Mój ogród bez śniegu / My garden without snow

Nastał to czas wyjątkowy dla mnie, ponieważ chętniej siedzę w domu niż na dworzu. Chociaż dzisiaj troszkę porządkowałam zimową rabatę: strząsałam mokre liście z zimozielonych gałązek i pousuwałam niektóre sterczące wiechcie po jesiennych bylinach. Nie porządkuję jesienią ogrodu. Pozwalam roślinom samemu decydować jak chcą być okryte, bo one wiedzą najlepiej jak się przygotować do zimy. Nie posiadam roślin, które trzeba okrywać na zimę. 

I like my garden when there is no snow. I don't do autumn garden cleaning. I let the plants prepare themselves for winter because the plants do it best. I leave withered autumn perennials for their shapes and shades of gray, which look beautiful against the background of evergreen plants and dry common oak leaves. Now is the time when I prefer to sit at home, but thanks to the fact that there is no snow, I like to take a walk around the garden and look at the plants in it. I like to look at garden compositions created by nature itself. The fifth photo is an evergreen plant that was dry with only a green tip. Our son touched the tip with his hand for several years. Thanks to this tactile stimulation, the plant began to grow. I know a similar situation with pine. The touch of her branches stimulates her to thicken.

Natomiast jestem wielką miłośniczką naturalnych form roślinnych jakie same tworzy natura z tego co jej oferujemy sadząc rośliny czy pozostawiając w ogrodzie. Mnie zachwycają (foto 1) jasne trawy, w promieniach Słońca - połyskujące, na tle uschniętych, brązowych liści młodego jeszcze dębusia. Tym razem zdjęcie robione w pochmurny dzień ale i tak ładnie się wyróżniają. 

Uwielbiam suche wiechcie jesiennych roślin bo przybierają przepiękne kształty i odcienie szarości, które na różnych tłach wyglądają dla mnie zjawiskowo. Tak, zgadza się. Należę do tych osób, które bardziej od bogatych kompozycji zachwycają się pojedynczą rośliną. Czy to nie jest piękne? Jak już kiedyś pisałam uwielbiam bawić się kolorami.

Jak w tle roślina zimozielona to napiszę o pewnej historii z naszego ogrodu, która zakończyła się szczęśliwie. Mowa o tej dziwacznej tujce wygolonej od dołu.  Kupiona wiele lat temu jako nieduży stożek i posadzona przez nas w fatalnym dla siebie miejscu, niemalże spotkała się ze śmiercią. 

Jeżeli gdzieś wcześniej pisałam o uschniętej roślinie z zielonym czubkiem, informującym nas, że nadal żyje to właśnie ona. Przesadziliśmy ją w to miejsce mając nadzieję, że odżyje i obserwując czubek. Nie usechł a mnie wydawało się nawet, że śmieszny zielony pędzelek jakby pogrubiał. Ten pędzelek był tam gdzie zaczyna się zielone. Tak właśnie wyglądała przez wiele lat: łysy badyl sterczący z ziemi z zielonym pędzelkiem. Nasz Jasio, jako pięcioletnie dziecko (teraz jest już nastolatkiem) zaczął miziać ten zielony czubek. Za każdym razem, kiedy był na dworzu to się z tym czubkiem ,,bawił" Na początku ganiłam ale on zapewniał mnie, że tylko ,,głaszcze roślinę" Po kilku miesiącach zobaczyłam, że ,,pędzelek" jeszcze bardziej zgrubiał, a potem nawet ciut urósł. Po trochu, po trochu widać było, że pędzelek rośnie. Spotkałam się z innym przypadkiem głaskania gałązek sosny, która stała się w efekcie dorodniejsza od innych i stawiam śmiałą hipotezę, że tego typu rośliny zimozielone lubią a nawet potrzebują do wzrostu czy odnowy taką stymulację dotykową. Nasz pędzelek wygląda teraz tak jak na powyższym zdjęciu. Posadziłam przed nim coś niskiego. Lubię też czerwone owoce, które pięknie komponują się z zielenią, albo w zimowej scenerii. 

Mimo wewnętrznej potrzebie siedzenia w domu  odnajduję chęci na spacer po działce i przyglądaniu się roślinom. Nawet większy niż gdyby leżał śnieg i działkę zamienił by w ogród Pani Zimy. 

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie

:)