moje rozmarzenie...

Korzystając z pięknej, słonecznej pogody i troszkę chłodniejszej niż te ostatnie upały, wybrałam się dziś po pracy na spacer. ,,Spacer" to może jednak za dużo powiedziane, wszak przeszłam zaledwie kawałek drogi z pracy do domu. W każdym razie zapragnęłam popatrzeć na rosnące polne kwiaty, posłuchać ,,co w trawie piszczy". Jakbym miała tego mało we własnym obejściu, ale na obcym nieużytku może jest piękniej? Nie przeszkadzała mi pobliska droga szybkiego ruchu, wyłączyłam się... patrzyłam na niebo i otaczający mnie świat i znów zachwyciłam się jego pięknem i doskonałością... 

Było mi tego mało. Dzisiejsze popołudnie było takie przyjemne, a chmury na niebie i jego  błękit cudnie rozświetlony przez promienie słońca wręcz zapraszały nie tylko na pobyt na dworze ale  i na długi spacer. Wybrałam się więc z mężem na nasze ,,drugie pole". Nawłocie i  tojeść pospolity porosły po pas tworząc zwarte zielone łany niczym zboże, pięknie będzie, kiedy rozkwitną. Zwiewnie pląsały kłosy trawy, szumiąc w takt naszych kroków. Uwijały się pobrzękując pszczoły i trzmiele siadając to na kwiatkach polnych to na kwiatach jeżyny. A ja wodziłam tylko oczami za piękną, dziką roślinnością i nie mogłam się nadziwić jak przyroda sama sobie gospodarzy i jak jej to wspaniale wychodzi. Podziwiając dzisiaj przyrodę przypomniał mi się fragment wiersza Barbary Wójcik: (cały wiersz można przeczytać tutaj .)

,,Polskim łąkom się pokłonię nisko,
popatrzę sercem na zielone łany
przy kwiatach stanę i przy trawach blisko
otulę myślą mój świat ukochany.

Ten, co się mieni setek kolorami
i dnia każdego woła do mnie szczerze
słońcem poranka chce się dzielić z nami
dla nas istnieje od zawsze- w to wierzę. [...]


















I tak mi dzisiaj było dobrze...

Jaki ten świat jest piękny...