze głosy przekonały ich, że prócz koloru domu nic się nie zmieniło.

Wyszłam dzisiaj na taras przywitać się z dniem. Pięknie słońce świeciło dając nadzieję na słoneczny dzień. Wczoraj było brzydko i moje plany ogrodowe nie wypaliły, więc wybraliśmy się na rekonesans po sklepach ogrodniczych. Wróciłam z kilkoma nasionami, cebulami storczyków i lilii azjatyckich i jeszcze jakiejś jednej ale teraz nie pamiętam jej nazwy. Przywiozłabym dużo więcej nasion ale w porę pojawił się mąż i odciągnął mnie. To jest taki pierwszy zryw wiosenny, w którego amoku jestem wstanie wsadzić do koszyka pół asortymentu a potem zastanawiać się co z tym zrobić. 
W każdym razie, wracając do tarasu, doleciały mnie pogwizdywania państwa Szpakowińskich. Zimową porą musiałam się wręcz wsłuchiwać aby usłyszeć jakieś ptaki. Czym bliżej przedwiośnia bardziej ochoczo ćwierkały wróble i słyszałam sikory oraz co jakiś czas chyba śpiewał skowronek i wydawało mi się, że jest już dość gwarno na działce. Ale dziś dopiero szpaki uświadomiły mi, że bez nich było nadal cicho... dopiero one wniosły ptasie odgłosy i wypełniły sobą przestrzeń podniebnego dźwięku. Na działce od dziś zrobiło się głośno, gwarno i radośnie. A ja cieszę się, że znów są. Jesienią już tutaj na blogu żegnałam się z nimi i zastanawiałam się jak długo trzeba będzie czekać do ponownego spotkania... czy w ogóle powrócą? A dziś są... 

Podczas porannego spaceru czy obchodu działki zajrzałam i nad przydomowy staw... z którego wypłoszyłam dwie dzikie kaczki, dwie kolejne tuż przed moim wyjściem przeleciały nad domem. Wracają... to już najprawdziwsza wiosna! Nieważne czy jeszcze spadnie śnieg i mrozek poszczypie. Dla mnie to już wiosna, kiedy państwo Szpakowińscy sprzątają swoje gniazdo.

W stawie nie ma lodu, tafla wody łagodnie poruszana przez lekki wiaterek również czeka na swoje oznaki wiosny. Myślałam, że dojrzę ryby, które mam nadzieję, że przezimowały i nie zostały zjedzone przez powracające kaczki. Cóż... coś za coś... Nie dojrzałam jeszcze wyraźnego życia w nim ale moja koteczka chyba tak. Jak tak patrzę po zdjęciach to jeszcze szarawo i smętnie... chociaż gdzieniegdzie zieleni się na rabatach. Wyglądają krokusy i tulipany... Pięknie świeci słońce i mam nadzieję, że będzie piękny dzień. Takiego dnia wszystkim życzę przy niedzieli.