W zgodzie z naturą

Właśnie pada. Delikatnie mówiąc bo leje jak z cebra o wielgaśnych dziurach. Wsłuchując się w szum spadającej wody zaczęłam się zastanawiać nad początkami oswajania się z tym miejscem, które może kiedyś stanie się ,,moim kawałkiem nieba"? Pompa wody lunęła, nawet zagrzmiało i jak za ciachnięciem noża ustało przejaśniając się z lekka aby za chwilę znów na nowo lunąć. To chyba jakaś zabawa sąsiadów z chmurami? Co który wyjdzie do warzywnika czy na podwórze to zaczyna lać znienacka i wygania ich do domu. Śmiesznie nawet wygląda taki szybko uciekający dorosły człowiek. Może to im się podoba, z wysokości chmury to pewnie zabawniej wygląda - uciekająca mrówka. Schowają się to przestaje i ta zabawa trwa już z dwie godziny.  Teraz słyszę, że coś sąsiad piłuje i pewnie zaraz znów lunie... Nie będę przytaczała wymiany zdań między sąsiadami jaka dociera do mnie przez otwarte drzwi balkonowe bo bogactwo słownikowe znacznie gryzło by się z moim zamysłem klimatu blogowego. Wygląda słońce, ciekawe na jak długo? Rozśpiewały się ptaki, a jest ich wiele... tak, one były tu dużo przede mną, przed nami. To ich ziemia, ich niebo i ich teren, ja jestem tutaj gościem, mam nadzieję, że nie intruzem czy wrogiem... I to jest mój cel odkąd tu przybyłam - nie niszczyć, nie ingerować. Wybierać półśrodki, iść na kompromis. 

Zaczęłam od spacerowania po ogrodzonym zarośniętym polu. Wsłuchując się w koncerty świerszczy i zastanawiając się ,,co tutaj robię? " Próbowałam ogarnąć ten teren swoim miejskim umysłem. Jak by na to wszystko nie spojrzeć było to przerażające jako wizja życia na co dzień. Dobrze, że na ten czas zapomniałam o kleszczach przyglądających mi się ze szczerym uwielbieniem i wielkim apetytem. Za to jako miejsce weekendowych wypadów było fajne i jak najbardziej kuszące dla każdego ,,blokera" Przestrzeń, zieleń, pustkowie, cisza, spokój, odgłosy przyrody... nacieszyć wszystkie możliwe zmysły i wio na powrót do miasta, a tu gucio! Figa z makiem - sielski raj na co dzień dla alergika na zapachy :)

Snułam się niczym polna Nimfa przyglądając się dzikim roślinom, przycupnięta w kępie traw wypatrywałam koników polnych i słuchałam koncertów świerszczy lub obserwowałam z bezpiecznej odległości wygrzewające się na kamieniach malutkie jaszczurki, bądź leżąc w trawie patrzyłam na płynące białe obłoczki po pięknym, niebieściutkim niebie. Kto wtedy myślałby o kleszczach leżąc czy przedzierając się przez półmetrowe trawsko i inne chwaściory. I wiecie, że żadnego ,,nie złowiłam"? Być może tyle we mnie jadu się jątrzyło i negatywnej energii, że co żyw wszystko omijało mnie wielkim łukiem a sprawa konsumcji bagatela mej osoby zdawała się nierealną. Ma to też i swoje plusy jak by się przez chwilę nad tym zastanowić :)

Gdzieś w oddali zapiał kogut, zamuczała krowa i tylko ptasie śpiewy zagłuszane pojedynczym szczeknięciem znudzonego psa sąsiadów. Zapomniałabym o skrzekliwych bażantach z nagła podrywających się do lotu. 

W takiej o to scenerii z mary sennej zaczęła tworzyć się jakaś zamglona wizja pierwszych prac działkowo-ogrodowych oraz  rabat i nasadzeń.

Wszyscy radzili nam aby przeorać cały ten teren, usunąć małe zagajniki brzóz, olch i wierzb, teren obsadzić ,,ładnymi iglakam i zasiać trawę" Może mieli rację? Wiele razy w chwilach zwątpienia, rozczarowania czy ogrodowej porażki żałowałam, że ich nie posłuchałam, ale dziś wiem, że trawnik w sąsiedztwie dzikich łąk nie miałby szans się uchować, to po prostu nierealne. Samosiejkowe zagajniki przerzedziliśmy bądź same się wyeliminowały w myśl zasady - silniejszego i pozwoliliśmy im rosnąć. I wiecie co? Cieszę się z tej decyzji. Na podmokły teren jaki mam to właśnie olchy, wierzby i brzozy są idealne. Smukłość i biel kory brzozowej bardzo mi się podoba, pozostałe osuszają teren i dają cień niższej roślinności. W pierwszych latach bytności tutaj od wczesnej do późnej wiosny mogłam kajaczkiem pływać po działce, lub rozkręcić biznes z uprawą ryżu. Dziś, drzewa samosiejkowe porosły i nie mam terenu zalewowego. Syn Krzychu dosadził jeszcze do kompletu dęby pospolite i czerwonolistne.

Sama mam sentyment do pewnej olchy, która teraz ma z 5 metrów, trudno oszacować. Rośnie na wprost kuchennego okna w pierwszym planie widokowym, drzewo mało efektowne, ale ja zawsze na jego widok się uśmiecham. Było takim cienkim witkiem kołyszącym się na wietrze, rosnącym przy słupie z pierwszego prowizorycznego ogrodzenia na czas budowy i próbowało utrzymać równowagę prężąc się równolegle do drewnianego kołka. Co mijałam, mówiłam do siebie, że muszę go wyrwać, ale zawsze mnie coś zajęło bardziej i pozostawiałam na zasadzie ,,potem" I tak to ,,potem" ciągnęło się z roku na rok. Aż któregoś roku ta witka zamieniła się w kij od miotły, taki grubszy i sztywniejszy.  Jeszcze wtedy miałam w planach usunięcie jej ale co spojrzałam to przypominała mi się ta ,,witka" i jakoś tak... Kolejnego roku była grubości mojej ręki i nadeszła chwila ostatecznej decyzji - wóz albo przewóz...

Za każdym razem gdy na nią patrzę widzę tę małą witkę kołyszącą się na wietrze i próbującą złapać ten nieszczęsny pion z grubym słupkiem. A teraz jest taka wielka, zerka do mnie przez okno w kuchni i uśmiecha się do mnie za każdym razem gdy spotkają się nasze spojrzenia. Na niej też siada pan Szpakowiński aby trelując, potowarzyszyć mi przy pieleniu.

A jednak wypogodziło się :) Deszczowa zabawa znudziła się chmurkom ...