Ja ogrodnik

Moja działka to dziwny ogród, w którym można się nawet dopatrzeć charakterystycznych reguł  aranżacji ogrodów ale stworzony tak jakby ślepy malował obraz. Ale wiecie co? Kiedy patrzę na niego z wysokości tarasu albo balkonów to bardzo mi się podoba. Z parteru też. Ostatnio nawet podzieliłam się z mężem takim uczuciem czy myślą, że patrząc na nasz ogród, przynajmniej na tę część najbardziej zbliżoną do ogrodu a przeze mnie zwaną ,,starą częścią", od razu widać, że jest on stworzony przez miłośników ptaków. 

I tak właśnie jest. Jak sięgnę pamięcią od początku myślą przewodnią były ptaki. Mój mąż, niespełniony leśnik automatycznie podążył za tą ideą, chociaż pierwsza jego myśl zmroziła moją duszę, czego dowodem jest to, że dość mocno zapisała się w niej i wyprzeć tego strasznego wspomnienia nie mogę mimo pięknych rzeczy przyrodniczych jakie nastąpiły potem i tworzą się od tylu lat. 

Ropucha z jesieni chyba się ze mną zakumplowała (to make friends). Być może nie doceniłam faktu jej pójścia w zimowy letarg w mojej obecności traktując to jedynie jako epizod naszej wspólnej codzienności. Dla niej to chyba nie był tylko epizod. Nie znam się na życiu ropuch, czy są terytorialne ale wspólnie dzielimy przestrzeń wokół altany. Obydwie upatrzyłyśmy sobie pas rabaty przed nią i obie na swój sposób ją porządkujemy. Dokładnie wczoraj w dość niespodziewany dla siebie sposób odkryłam miejsce jej letniej rezydencji a mianowicie pod źdźbłami gęstej kępy trawy ozdobnej. Chciałam ją z lekka uporządkować usuwając uschnięte jej części, kiedy oko w oko stanęłam przed ogrodowym płazem. Ropucha wykazała się większym refleksem i po prostu zamarła licząc na to, że ją dojrzę, nie dotknę i nie wydam tego potwornego dźwięku... swoją drogą, ciekawa jestem jak nazywa mnie ropucha? W istocie tak też się stało. Moje oko dojrzało, serce zamarło, przekazało informację do mózgu albo i go pominęło, w każdym razie zaczęło bić dalej, zabrało rękę od trawy a nogi całe moje ciało. Ptasie trele nie zostały zakłócone, kolejna nasza wspólna tajemnica byleby nie przerodziła się w jeszcze bardziej zażyłą znajomość bo ja absolutnie nie jestem na nią gotowa.

 

A teraz o zdjęciach, jeśli ktoś myślał, że będzie fotka ropuchy to niestety nie. Nawet gdybym miała aparat pod ręką to spotkanie było tak niespodziewane, że raczej o zrobieniu zdjęcia bym nie pomyślała. Pierwsze zdjęcie to przepiękny lilak wielkokwiatowy, który cieszy mnie ogromnie bo ciągle był podjadany przez Melcię i tak naprawdę odradzał się na nowo i nie byliśmy pewni czy przypadkiem nie jest szczepiony i odrodzi się podkładka. W temacie bzów to wstawię link do zagranicznego bloga, przepięknego ogrodu, który teraz tonie w lilakach (lilacs). Uwielbiam do niego zaglądać: Aiken House & Gardens. Kolejne dwa z bodziszkiem korzeniastym, który fantastycznie zadomowił się. Dwa ostatnie to kuklik ogrodowy, który jest byliną zimującą w gruncie. Bardzo podoba mi się wśród traw i smukłych liści innych kwiatów ogrodowych. Jest takim pierwszym kwitnieniem nim nadejdzie czas liliowców. Jeszcze raz rzut okiem na fragment naszej wspólnej rabaty z Ropuchą. I dostała swoje imię. 

Bardzo serdecznie pozdrawiam  wszystkich czytelników

 i życzę miłych chwil.

:)